tükendim. biri bişey söylesin.

[sofa]

Bıktım artık. Hayatımı kontrol edemiyormuş gibi hissediyorum. Korkularım beni yönetmeye başladı. İnsanların yanında iki kelimeyi bir araya getiremiyorum. Kalabalık ortamlarda ya da yemek masalarında aşırı terleme, el titremesi, çarpıntı, baş titremesi yaşıyorum. Aklım sürekli hastalığımla meşgul ben ne yaşıyorum diye. Hiçbirşeye konsantre olamıyorum. Hep dengemi kaybetme yanlış birşey yapma, söyleme rezil olma korkusu yaşıyorum. İnsanların yanında ya az konuşuyorum ya da konuşmamayı tercih ediyorum. İnsanların bana deli gözüyle baktığını düşünüyorum bazen. Evden bile çıkmak istemiyorum istesem de korkularım beni engelliyor. 4 ay evvel yoğun sıkıntılarla, ağlayarak, ölmek istiyorum diyerek psikiyatriste götürüldüm ailem tarafından. Dr depresyon teşhisiyle tedaviye başladı. cipralex ve ixel yazdı. Bir markete gidip doğru düzgün alışveriş dahi yapamıyorum sanki herkesin gözü benim üzerimde. Yolda yürürken de öyle. Hele tanıdığım insanlarla karşılaşmak konuşmak benim için işkence. Sanki herkes ne olmuş bu kıza diyor içinden. 7-8 ay önce böyle değildi herşey. Geçtiğimiz yaz üniversiteden mezun oldum. Yoğun bir gelecek korkusu yaşıyorum, ailemden birini kaybetme korkusu... Korkular, korkular. eskiden su gibi kitap okurdum şimdi bir ayda bir kitabı zor bitirdim. elim kolum bağlı sanki. cehennem mi bu ? Şubat ayında 1 ay boyunca haftada 2 gün terapi göreceğim. Ne bu hastalık ? yab, sosyal fobi, pa, depresyon sanki hepsini bir arada yaşıyorum. İyileşebilecek miyim ? eski halime dönebilecek miyim ? Etrafımdaki herkesi kaybetmiş gibi hissediyorum. Cehennemi bu hayatta yaşıyorum sanki. Benzer şeyler yaşayanlar yok mu ? neyle uğraştığımı bile bilmiyorum.

[makakula]

Hangi Tür Yağlar Tercih Edilmelidir biber hapı Omega-3 en fazla balık yağlarında ve istisnai olarak keten yağı başta olmak üzere bazı yeşil yapraklılarda ve kabuklu yemişlerde bulunur.

[mustafatoprak]

senin hayatında benimki gibi olduğu(askerlik hariç) için sana yol göstermesi amaçlı yazıyorum.

lise 3 üncü sınıfa kadar hareketlerim normaldi. bu sınıftan sonra içime çekilmeye başladım. üniversite üçüncü sınıfta psikologa gitmeye karar verdim. ben de sosyal fobi ve yoğun anksiyete varmış, haberim yok. bizde üniversitede devamlı zorunluluğu olmadığı için iyi kötü sınavlara girerek bitirdim.askere gitmek bana resmen işkence gibi geliyordu. ya hep ya hiç misali. yaşamla ölüm arası bir çizgi. ya olacaktı ya da ben olmayacaktım. orda da ilaç kullandım. askerlik komutanlarımın desteği ile iyi kötü bitti. üniversite biteli 4 yıl oldu, cesaret edemedim işe girmeye. ellerim titriyor, terliyor, zamanlı zamansız öfke nöbetleri, kalp çarpıntıları, baş ağrısı, korkuyla karışık kaygı( ama kontrolü imkansız.) sonunda bi sınav kazandım. bundan sonrası için geri dönüşü yoktu. artık mülakata girmeye karar verdim. mülakat üç dakika geçtiği için paniğimi bile hatırlayamadan nasıl geçtiğini anlayamadım. bi baktım dışarda geziyorum. sonra internetten sonuçlara baktım ki kazanmışım. işin en zor kısmı önümde duruyordu. ben ki insanlarla iki kelime bile konuşmaya cesaret etmeyen adam işe başlayacaktı. 5 senedir ilaç kullanmaktan tuhaf bir insan olmuştum. internetten hipnoterapi hakkında araştırma yaptım ve son bir varlık yokluk cesareti ile aradım.

hayatımdaki değişiklikleri anlatayım:

ilk önce sosyal fobiyi iyi tanımak gerek. ismi üstünde insan korkusu. devamlı insanlardan kaçan biri, başka nasıl bir hastalığa yakalanabilir ki! bu hastalıktan daha doğal bir şeye yakalanamaz.

utangaçlık hücrelerimize kadar işlemiş. biz ne kadar gitmek istesekte bacaklarımız bizi götürmüyor. sanki kilitlenmiş bir şekilde duruyorlar. ileri adım atsan düşecekmiş gibi oluyorsun.

