Çok zor durumdayız... (SOSYAL FOBİ)

[beyaz88]

Arkadaşlar merhaba bu sosyal fobi denen illetti ne yazıkki benim kardeşimde çekiyor

[tangerine]

ben de depresyona girdiğim dönemde yaşadım anlattıklarından bazılarını. Okula gitmek, kimsenin yüzünü görmek, dışarı çıkmak dahi istemiyordum. Ama buna rağmen okula gitmeyi sürdürdüm, bırakmadım. Bir psikologdan yardım aldım. Bunun yanında ilaca başladım, ilk başladığım günden itibaren bende olaylar 180 derece döndü. İlaç kaygı seviyemi inanılmaz düşürdü. İnsanlarla iletişime geçmekten zevk almaya başladım. Çevremdeki kişiler aynı olmasına rağmen bendeki değişiklik, onları da bana karşı değiştirdi. Ve o zamanki çevremdeki insanlarla hala görüşüyorum. Eğer tedavi olmasaydım hiç bir zaman onlar gibi sıradan biri olamazdım

[tthunderboltt]

merhaba bu forumdakilerin yapacağı pekbirşey yok, çünkü doktorlar bile geç kalmış diyorlar ancak

bir hayvan beslemek tedavisine yardımcı olacaktır. Dılarıda parkda gezdirebilecegi bri kedi güzel olurdu. Eger pek ilgisi yoksa kuş ya da balık da olabilir. Hiç birisi olmazsa bir çiçek soğanı alıp mesela lale açmasını bekleyin.

Kedi gibi bir hayvanı alırken seninle arkadaş olsun, sen hasta oldugun icin aldık şeklinde degil, çok sevimli geldi bana beslemek istedim. vs. şeklinde olmalıdır.

[Sen'jin]

Okul değiştirdiğinde ortaya çıkmıştı dedin ya, platonik bir aşkı filan mı vardı acaba eski okulunda ? Platonik olur çıktığı biri olur. Ergenlik yaşlarıda azaldı insanların. Ergenlenlik çağı sorunlarına bile hastalık teşhisi koyup ilaçla geçiştirecekler neredeyse.

Aile en yakınımızdır ama duygularımızı açmak konusunda da en uzağı. Bide deli olduk diye doktora öfkelenir, tam olur. İyi fikir, içsin anlatsın, rahatlasın çocuk. Aile büyüklerini uzaklaştır, rahat konuşamaz, bide onunda kafa dengi olduğu birini çağırın, tek kişi tarafından sıkıştırılıyor hissetmesin vs..

[beyaz88]

Teşekkür ediyorum ilginize ve fikirlerinize elimizden geleni yapıyoruz sağolun..

[tthunderboltt]

Güneş balçıkla sıvanmaz, onun asıl problemini çözmezseniz hangi tedaviyi uygularsanız uygulayın cevap vermesi çok zor ama keşke cevap verse.

Asıl problemi hayata adapte olabilmesi. Dolayısı ile geçim derdi, para kazanma vs.

Benim de aşırı baskıcı bir babam vardı, hiç iletişimimiz yoktu. Okumak istemediğim mat. öğretmenliği bölümünü okumamı istiyordu. İsyan noktasına gelmişken, hiç olmazsa gideyim matematik okurum, kurutulurum böylece ve orada hazırlanırım dedim. Ergenlik döneminde bu tür şeyler olabiliyor, ama sizinkisi biraz abartılı olmuş. Hayatın sonu olmadığını uygun dille müsait zamanda hissettirmeden anlatmalısınız. mantıklı açıklamasını yapmalısınız. Mümkünse okul değilse normal hayata adapte etmelisiniz. İş, meslek kaygısı, ilerde yaşayacağı yaşam mücadelesi vs. bu tür konular ana konular bunları çözmeden tedaviler pek cevap vermez.

