sosyal fobinin farkına varma ve iyileşme sürecim

[pinkiye]

selam 22 yaşındayım, üniversitede okuyorum. kendimi bildim bileli sessiz, içine kapanık bir kızdım. utangaçtım, sosyal ortamlarda rahat hareket edemiyor, kendiim kasıyordum, gerçek karakterimi ortaya koyamıyordum.. üniversiteye kadarki bütün hayatım bu şekilde geçti hiç sevgilim olmadı, hiç gerçek arkadaşım olmadı.. bende bir terslik oldığunu biliyordum, ne kadar korksamda üniversite tercihlerime hep şehir dışı yazdım ve üniversite benim için bu utangaçlığımdan kurtulacvağım bir ortam olmalıydı hep böyle istemişitm..lakin bu da pek kolay olmadı, hala doğal davranamıyordum,benle arkadaş olmaya çalışanlardan kaçıyordum, selam bile veremiyordum. ilk sene böyleydi daha sonralarıo kendimi zorladım..girmeye çekindğim ortamlara girdim, değişim programıyla yurtdışına gittim,kurslar, spor vs... sf olduğum teşhisine geçen sene vardım, böyle bir hastalık olduğunu o zaman keşfettim.. ve hep üstüne gittim daha da üstüne gittikçe sf etkisini kaybetymeye başladı. şu an eskisine göre çok çok çok daha iyiyim. herhangi bir ortama hala üstümede bir çekingenlik olsada girebiliyorum fakat hala insanlardan kaçma huyum var. beni sadece yakın arkadaşlarım ve ailem gerçek kişiliğimle tanıyor diğerleri işse beni soğuk yada saf olarak biliyor...iyi bir okuldan mezunum, 2 dil biliyorum, piyano çalıyorum, zamanında bale , basket gibi çeşitli sporlarla uğraştım, dikkat çeken fiziksel bir görüntüm var.. kısacası çevremdekilerden birçok üstün yönüm var ama sf yüzünden ne sosyal ne de akademik olarak olmam gereken yerde değilim. arkadaş çevrem çok kısıtlı..sırf sf den dolayı grup çalışması yapılıyor ve ben sınıfta kimseyle arkaşdaş deilim diye gitmeyip te kaldığım ders oldu ve daha bunun gibi performansımı düşüren bisürü şey..hiç sevgilim olmadı..beni beğenipte yaklaşmaya çalışan çocuklardan kaçıyorum resmen bucak bucak...hatta daha bikaç hafta önce 1inci sınıftayken platonik açık olduğum çocuk bana ilgi göstermeye çalıştı.. derste tek başıma oturuyordum ve o birden arkaşdaşlarında ayrılıp benim yanıma oturdu ve konuşmaya çalıştı ama ben ona karşı o kadar soğuktumki...kendimi öyle kasıyorumkii daha sonra beni ders çalışmaya, dışarı falan .çağırdı ama ben gene gidemedim ortak bi arkadaşımıza bana aşık olduğunu ama konuşmaya çekindğini söylemiş..benim için çok havalı diyormuş sınıftakiler ve kimse beni sevmiyor ( sf hayatımı mahvetti.. gençliğim elimden akıp gidiyior ve ben biçok şeyi yaşayamıyorum....nsye arkadaşlar bu olay sonucunda artık sf de kesinlikle kurtulmam gerektiğine karar verdim...hemde tamamen..hafftaya psikiyayriste gidiyorum...ben sf yi büyük ölçüde yendim kendi kendime, üstüne giderek, kendi özelliklerimin farkına vararak ve aslında çevremdeki hiçkimsenin benden daha üstün olmadığını anlayarak... tamemen yenmek için biraz destek gerekiyor bu da sanırım doktrorun verdği ilaç olacak.. sosyal fobiden ne yapıp edip kurtulacağım arkadaşlar bunuda burada size örnek olması için paylaşıcam...çünkü bende sf yi nasıl yenebileceğimi, sf nin ne olduğunu vs.. herşeyi bu tür sitelerden öğrendim..son olarak şunu söylemek istiyorum sf nin üstüne gidin, kendinizi zorlayın...emin olun geçiyor..olayı kafanızda bitirin ve sf nin düzeltilmesi gereken bir bozukluk oluğunu sadece kafanıza yerleştirin.ben şu an yakın arkadaşkarım ve ailemle sf konusunu rahatça konuşabiliyorum. inanın doktora gidecğm günü iple çekiyorum şu an ))) görüşmek üzere

