bi fikir

[özgürlük emek ister]

bende bu sosyalfobinin çilesini çekmiş birisiyim ve hala çekmekteyim.ama beni son günlerde rahatsız eden durum geçmişimde yaşadığım olaylar.sosyalfobiden dolayı duyduğum çok sessizsin çok utangaçsın yada bunu kullanıp alay eden insanları hatırladıkça kendimden nefret ediyorum.aslında beni asıl delirten olay onlar bana ağızlarına geleni hiç düşünmeden söylerken benim bunlara karşı tepkisiz kalmam.bunları hatırladıkça gelecekten kopuyorum.son günlerde beynim hep geçmişte.hatta bazen bu kişileri gidip bulup ağzıma geleni söylemek istiyorum hala bu geçirdiğim şeyleri kendime yediremiyorum.onlar benle alay ederken benim hiç birşey dememem canımı çoook sıkıyor.bu durumdan nasıl çıkıcağımı bilmiyorum.fikirleri olan lütfen benimle paylaşsın artık kafayı yemek üzereyim gitgide hayattan kopuyorum.ERİYORUM.

[depresyondayım]

bende akıl verenlerden bıktım duymamazlıktan geliyorum ama başaramıyorum
başlarına gelirse anlarlar ancak birini başına geldi beni her gördüğünde özür diliyo

[özgürlük emek ister]

yorumlarınız için tşk. arkadaşlar.şuan ailemin yanında bi üniversitede 1. sınıfı okuyorum.bölümüm fena değil ama sosyalfobiyi yenmek için össye tekrar girip başka bi üniversiteyi kazanmayı düşünüyorum.bunları düşünürken acaba gittiğim yerde o insanlarla karşılaşırsam ne yaparım diye düşünüp duruyorum.hep iki kavram var aklımda intikam ve affetmek.bunları nasıl unutucağım bilmiyorum.çevremdeki birçok insan beni hep maskemle tanıyor ama o kişi ben değilim aslında.

[özgürlük emek ister]

kitabı bi kaç yerde daha duydum okumayı düşünüyorum.ama terapi konusunda kararsızım bunu kendim başarabilirm diye düşünüyorum.aslında lise 2den önceki dönemime kadar sosyal fobiyi çok yoğun bir şekilde yaşamamıştım.yine utangaçlık vardı ama bu genelde okuldayken oluyordu.lise1 geçtiğimde bunu yenicem dedim,herşey iyi gidiyordu fakat lise2 de başka bir yere taşınmamız 12 yıldır tanıdığım samimi arkadaşlarımdan kopmam beni kötü etkiledi.iyice kendi içime döndüm.ailem bende utangaçlığın olduğun farkındalar ama sf den haberleri olduğunu zannetmiyorum.galiba birazda gurur yapıyorum

[özgürlük emek ister]

haklısın galiba tşk.

[özgürlük emek ister]

aslında birçok kişinin yaşadığı olayları bende yaşıyorum.hep bi heyecan,yüz kızarması,sanki herkes beni izliyormuş hissi filan.mesela otobüse bindiğimde sanki herkes bana bakıyormuş gibi düşünüyorum,elim hep ağzımda düşünen insan profili.bazen insanlara dönüp bakıyorum kimsenin beni taktığı yok ama yinede birisi güldüğünde yada başka bir tepki verdiğinde hep kendi üstüme alıyorum.yada birisiyle oturduğumda konuşacak birşey bulamamak.

[Hatice95]

Boyle oldugunu dusundukce boyle olmaya daha cok yaklasacaksin. Nick inde yazdigi gibi ozgurluk emek ister. Toplumun kaliplarindan asagilamalarindan kurtulup tam olarak kendin olmak(ozgur olmak) zor olacak. Ama olacak ins

[özgürlük emek ister]

kesinlikle haklısın kendimizi kalıplara yerleştirip ona göre yaşıyoruz.umarım bir gün bende kendim olmayı başarıcağım.sosyal fobiyi yenicem çünkü henüz baştayım ve böyle anları bende yaşamak istiyorum:
ANLAR
Eğer, yeniden başlayabilseydim yaşamaya,
İkincisinde, daha çok hata yapardım.
Kusursuz olmaya çalışmaz, sırtüstü yatardım.
Neşeli olurdum, ilkinde olmadığım kadar,
Çok az şeyi
Ciddiyetle yapardım.
Temizlik sorun bile olmazdı asla.
Daha çok riske girerdim.
Seyahat ederdim daha fazla.
Daha çok güneş doğuşu izler,
Daha çok dağa tırmanır, daha çok nehirde yüzerdim.
Görmediğim bir çok yere giderdim.
Dondurma yerdim doyasıya ve daha az bezelye.
Gerçek sorunlarım olurdu hayali olanların yerine.
Yaşamın her anını gerçek ve verimli kılan insanlardandım ben.
Yeniden başlayabilseydim eğer, yalnız mutlu anlarım olurdu.
Farkında mısınız bilmem. Yaşam budur zaten.
Anlar, sadece anlar. Siz de anı yaşayın.
Hiçbir yere yanında termometre, su, şemsiye ve paraşüt almadan,
Gitmeyen insanlardandım ben.
Yeniden başlayabilseydim eğer, hiçbir şey taşımazdım.
Eğer yeniden başlayabilseydim,
İlkbaharda pabuçlarımı fırlatır atardım.
Ve sonbahar bitene kadar yürürdüm çıplak ayaklarla.
Bilinmeyen yollar keşfeder, güneşin tadına varır,
Çocuklarla oynardım, bir şansım olsaydı eğer.
Ama işte 85'indeyim ve biliyorum...
ÖLÜYORUM...

Jorge Luis BORGES