çocukluktan başlayıp bu yaşımıza kadar biriktirdiğimiz bir sürü yaşanmamış duyguyu içimizde biriktirmişiz. hipnoz, eft, meditasyon ile duygularımızı boşaltmasını öğreniyoruz.

hayata hep bir tedirginlik, sanki diken üstünde oturuyormuşuz gibi. geleceğin belirsiz kaygısı ve geçmişin omuzumuza binmiş yükü. o kadar ki yolda yürükren başımız önde yürüyoruz.

hep başkalarından sevgi, takdir ve değer verilmesini bekliyoruz. çünkü biz kendimizce çok değersisiz. kendimize vermediğimiz değerleri başkasının bize vermesini bekliyoruz. buna değer satın alma da denir.

hep birileri bizim eksikliğimizi görecek veya gördüğünde de eksikliğimizi yüzümüze vuracak diye bir endişe ile iş yapmaya çalışırız.

hepimizin sert bir babası vardır. sözde bizi koruma duygusu ile hep baskı yaparken aslında bizim özgürlüğümüzü elimizden aldığının farkında değildir. baba da kendince benim söylediklerimi yapmazlarsa otoritem yok olacak ve beni yokluğa mahkum edecekler diye bir endişe vardır.

başkalarının çocukları daima baba için mükemmeldir. ama kendi çocukları daima eksiktir. bir şey bilmiyorlardır.(işin ilginci buna kendimiz bile inanırız. ama başkalarının çocukları sokakta gezerken, biz üniversite bitirmişiz. hep bu ikilemi çözememişimdir.)

sınırsız beklentilerimiz vardır. seçenek o kadar çoktur ki, ne yapacağımızı şaşırırız.

bir sürü takıntı vardır kafamızda. artık neyin hayal, neyin düşünce olduğu ayrımına varamamışızdır.

beden burda iken ruhen hep başka yerdeyizdir.

çok küçükken bütün hayatını etkileyecek bir olay geçmiştir. biz büyüdüğümüz halde o küçük çocuk hala geçmişin ezikliği ile içimizde yaşamaktadır. hayattan zevk almamakta, ailesinden, kendisinden, insanlardan nefret etmektedir. içimizdeki çocuğu biz affetmekte zorlanıyoruzdur.

DEĞERLİ ARKADAŞLAR BU KADAR YETER. USTANIN ÇIRAKTAN BİRAZ FAZLA BİLGİSİ OLMASI GEREK. BİRAZ DA GERİSİNİ SİZ Bİ ZAHMET ÖĞRENİN.

[radiance]

sofa belirtiler bende de seninki gibi aynı.3 aydır psikologa gidiyorum yardım alıyorum.kafam o kadar karıştı ki bu hastalık konusunda ne yazacagımı düşünemeyecek gibiyim.

[dawn]

..

merhaba sofa,

senin yaşadığın belirtileri yaşamasamda seninle aynı şekilde cehennem azabı gibi gelen olayları yaşadım.aslında ilk başladığında bu kdr ileri seviyede deildim,daha sonra bazı trajik olaylardan sonra iyice kendime olan güvenim azaldı,psikolojik olarak yıprandım ve evet sonunda senin gibi cehennem azabı gibi gelen olayları yaşamaya başladım.3 senedir bununla kendi başıma mücadele ettim.hayatımı sürdürebildim.son 1 aydır aşırı derecede artış gösterdi.baş edemez oldum.sinirlerim alt üst oldu.hiç ağlamayan bir insan olarak ağladım.sinir patlaması yaşadım ve en son 2 gün önce psikiyatra gittim.2 gün önce ilaç tedavisine başladım,ve şuanda hala aynıyım.biran önce ilacın etkisini göstermesini bekliyorum ve beni bu hastalıkla savaşcak gücü vermesini bekliyorum.bence iyileşicez inancım var.ama sadece ilaçlardan medet ummak yanlış.kendimizde mücadele etmeliyiz.

[anatoli]

sabır. inat. ben başaracağım. de.
isteklerden vaz geç.
şunu düşün. başkaları konuşuyor ben konuşamıyorsam ne olmuş. başkalarının benim hakkında ne düşünkleri umrumda bile değil. arkadaşım yok olabilir. ama bu bi gün olmayacağı anlamınada gelmez.
ben sabırla hedefime doğru yürüyecem. hemen bir şey olmasını beklemekten vaz geçtim. bir şeyler düzelecek ama şimdi değil.
hoş düzelmese ne olurki.
bir şekilde bu hayat bitecek. bittikten sonra dünya bir buz kristaline dönünce yaşananların ne önemi olabilirki.
ha bu arada el titremesi ve aşırı heyecan için doktor tedavisi alabilirsin.
ama ilaçlarda seni dünyanın en populer kişisi yapmayacaklar....
başka psikolojik rahatsızlığın varmı bilmiyorum. çokta kafa karıştırmak istemem....