[Sen'jin]

14 yıl önce, 16 yaşındayken annem beni ikna edip doktora götürmüştü. İyi demiştim biraz konuşurum filan, rahatlarım, belki hayatımdaki çıkmazlara bir tavsiye verir. Bu gün gibi aklımda, psikolog yazıyo kapıda, bekliyorum, içeri hastalar tek tek giriyor, bir süre sonra çıkıyorlar. Böyleyse iyi dedim. Yan taraftaki kapıdan adım okumdu, kalktım, kapıda psikiyatri yazıyor. İçeride hemşireler bir o masa bir bu masa evrak gezdirip duruyorlar. Annemde oturdu yanıma. Doktor gözümün içine bakıp sırıtarak soruyor. Neyin var ?
(psikolog'da çok sıra varmış)
"İçimden doktora "hay dedim senin yapacağın işe."
Şöyle dedim: " Bişeyim yok "
Boş göndermeyelim dedi yazdı bişeyler. Matematik dersinde, matematik hocası, elide ağır, bizim sıradakilar ses çıkarttığı için hepimizin suratına bir tane patlatmıştı. Stres oldum, o dersteyken girdiğim sınavdan 20 den yüksek not alamamışımdır. Matematiğide haftanın bir çok gününe yaymışlar, ders saatide okuldan çıkamıyorsun, sırf o derse girmemek için okula gitmedim. Kredili sistemdi, girmediğim derslerin sınavları tatil günlerinde tekrarlanıyordu. Hocanın yüzünü görmeyince 20'den yukarı alamadığım dersten 90 aldım ilk defa. Öyle okula gitmeyip boş boş gezmek olmaz, bilgisayarla uğraşmasınıda seviyorum. Windowsu herkes kuramıyordu, Windows 95 kuruyodum bilgisayarlara disketle para kazanıyordum. Liseyi bitirdim ama, çok komik bir not ortalaması yazıyordu diplomada ama onu söylemiycem
Öğrenmeyi seven biriyim ilaç kullanınca aptal gibi oluyorum. Kullanmadım. Ailem iş konusu şu bu çok üstüme düşüyordu, firmalardan reklam alıp telefon rehberi hazırlayan bir şirkete girdim. 1 yıl yüzümü görmediler, yerleşik bir işe geçtim bu 1 yıl içinde.

İnsan kararlarında, kendi başına kalınca, daha rahat ve huzurlu olabiliyor. Bir insanla ilişkim beni bunalıma sokana kadarda, bir sorunum olmadı.Bunalıma girince işi bırakıp eve döndüm. Sonrası depresyon. Annemle tartışırdık, geç uyurdum (20 yaşındaydım). Çok çılgın bir arkadaşım vardı, gelir zorla evden çıkartırdı beni. Müzikle uğraşırlardı. Onların enstürmanlarını ödünç alırdım. Annem baktı birşeye ilgi gösteriyorum, bana hediye bir akustik gitar almıştı. Müziğe vererek kendimi toparladım. Tabi hayat bu, sorunu bitmez. İlerki yıllarda karşılaştığım sorunlar daha kötü oldu, bir yerden sonra başetmeye alışıyor insan. Tek sorunum yaşamın getirdikleriydi, onlarıda yeri geldi sineye çekmişimdir, yeri geldiğinde de savuşturmuşumdur.

Psikoloğa götürüyosanız neyse, ama çocukluğu olarak bildiğim en asi insanlardan biri bendim, bugün o asiliğim üstümde kalmamasına rağmen, gidişatım konusunda hiç bir yanlış yapmadığımı rahatlıkla söyleyebilirim. Psikiyatri o yaşlarda istemsiz hareketleri yoksa gereksiz.

Bir insana sürekli saatli bombaymış gibi bakılırsa, ya patlar ya kaçar.

[tthunderboltt]

Evet ancak doğru teşhisle doğru tedavi olabilir, ama bu öle bi durum ki kendini bizlere ve sosyal çevreye karşı kapatmış durumda bırakın dışarıya topluma katılmayı bazen öle bi ruh haline giriyor ki bizimle yemek masasına dahi oturmuyor ayrı yiyor... ve şimdiden kafası inanılmaz karışık öyle derin düşünceler içindeki gerçi bu bir kaç gün daha iyi gibi derin düşünceler dediğm (ben nasıl çalışıcam nasıl para kazanıcam nasıl insanlarla diyalog kurabilicem hatta ben nasıl baba olucamda çocuğuma babalık edip bir evi geçindirebiliceme kadar gitti bu düşünceler yaşı henüz 16 içi dışı kaygı kaygı kaygı... ne desek ne söylesek ona işlemiyor rahatlamıyor bir türlü... bir bakıyorsunuz iyi ama bazen öyle bir ok gibi saplanıyorki bu düşünceler işte o zaman oldukça kötüleşiyor.. ve olumlu düşünememe derdinden de yakınıyor yani herşeye olumsuz yaklaşıyor en olumlu bir durumda bile bir olumsuzluk yakalayabiliyor. Biz bu sizin söylemiş olduğunuz iş, meslek,yaşam mücadelesi kısacası ileriki konuları açıp konuşmamız mümkün olmuyor yoksa çok ciddi şeyler yaşıyoruz öfke krizine giriyor ağlıyor bunalıyor ölüm düşüncesine kadar gidiyor.. bu konuları konuşmadan önce kardeşimin ciddi anlamda toparlanmaya ve depresyonundan kurtulmaya ihtiyacı var; ancak ve ancak o zaman bazı şeyler belki yavaş yavaş konuşulabilir..