[guti87]

selam 22 yaşındayım, üniversitede okuyorum. kendimi bildim bileli sessiz, içine kapanık bir kızdım. utangaçtım, sosyal ortamlarda rahat hareket edemiyor, kendiim kasıyordum, gerçek karakterimi ortaya koyamıyordum.. üniversiteye kadarki bütün hayatım bu şekilde geçti hiç sevgilim olmadı, hiç gerçek arkadaşım olmadı.. bende bir terslik oldığunu biliyordum, ne kadar korksamda üniversite tercihlerime hep şehir dışı yazdım ve üniversite benim için bu utangaçlığımdan kurtulacvağım bir ortam olmalıydı hep böyle istemişitm..lakin bu da pek kolay olmadı, hala doğal davranamıyordum,benle arkadaş olmaya çalışanlardan kaçıyordum, selam bile veremiyordum. ilk sene böyleydi daha sonralarıo kendimi zorladım..girmeye çekindğim ortamlara girdim, değişim programıyla yurtdışına gittim,kurslar, spor vs... sf olduğum teşhisine geçen sene vardım, böyle bir hastalık olduğunu o zaman keşfettim.. ve hep üstüne gittim daha da üstüne gittikçe sf etkisini kaybetymeye başladı. şu an eskisine göre çok çok çok daha iyiyim. herhangi bir ortama hala üstümede bir çekingenlik olsada girebiliyorum fakat hala insanlardan kaçma huyum var. beni sadece yakın arkadaşlarım ve ailem gerçek kişiliğimle tanıyor diğerleri işse beni soğuk yada saf olarak biliyor...iyi bir okuldan mezunum, 2 dil biliyorum, piyano çalıyorum, zamanında bale , basket gibi çeşitli sporlarla uğraştım, dikkat çeken fiziksel bir görüntüm var.. kısacası çevremdekilerden birçok üstün yönüm var ama sf yüzünden ne sosyal ne de akademik olarak olmam gereken yerde değilim. arkadaş çevrem çok kısıtlı..sırf sf den dolayı grup çalışması yapılıyor ve ben sınıfta kimseyle arkaşdaş deilim diye gitmeyip te kaldığım ders oldu ve daha bunun gibi performansımı düşüren bisürü şey..hiç sevgilim olmadı..beni beğenipte yaklaşmaya çalışan çocuklardan kaçıyorum resmen bucak bucak...hatta daha bikaç hafta önce 1inci sınıftayken platonik açık olduğum çocuk bana ilgi göstermeye çalıştı.. derste tek başıma oturuyordum ve o birden arkaşdaşlarında ayrılıp benim yanıma oturdu ve konuşmaya çalıştı ama ben ona karşı o kadar soğuktumki...kendimi öyle kasıyorumkii daha sonra beni ders çalışmaya, dışarı falan .çağırdı ama ben gene gidemedim ortak bi arkadaşımıza bana aşık olduğunu ama konuşmaya çekindğini söylemiş..benim için çok havalı diyormuş sınıftakiler ve kimse beni sevmiyor ( sf hayatımı mahvetti.. gençliğim elimden akıp gidiyior ve ben biçok şeyi yaşayamıyorum....nsye arkadaşlar bu olay sonucunda artık sf de kesinlikle kurtulmam gerektiğine karar verdim...hemde tamamen..hafftaya psikiyayriste gidiyorum...ben sf yi büyük ölçüde yendim kendi kendime, üstüne giderek, kendi özelliklerimin farkına vararak ve aslında çevremdeki hiçkimsenin benden daha üstün olmadığını anlayarak... tamemen yenmek için biraz destek gerekiyor bu da sanırım doktrorun verdği ilaç olacak.. sosyal fobiden ne yapıp edip kurtulacağım arkadaşlar bunuda burada size örnek olması için paylaşıcam...çünkü bende sf yi nasıl yenebileceğimi, sf nin ne olduğunu vs.. herşeyi bu tür sitelerden öğrendim..son olarak şunu söylemek istiyorum sf nin üstüne gidin, kendinizi zorlayın...emin olun geçiyor..olayı kafanızda bitirin ve sf nin düzeltilmesi gereken bir bozukluk oluğunu sadece kafanıza yerleştirin.ben şu an yakın arkadaşkarım ve ailemle sf konusunu rahatça konuşabiliyorum. inanın doktora gidecğm günü iple çekiyorum şu an ))) görüşmek üzere