[sofa]

evet yaşadıklarımız farklılık gösterse de aynı hastalıktan muzdaribiz. Kesinlikle aile faktörü çok önemli. Ben lisede çok fazla sorun yaşamadım hatta özgüvenimin en fazla olduğu dönemlerdi lise yıllarım. Arkadaş çevrem iyiydi. Gayet sosyaldim. Üniversitede içime kapanmaya başladım. Mesela üniversitede hoca ödev verirdi bize de, sunum da istiyor diye derse gitmezdim sunumdan kaçmak için. Hocaların odasına girerken aşırı heyecanlanırdım. Bende öyle hayvan fobisi falan da yok. Benim fobim insanlara karşı Evet aksesuvarlar hayat kurtarıyor. Anı kurtarıyor daha doğrusu. Mesela yanıma çantamı almadığımda acayip rahatsız oluyorum, illa çantamı çapraz asıcam ve iki elimle asılıcam sanki ondan güç alıyormuşcasına. Telefon da öyle.. kalabalık bir cafede mesela yalnız oturuyorsam yahut birini bekliyorsam telefona saldırıyorum sanki msj okuyormuş gibi. Oysa alakası yok. Boş boş bakıyorum ekrana. Uzun yazdığın çokta iyi olmuş tavsiyeler almak ve aynı şeyler yaşayan birileri olduğunu bilmek iyi hissettiriyor. Allah hepimize güç versin ve yardımcımız olsun.

[sofa]

Bi de ben de bişey sorucam sana bonnie sen de sf'yi benim kadar şiddetli yaşadın mı ? yani benim ilk mesajda belirttiğim durumlar var mıydı sende ? Yani ben eve kapandım diyebilirim. Arkadaşlarımla ilişkilerim de epey bozuldu, onlarla buluşmak görüşmek dahi istemiyorum artık..

[sofa]

Çoook teşekkürler tavsiyelerin için bonnie. Az önce evden çıktım yürüyerek kuaföre gittim. Ne kadar uzun zamandır kendimi salmışım, bırakmışım hava çok güzeldi bir çay bahçesinde çay içtim dönüşte. Tanıdık birkaç kişiyi gördüm sohbet ettim zor da olsa. Sanırım biz bazı şeyleri içimizde yaşıyoruz biraz. Yani o an hissettiklerimiz dışarıdan çok fazla anlaşılmasa da anlaşılacak endişesi bizi kısıtlıyor. Bende sf'ye anksiyete de eşlik ediyor.
Dediklerin üzerine düşüneceğim öyle keskin, net bir olay hatırlamıyorum başlatabilecek ancak ailemin çok korumacı yanları var. Evin tek kızıyım ve el bebek gül bebek derler ya öyle yetiştim işte. Sorumluluk almadım ailem de vermedi zaten. Ne istediysem oldu diyebilirim. En kötü yanı da o zaten dışarıdan bakan insanlar senin çok şanslı olduğunu düşünüyor, böyle mükemmel bir aileye sahip, ne istediyse oluyor ama hala sorunlu diyorlar belki de içlerinden. Ama okuduğum kadarıyla şunu da biliyorum bu hastalık ailesi ve çevresi tarafından aşağılanan, baskı gören insanlarda olabildiği gibi, aşırı korumacı ailelerin çocuklarında da görülüyor. Neyse haftaya terapiye başlıyorum. Daha umutluyum bugün. Çok tşk tekrar tavsiyeler için.

[sofa]

Merhaba Bonnıe,
Umarım dediğin gibi olur. Gücüm yettiğince mücadele etmeye çabalayacağım. Hayır net olarak bir fikrim yok. Aslında lise yıllarım gayet iyiyidi. Geniş bir arkadaş çevrem vardı. Hatta şöyle söyleyebilirim ki lise yıllarında gayet sevilen, göze batan insanlar arasındaydım. Arkadaş çevremde iyi niyetim ve sıcakkanlılığımla tanınırdım. Üniversitede içime kapandım epeyce o da son iki sene. Son 6 aydır da inanılmaz sıkıntılar yaşıyorum. Genel olarak çok heyecanlı ve evhamlı, hassas bir yapıya sahiptim hep ama bunları yaşayacağımı düşünemezdim. Sanki yıllar boyunca biriktirdiklerim aniden patladı. Belki de zamanında bu hastalıktan bu kadar rahatsızlık duymuyorken yani üniversitede yardım almalıydım. Bilmiyorum.. çok sağol cevapladığın için.

