Tweet
Merhaba,
Siteye sfyi yenen birkaç arkadaş gelmişken birşeyler yazmak istiyorum. Sizler insanları dinliyorsunuz. Ben diğerlerinden farklı olduğumu düşünüyorum. Olumsuz düşünce zincirleri kurmayacağım ama sanırım benimki ağırından. Ben ilk sosyal ortama girdiğimden beri(anaokul) bilinçaltıma kötüleri yükledim. Annem bisiklete binemedim diye herkesin içinde bana kötü davranmıştı hatta dövmüştü sanırım. Mont alacağımızda ben dinlenmiyordum onlar bana sormadan oldu bitti yapıyorlardı. Ortaokulda ve ilkokulda sınıfın enlerine karşı ayrı eylemlerim vardı. Yanıma sınıfın zekisi otururdu çantası düştüğünde bana kızacak diye hemen kaldırıp özenle yerine koyardım.
Bana kötü davrandıklarında onlara birkaç laf bile edemedim, nasıl bir tepki vereceğimi bilmediğimden. Çocukluk dönemi böyle bitti. Sıra geldi ergenliğe. Kendimi kanıtlamak, egomu göstermek benim için en önemli şey oldu. Yaşadığım şapşal bir ilişki yüzünden depresyona girdim. Yüzümün sağ tarafında benlerim vardı. Herşeyi buna bağladım "benim yüzümden" diye ağlayarak değerli günlerimi yitirdim. Özgüvenim ve egom bu yüzden tükendi. Ama kötü olaylar durumlar bitmemişti. Annem evde oturamazdı iş bulmak istiyordu. Buldu da. Ve bakın bana neler düştü; Ev temizliği ben yapmak zorundaydım, mutfak benden sorumluydu, abim ikimizin paylaştığı odayı dağıttığında ben suçlanıyordum. Ve annem benim değerimi evişleriyle değerlendiriyordu. Tanrım, böyle birşey olabilir mi insan evladına şöyle uzaktan bakmaz mı, hissetmez mi? Artık yanlızlıktan evişleri yüzünden evde kalmaktan kendimle konuşmaya başladım. İnanmadığınızı düşünüyorum ama böyle hala daha böyle. Siz birşeyi yapamadıığınızı düşündüğünüzde bacağınız tekliyor mu yada bir yeriniz seyriyor mu? Yapamadığımı düşündüğümde bacağım isteksizce tekliyor. Şimdi bile itiraf ederken tekledi.
Bende normal bir kızdım. Normal hissediyordum egom vardı bir kişiliğim vardı. Ama hepsi katledildi. Tedavi aldıktan sonra herşey değişti. Doktor benlerimi yoldan geçen bir erkeğe sormamı söylemişti. Yapamadım ama artık benlerimin yakıştığını biliyorum. Kendimin değerli olduğuna. Egoma kavuştum, insanların yanında normal davranmaya başladım. Sfli olduğumu arkadaşıma söyledim oda sınıfa söyledi. Artık anormal hareketler yaptığımda bana bakıp kalmıyorlar. Sınıf öğretmenime sfmi yendiğimi söyledim. Ona bunu söylerken gözlerim parlıyordu. Bu size de oluyor mu? Hocam benim lens takıp takmadığımı sordu :RpS_smile: . Hayatımda ilk kez ellerimi cebime sokmadan yürüdüm yaptığım yanlışlara güldüm ailemi affettim yeni arkadaşlr peşindeyim. Ahh, bir de depresyona girmesem çok iyi olacak o olduğunda özgüvenli rüya hayatım bitiyor.
Okuduğunuz için teşekkür ederim. Rahatladığımı hissediyorum.
Siteye sfyi yenen birkaç arkadaş gelmişken birşeyler yazmak istiyorum. Sizler insanları dinliyorsunuz. Ben diğerlerinden farklı olduğumu düşünüyorum. Olumsuz düşünce zincirleri kurmayacağım ama sanırım benimki ağırından. Ben ilk sosyal ortama girdiğimden beri(anaokul) bilinçaltıma kötüleri yükledim. Annem bisiklete binemedim diye herkesin içinde bana kötü davranmıştı hatta dövmüştü sanırım. Mont alacağımızda ben dinlenmiyordum onlar bana sormadan oldu bitti yapıyorlardı. Ortaokulda ve ilkokulda sınıfın enlerine karşı ayrı eylemlerim vardı. Yanıma sınıfın zekisi otururdu çantası düştüğünde bana kızacak diye hemen kaldırıp özenle yerine koyardım.
Bana kötü davrandıklarında onlara birkaç laf bile edemedim, nasıl bir tepki vereceğimi bilmediğimden. Çocukluk dönemi böyle bitti. Sıra geldi ergenliğe. Kendimi kanıtlamak, egomu göstermek benim için en önemli şey oldu. Yaşadığım şapşal bir ilişki yüzünden depresyona girdim. Yüzümün sağ tarafında benlerim vardı. Herşeyi buna bağladım "benim yüzümden" diye ağlayarak değerli günlerimi yitirdim. Özgüvenim ve egom bu yüzden tükendi. Ama kötü olaylar durumlar bitmemişti. Annem evde oturamazdı iş bulmak istiyordu. Buldu da. Ve bakın bana neler düştü; Ev temizliği ben yapmak zorundaydım, mutfak benden sorumluydu, abim ikimizin paylaştığı odayı dağıttığında ben suçlanıyordum. Ve annem benim değerimi evişleriyle değerlendiriyordu. Tanrım, böyle birşey olabilir mi insan evladına şöyle uzaktan bakmaz mı, hissetmez mi? Artık yanlızlıktan evişleri yüzünden evde kalmaktan kendimle konuşmaya başladım. İnanmadığınızı düşünüyorum ama böyle hala daha böyle. Siz birşeyi yapamadıığınızı düşündüğünüzde bacağınız tekliyor mu yada bir yeriniz seyriyor mu? Yapamadığımı düşündüğümde bacağım isteksizce tekliyor. Şimdi bile itiraf ederken tekledi.
Bende normal bir kızdım. Normal hissediyordum egom vardı bir kişiliğim vardı. Ama hepsi katledildi. Tedavi aldıktan sonra herşey değişti. Doktor benlerimi yoldan geçen bir erkeğe sormamı söylemişti. Yapamadım ama artık benlerimin yakıştığını biliyorum. Kendimin değerli olduğuna. Egoma kavuştum, insanların yanında normal davranmaya başladım. Sfli olduğumu arkadaşıma söyledim oda sınıfa söyledi. Artık anormal hareketler yaptığımda bana bakıp kalmıyorlar. Sınıf öğretmenime sfmi yendiğimi söyledim. Ona bunu söylerken gözlerim parlıyordu. Bu size de oluyor mu? Hocam benim lens takıp takmadığımı sordu :RpS_smile: . Hayatımda ilk kez ellerimi cebime sokmadan yürüdüm yaptığım yanlışlara güldüm ailemi affettim yeni arkadaşlr peşindeyim. Ahh, bir de depresyona girmesem çok iyi olacak o olduğunda özgüvenli rüya hayatım bitiyor.
Okuduğunuz için teşekkür ederim. Rahatladığımı hissediyorum.
Yorum