harika bir şekilde özetlemişin olayı seni çok iyi anlıyorum ben de aynı duyguları hissedip yaşıyorum.Geçmiş olsun inş. ilaçların faydasını görürsün.

[omerer]

bende 20li yaşlarda sf ve depresyon vardı. sf nin üzerine hiç gitmedim. ilaçlar terapiler vs derken 40lı yaşlara geldim. artık tam tersi: sf yok. depresyon yok. sadece öfke var. şimdi de öfke kontrolü için ilaç kullanıyorum.

[guti87]

hmm anlıyorum omerer geçmiş olsun

[pinkiye]

teşekkürler hepinize...tamamen yenmeyi kafama koydum arkadaşlar yaa çünkü gençliğim akıp gidiyor, önüme gelen fırsatları kaçırıyorum..aşık olduğum çocuk ayağıma kadar geliyor ben hiçbirşey yapmadan ama onu bile itiyorum kendi ellerimle.. zaten bu olay benim için patlama noktası oldu...sf yaşam kalitesini çok düşürüyor ve yaşayamadığım şeyler için pişmanlık duyuyorum şu an...üniversiteye başladığımdan beri birsürü insan beninmle tanışmak, yakınlaşmak için çaba gösterdi..o zamanlar sf daha şiddetliydi şu an olsa aynı tepkileri vermem ve daha çok arkadaşım olurdu.. mesela hatırlıyorum ben bi arkadaşımla oturuyordum kantinde sınıftaki arkadaş gruplarından bir tanesi yanımıza geldiler baya kalabalık bikaç kişi..hepsi elleirni uzattılar işte tanıştık falan...ben yine kendimi kastım tabi rahat değilim, suratım asık pek konuşmuyorum falan...sanki onların gelmesinde rahatsız olmuşum gibi...ve ertesi gün benle tokalaşan kızla karşılaştım bana baktı ama ben selam veremedim (( sonrada bu insanlar benim hakkımda ne düşünüyo işte sevmiyolar beni ( ben kendim gibi davranabilsem asla soğuk,pasif yada sevimsiz biri değilim aslında ama dedğim gibi sf gerçek karakterimin üzerini bir perde gibi örtüyor ( şu an olsam kesinlikle öyle davranmam...kendimi çoook düzelttim..genede arkadaşlık ve özellikle aşk ilişkilerinde problem yaşıyorum..eskisine göre gene daha iyiyim, en azından yemeğe çıkıyorum yada görünce konuşabiiyorum ama çok mesafeli ve uzak davranıyorum..bana yaklaşanları itiyorum, sf olduğumdan dolayı kendimi kastığım rahat davranamadığım için erkeklerin o halimi görmelerinden korkuyorum..çünkü biliyorum onlarada öyle istemsiz olarak soğuk ve sevimsiz davranacağım ve her ne kadar dış görünüşümle ve özellkilerimle ilk etapta dikkatlerini çekmiş olsam da, sonradan beni sevmeyecekler.. dedğim gibi kendi kendime aşabildiğimi biliyorum sf yi son 1 sene içinde çok değiştim ama artık gençliğim gidiyor biran önce kurtulmam lazım...psikiyatriste gitmek için can atıyorum..... üniversite bitmeden geçte olsa telafi edebilmeylim bazı şeyleri..insanlara kendi kişiliğimi gösterebilmeliyim artık....