[sofa]

merhaba metamorfoz,
4 aydır ilaçları kullanıyorum. Kullanmaya da devam edicem. evet en az 3 hafta kullandıktan sonra etki etmeye başlıyor bu ilaçlar ama 4 ay da çok uzun bir süre değil mi ? aslında ilaç tedavisi almaya başladığım ilk zamanlara göre daha iyiyim ama durumuma ilaçlar mı etki ediyor yoksa ben biraz kendimi zorluyorum toplum içine karışmak için onun mu etkisi var bilmiyorum. tek bildiğim bu duygular ve düşünceler beni tüketiyor. Umarım terapi ve ilaçlar yardımcı olur durumuma. Sonuna kadar gidicem. Sağol cevapladığın için..

[Metamorfoz@]

........

merhaba bende naçizane birşeyler söyleyeyim dedim...anladığım kadarıyla hassasiyetlerin tavan yapmış durumda..böyle zamanlarda algıların biri bin yapar bu normaldir sakın korkma...yani ağlarsın delireceğim zannedersin,kaygı yaşarsın,geleceğinle ilgili korkular duyarsın..bu ilüzyon doktorun seni kontrol altına alıp önünü görmeni sağlayana kadar devam eder...ne zamandan beri ilaç kullanıyorsun bilmiyorum ama biraz sabır lütfen çünkü en 3 hafta bilemedin daha fazla ilaçların etki süresi var beklemelisin...herşey aslında senin kontrolündedir yani bu psikoloji sen istemeden sana misafir olmuş olsada doğru zamanda çekip gidecektir..hayatı ne kadar zorlarsan zorla kontrol edemezsin olacak zaten olur ve köşe kapmaca şeklinde yaşamak seni sadece yoracaktır...sakin ol ve bekle...geçmiş olsun...

[asii]

ben boşvermeyi 6 yıldan sonra öğrendim en azından sen daha başındayken zorla kendini bikere kendini dinlemeyi ha başladı ha başlicak demeyi bırak kolay değil biliyorum ama daha başındayken kurtulman daha kolay umarım kendini daha fazla yıpratmadan atlatırsın geçmiş olsun

[sofa]

Teşekkürler cevap yazdığın için. Doktor bana yardımcı olmalısın diyor bu bir ekip işi sen de yardımcı olursan birlikte üstesinden gelebiliriz diyor. Güveniyorum ve iyileşeceğime yani tam olarak iyileşemesem de hayatımı bir şekilde sürdürmeye devam edebileceğime inanmak istiyorum. Sen başarmışsın benim için şu an bi işe girebilmek çok zor. Bi iş başvurusunda bulunsam hadi zar zor yazılı sınavları geçtim diyelim mülakatta kesin takılırım. Evet bu hastalıkların belirtileri birbirine çok benziyor hepsi iç içe geçmiş gibi. Kendimi zorluyorum aslında, komşularla görüşüyorum, birkaç defa arkadaşlarımla buluştum, yürüyüş yapıyorum ama olmuyor. Şimdi elim titredi, gözlerinin içine bakamadım, ay başım titriyor, kalbim deli gibi çarpıyor. Dikkatim sürekli kendi üstümde karşı tarafın ne dediğini bile anlamakta zorlanıyorum bazen. Öyleki artık kendi bedenim üzerindeki hakimiyetimi bile kaybetmiş gibi hissediyorum. Bazen bu kadar ince düşünceli olduğum için, insanları bu kadar önemsediğim için lanet ediyorum kendime. Sanki herşey bu yüzden olmuş gibi geliyor. Umarım terapi+ilaçlar iyi gelir ve ben de senin gibi ne derlerse desinler demeyi başarırım bir gün.

[asii]

öyle bişeyki bu tür hastalıkların hepsi birbirine benziyor bende de bu belirtiler başladığında pa tehşisi konmuştu çok uzun süredir bu hastalıkla başa çıkmaya çalışıyorum başta bende senin gibi ellerim titriyor die her an bşey olucak die toplum içine girmek istemezdim evde yemeğimi bile herkezden ayrıyerdim kendimi tamamen eve kapatmıştım ne iş ne arkadaş geç kalmış olsamda şunu çok iyi öğrendim ki bu tür hastalıklarda en büyük hata bu kesinlikle kendini soyutlamicaksın 2 aydır çalışıyorum ataklarım oluyor ellerim titriyor insanlar acayip acayip suratıma bakıyor baksınlar aldırmıyorum umrumda değil seninde böyle olmalı yoksa herşeyi daha zorlaştırırsın