Duyuru

Collapse
No announcement yet.

Nasıl başladı.

Collapse
X
  • Filtrele
  • Zaman
  • Göster
Clear All
new posts

  • #16
    Çok sağ olun. Sizinle konuşmak gerçekten başlı başına bir umut.

    Yorum


    • #17
      Orjinal yazı sahibi: thedharma View Post
      Çok sağ olun. Sizinle konuşmak gerçekten başlı başına bir umut.
      Rica ederim kardeşim...
      Geçmiş olsun, herşey gönlünüzce olsun..
      I've been alone all along

      Yorum


      • #18
        Yaşına kıyasla gerçekten bilinçli ve akıllı biri olduğun belli...Senin de söylediğin gibi çok fazla okuyup araştırmışsan ister istemez o hastalıklara benzer davranışları zaten sende olan belirtilerin üstüne eklemiş de olabilirsin.Ama en iyisi bir doktora görünmen ihmal etme bunu...

        Yorum


        • #19
          Kendi kendine teşhis koymayı bırak bir an evvel bir uzmana görün ve tedavine başla.

          Yorum


          • #20
            Hani ben kendi kendime deliyim anne ben, beni hastahaneye götürün, ben tedavi olmak istiyorum, bunun bilincindeyim, daha fazla ilermeden, iğrenç bir insan haline dönüşüp kendi hayatımda saçma sapanlar oyunlar oynamaya başlayıp tedaviyi de kabul etmez bir insan olursam bu daha zor gibisinden bir şey desem, bana komik ve saçma geliyor. Çünkü o kadar saçma ki, ama ben yine de buna yeniliyorum. Bu hastalık bence canlı ve beni gerçekten bozmaya çalışıyor. Onunla yatıp kalkmamamın bir çaresi var elbet. Çünkü her şey beynimde bitiyor. Küçüklükten beri hep farklıydım, insanlarla geçinmek yerine onları izleyip kabullenmeye çalıştım. Kendi kendime düşüncelerim vardı, ama bu insanlardan çok uzaktı. Sonra internet alemine girdim, bunun yüzünden de kendi benliğimi unuttum. Hareketlerim yavaşladı ve kafayı yediğim düşünceler vardı. Mesela eşcinsel olduğumu düşünüyordum ve ailem çok katı biri, onlara nasıl açıklamaya yapacağımı düşünüyordum hep. Beynimle konuşuyordum sürekli. Ve sürekli konuşa konuşa bu hale geldim. Her şeyi açıkça ve net söylüyorum; ama ilerleyen süreç buydu. Ben tabii o zamanlar çocuk olduğum için korkutucu buluyordum; ama zamanla alıştım. Sonra kendimi iki kişi olarak hissettim, beynim beni izliyordu sanki. İçimdeki şeytanla geçinemiyorduk. Sonra ilerledi ve bu zamana kadar nasıl geldiğimi zerre kadar hatırlamıyorum; eski kendimi de hatırlamıyorum. Resme ve yazıya odaklamıştım kendimi, kendime ve insanlara yararlı olmaya çalışıyorum. Ve tedavi de olacağım. O halimin kıymetini bile bilmemek beni şu an çok üzüyor. Maskeler yaratıp yaşamaktansa, hissedip var olmanın tadını çıkaramamanın nolduğunu şimdi anlıyorum. Ailem bilse Git şuradan, hep bilgisayar yapıyor seni der ama bilgisayara neden girdiğimi bilseler belki de kabullenirler. Her şeyi açıklayamıyorum ama söylemeye çalıştım... Zor olan şu; şizofrenler kendilerini açıklamakta güçlük çektiği için hastalık teşhisleri koyulmuyor. Belki de ben normalim, diğerleri şizofren. Bir şeyler fark ettik belki de beynin yapısını çözdük. Hani bunların hiçbir açıklaması yok, bu paranoya düşüncelerim de bir yere getirmiyor. O yüzden böyle bir hastalığın verdiği acıyı azaltmak başarılanabiliyorsa bu umut verici bir şey. Çünkü öldürmeyen acı olgunlaştırdı ve eğer normal bir insan olsam şizofrenide kazandığım düşüncelerde beynimde olsa mükemmel bir mesleğim olabilir. Ama kader. O yüzden zaman harcayacağınıza, yaptıklarınıza bakın, sevdiklerinize sıkı sıkı bağlanın. Lütfen...
            Last edited by thedharma; 09-01-2012, 05:34 PM.

            Yorum


            • #21
              Ne kadar komik ya.
              Adam kendi kendini şizofren ilan etmiş.
              Sanki psikolojik rahatsızlığa sahip olmak çok güzel bir şey.
              Gülerek okudum.
              Halüsinasyon yok, sesler duymuyor şizofrenim diyor. Hahah!
              Allah kimseye yaşatmasın.
              Böyle hayal dünyamda şu şu oluyor diye açıklanacak bir hastalık değil bu asla.

              Yorum


              • #22
                çok mantıklı bir gençsin bu yazdıklarına bakılınca ben senin şizofren olduğunu sanmıyorum. çünkü onlar genelde gördüğü hayallerin gerçek olduğunu savunur. sense bunun bilincindesin. ama oturduğun yerdende tedavi bekleyemezsin yada hal hareketini değiştirerek bu yönünün geçeceğini düşünmemelisin. sen bu mantıktayken psikolojik yardım aldığında çok çabuk iyileşirsin. etraf ne der yada ailem kabul etmiyor sözlerini bir tarafa bırakmalısın ve ailenide yanına alarak durumu anlatıp bir psikiyatriste gitmelisin ondan sona oluşacak farka sende şaşıracaksın.
                Denizdeki damlaları sayın desem sayar mısınız? Canlar damladır, sonunda aynı denize damlayacağız.

                Yorum


                • #23
                  Konu 2012 Ocak ayına ait.
                  Yazıklarımızı göreceğini sanmıyorum.

                  Yorum

                  İşleniyor...
                  X