[guti87]

teşekkürler hepinize...tamamen yenmeyi kafama koydum arkadaşlar yaa çünkü gençliğim akıp gidiyor, önüme gelen fırsatları kaçırıyorum..aşık olduğum çocuk ayağıma kadar geliyor ben hiçbirşey yapmadan ama onu bile itiyorum kendi ellerimle.. zaten bu olay benim için patlama noktası oldu...sf yaşam kalitesini çok düşürüyor ve yaşayamadığım şeyler için pişmanlık duyuyorum şu an...üniversiteye başladığımdan beri birsürü insan beninmle tanışmak, yakınlaşmak için çaba gösterdi..o zamanlar sf daha şiddetliydi şu an olsa aynı tepkileri vermem ve daha çok arkadaşım olurdu.. mesela hatırlıyorum ben bi arkadaşımla oturuyordum kantinde sınıftaki arkadaş gruplarından bir tanesi yanımıza geldiler baya kalabalık bikaç kişi..hepsi elleirni uzattılar işte tanıştık falan...ben yine kendimi kastım tabi rahat değilim, suratım asık pek konuşmuyorum falan...sanki onların gelmesinde rahatsız olmuşum gibi...ve ertesi gün benle tokalaşan kızla karşılaştım bana baktı ama ben selam veremedim (( sonrada bu insanlar benim hakkımda ne düşünüyo işte sevmiyolar beni ( ben kendim gibi davranabilsem asla soğuk,pasif yada sevimsiz biri değilim aslında ama dedğim gibi sf gerçek karakterimin üzerini bir perde gibi örtüyor ( şu an olsam kesinlikle öyle davranmam...kendimi çoook düzelttim..genede arkadaşlık ve özellikle aşk ilişkilerinde problem yaşıyorum..eskisine göre gene daha iyiyim, en azından yemeğe çıkıyorum yada görünce konuşabiiyorum ama çok mesafeli ve uzak davranıyorum..bana yaklaşanları itiyorum, sf olduğumdan dolayı kendimi kastığım rahat davranamadığım için erkeklerin o halimi görmelerinden korkuyorum..çünkü biliyorum onlarada öyle istemsiz olarak soğuk ve sevimsiz davranacağım ve her ne kadar dış görünüşümle ve özellkilerimle ilk etapta dikkatlerini çekmiş olsam da, sonradan beni sevmeyecekler.. dedğim gibi kendi kendime aşabildiğimi biliyorum sf yi son 1 sene içinde çok değiştim ama artık gençliğim gidiyor biran önce kurtulmam lazım...psikiyatriste gitmek için can atıyorum..... üniversite bitmeden geçte olsa telafi edebilmeylim bazı şeyleri..insanlara kendi kişiliğimi gösterebilmeliyim artık....

inanki senin yaşadıklarını birebir yaşıyorum malesef çok adaletsiz bir dünya da yaşıyoruz diğer insanlar o derece rahat ki ama bir de bize bak demekki kaderimiz böyleymiş ama bunu yenmek mümkün psikiyatriye gitmeye niyetlenmekle büyük bir adım atmış oldun inş. devamı gelecek kendinle barışık yaşa,iyi günler.