OKula gidebilecek durumda mı değil mi onu tesbit etmeniz kara vermeni gerekir. Gidemeyecek durumda ise bir süre sonra açıktan liseyi bitirebilir, çok kolay olduğunu söylüyorlar. Sonrasında normal üniversite ya da açık öğretim olur ki kendisi muhasebeci yada bir şirkette muhasebeci falan olabilir.
Hiç okuyamazsa da dünyanın sonu değil, marangoz tanıdığım var ilkokul mezunu iyi para kazanıyor ve mutlu. Tabi en zoru bunları ona anlatmak.
El işi vs. gibi ürünleri ilk başlarda siz yapıp onun sahibinden.com gibi sitelerde satmasını temin edebilirsiniz. sonradan belki o da yapıp satabilir, o siteden alıp tekrar satanlar var. uygun bir meşgulüyet lazım.

Babası ile beraberküçük ama huzurlu bir iş yeri açabilirler. O da yardımcı olabilir. Ev yemekleri yapan küçük bir lokanta, durumunuz çok iyi değilse kirası az büyük bir yurdun yanında ara sokakda olabilir, bir balıkçı köyünde yeni yaşam vs. falan gibi etraflıca düşünülüp babası ile yapabileceği huzurmu bir iş ortamı uygun olur.

Ya da inançlarını biraz artırarak uygulanacak bir iyileştirme olur. Rızık Allahtandır deyip, kafasına takmaz.

[Sen'jin]

Haklısın , Her doktor bir değil

Eğer basit sorunların varsa hiç uğramayacaksın Hastaneye ,, ama örneğin ağır depresyon vs gibi durumlarda çok tehlikeli sonuçlar doğabilir o yüzden bence Doktora görünmeli ve ilaç tedaviside gerekli

2 kişi bir konuda tartışırken ve ikiside eşit derece haklıyken annemin girip araya taraf olması ile, evde misafirde varken fiziksel kavgaya girdim, Nasıl kriz geçirdimse 7 kişi benle başedemedi Komşularda geldi, sonra polis, bağlandım, zaptedilebilmek için geceyi nezarette geçirdim. Komser amca yakamdan tutmuş beni azarlarken, ben adamın gözlerinin içine bakıp sırıtımam ile beraber, adam bana, seni akıl hastanesine göndeririz, ömür boyu orada kalırsın gibi tehtitler savurmuştu. Gideceğim yerin önceden kapısının önünden geçtiğim için pek insanın içini açıcağını düşünmedim. Doktora gitmeyi böyle kabul ettim. İhtiyacım var dedim kendi kendime. Her insanın ihtiyacı başkadır. Benim özgürlüğüme ihtiyacım varmış. Ben özgürlüğümü aldım ve bir kez hariç bir daha kimseye zarar vermedim. Ondada git başımdan derken yanlışlıkla koluna değmem ile. Dokunmadığımada yemin edebilirim. Ki enerjisi yüksek bir insanım, negatif ruh hali içindeyken oturduğum sandalyeler bile parçalanabiliyor. Açıkcası ders oldu bana. Çok sabırlı bir insan oldum. Biri bana gelip küfür dahi etse sinirlenmedim, derdin ne, seni niye sinirlendirdim diye sorar, dinlerim.
Bir kaç ay arkadaşlarımın yanından ayrıldım, hepsi birbiriyle kavga etmiştir. Bulunduğum ortamda çok serin kanlı davranırım, insanlarda bu halimi görünce, sınırı geçmezler hiçbir zaman. Depresyonmu ? Nasıl olumlu kullanmayı öğreneceğine bağlı.