[pinkiye]

arkadaşlar insan isterse herşeyi yapıyor...gerçekten..ben zamanla sf yi kendi kendime yeneceğimide biliyorum çünkü artık herşeyin farkındayım ve son 1 senedir üstüne giderek çok değiştim ama doktora giderek hemen yenmek istiyorum..2 sene önce asla yapamam diyeceğim şeyleri şu an rahatlıkla yapabiliyorum..bence bunu hepimiz yenmeliyiz..arkadaşım bence sende bi doktora görünmelisin...kendini sev ve özelliklerninin, yeteneklerinin farkında ol...hayatını karartacak birşey yok ortada bunu sadece sen kendi kafanda yaratıyorsun...hiçbirşey için geç değil benimde şu zamana kadarki hayatım çok daha kaliteli ve dolu dolu geçebilirdi....fakat bundan sonra herşey değişecek kendime bu konuda söz verdim sende böyle düşünmelisin...

[guti87]

arkadaşlar insan isterse herşeyi yapıyor...gerçekten..ben zamanla sf yi kendi kendime yeneceğimide biliyorum çünkü artık herşeyin farkındayım ve son 1 senedir üstüne giderek çok değiştim ama doktora giderek hemen yenmek istiyorum..2 sene önce asla yapamam diyeceğim şeyleri şu an rahatlıkla yapabiliyorum..bence bunu hepimiz yenmeliyiz..arkadaşım bence sende bi doktora görünmelisin...kendini sev ve özelliklerninin, yeteneklerinin farkında ol...hayatını karartacak birşey yok ortada bunu sadece sen kendi kafanda yaratıyorsun...hiçbirşey için geç değil benimde şu zamana kadarki hayatım çok daha kaliteli ve dolu dolu geçebilirdi....fakat bundan sonra herşey değişecek kendime bu konuda söz verdim sende böyle düşünmelisin...

Evet insan istemeli önce fakat hastalık ilerleyince insan büyük bir kısır döngü ye giriyor mcmurphy i iyi anlıyorum,Allah yardımcımz olsun.

[pinkiye]

kendi açımdan şunların farkına vardım arkadaşım zeka, kültür ve yetenek olarak çevremdeki diğer çoğu insandan üstün olduğumun farkına vardım...erkeklerin beni beğendiğinin farkına vardım.. güzel olduğumun ve dikkat çektiğimin farkına vardım...istersem herşeyi yapabileceğimin farkına vardım...çok güzel sunum hazırlayabildiğimin farkına vardım...tek başıma yurtdışına gittim 4 aylığına..korkuyordum ve yapayanlız gittim hiçbir tanıdığım yoktu gittiğim ülkede yada giderken yanımda hiçbir arkadaşım yoktu ve ben herşeyin üstesinden gelebildim.. sf yi büyük ölçüde orada yendim zaten..ama dedğim gibi hala tam olarak geçmedi sosyal olarak olmam gereken konumda değilim, rahat hareket edemiyorum tam anlamıyla özellikle aşk ve arkadaşlık ilişkilerinde..bu siteye dün gece üye oldum çünkü haftaya psikiyatriste gideceğim ve süreci sf li insalarla paylaşmak istiyorum..bnde sf li olduğumu, sf nin ne olduğunu vs... forumlardan öğrendim..benim durumumun insanlara örnek olmasını istiyorum...

[XxXaspasiaXxX]

kendi açımdan şunların farkına vardım arkadaşım zeka, kültür ve yetenek olarak çevremdeki diğer çoğu insandan üstün olduğumun farkına vardım...erkeklerin beni beğendiğinin farkına vardım.. güzel olduğumun ve dikkat çektiğimin farkına vardım...istersem herşeyi yapabileceğimin farkına vardım...çok güzel sunum hazırlayabildiğimin farkına vardım...tek başıma yurtdışına gittim 4 aylığına..korkuyordum ve yapayanlız gittim hiçbir tanıdığım yoktu gittiğim ülkede yada giderken yanımda hiçbir arkadaşım yoktu ve ben herşeyin üstesinden gelebildim.. sf yi büyük ölçüde orada yendim zaten..ama dedğim gibi hala tam olarak geçmedi sosyal olarak olmam gereken konumda değilim, rahat hareket edemiyorum tam anlamıyla özellikle aşk ve arkadaşlık ilişkilerinde..bu siteye dün gece üye oldum çünkü haftaya psikiyatriste gideceğim ve süreci sf li insalarla paylaşmak istiyorum..bnde sf li olduğumu, sf nin ne olduğunu vs... forumlardan öğrendim..benim durumumun insanlara örnek olmasını istiyorum...

çok gzüel düşünmüşşün teşekkürler ve ayrıca tebrikler (:

[pinkiye]

arkadaşlar sf yi yenebilirizz hepimiz yaa bu düzeltilmesi gereken bir bozukluk sadece.. doktorumu görmek için sabırsızlanıyorum )) daha güzel bi hayat yaşamak varken yani bu işin bir çözümü varken ne diye doktordan kaçıyoruz yada bu sorunun üstüne gitmiyoruz...sf teşhisini kendime daha önceden koyabilmiş olsaydım kesinlikle giderdim ama dedğim gibi bunu karakterimin bir parçası sanıyordum bi hastalık olduğğunu bilmiyordum (

[guti87]

katılıyorum

[pinkiye]

offf sürekli sf aklımda sınavları bile boşverdim şu an doktora gitmeme 4 gün kaldı..sf nin benden aldıkları geliyor aklıma geçen 20 sene..dün akşam hüzünlenip ağladım bu yüzden..ilk aşkımı 12 yaşında yaşamalıydım ben ama sf yüzünden yaşayamadım. bi çocuk vardı yazlıkta sürekli beni takip ederdi, tüm arkadaşları ben yanlarından geçerken sürekli gülüşürdü...ben tabi yazlıkta sürekli annemlerleydim arkadaş bulamazdım hiç herkesten çekiniyordum...ama o genede beni takip ederdi sürekli..annem bile anlamıştı durumu artık biliyordu ve onun annesi babasıda beni görünce bakıyorlardı..bu durum biz yazlığa ne zaman gitsek böyleydi bikaç sene boyunca hatta hala bazı seneler denk gelip karşılaşıyoruz ve beni gördüğünde bakıyor.. ama ben hiç o çocukla konuşamadım mesela zaten herkez arkadaşlarıyla gezerken ben annemlerin yanından ayrılmıyordum çocuk benim yanıma yaklaşamıyordu o çocuksu aşkı, saflığı ben bir daha yaşayacağım hiç bir aşkta bulamam mesela bu yaştan sonra... bu beni o kadar hüzünlendirdiki dün akşam.... bu gibi şeyler işte sürekli düşünüyorum ve artık bu illetten kurtulmak için kat kat artıyor isteğim ve inadım...finallerifalan bırakıp psikiyatriste gidesim geliyor hemen şu an...benim için hayat tam anlamıyla bu hafta doktora gittğim ve tedaviye başladığım günden sonra başlicak..herşeyin değişeceğini hissediyorum ve biliyorum.....

[esintili24]

sosyal anksiyete var mı sende ?

[pinkiye]

sosyal anksiyete var mı sende ?

evet başlıkta da yazdığım ve mesajlarda da ayrıntılı olarak açıkladığım gibi sosyal fobi( anksiyete) sahibi olduğumu yeni keşfeden birisiyim..arkadaşlar birde bu hastalık ne kadar sinsi birşey yaa...yıllardır sosyal ortamlarda yaşadığım o kaygıyı yapımdan dolayı oluyor sanıyordum... allahtan hastalık olduğunun farkına vardım bi tesadüf eseri buna şükrediyorum şu an... kendimi çocuk gibi hissediyorum hani çocuklar doğumgünü hediyelerini, pastadaki mumları üflemeden açmazlar, akşamı beklerler ve beklerken de paketin içinde çıkacak hediyeyi düşünürler sürekli heveslenirler ya....aynen o duygudayım şu an...sf den demek kurtulmak benim için o paketin açılması demek.. )) neyse birsüre foruma girmeyeceğim ders çalışmamı engelliyor...... psikiyatristle olan görüşmemin nasıl geçtiğini yazarım size daha sonra...görüşmek üzere...