Tweet
Öncelikle merhaba. Küçüklüğümden beridir yaşadığım bir sorun sanırım. Ne olduğunu ben bile tam çözemiyorum.
Şu an lise üçüncü sınıftayım. Ve bende küçüklüğümden beri asosyallik, insanlara karşı aşırı çekingenlik, kendimi küçük görme, depresyon gibi sorunlar var. Tam olarak hangisine giriyor bilmiyorum ama...
İlkokuldayken pek sosyal bir çocuk değildim. Genelde bir veya birkaç arkadaşım vardı. Onlara karşı rahat davranıyordum. Ama insanların ortasında konuşmaktan hep çekiniyordum. Dilim tutuluyor veya kelimeleri karıştırıyordum. Asosyal birisi olduğum için de konuştuğum tek konu bilgisayar ve oyunlar hakkında oluyordu. Öyle dediğime bakmayın; bilgisayardan anladığım tek şey oyun oynamak. Hal böyle olunca da hayattan zevk almıyordum tabii. Bu yüzden midir bilinmez; saçma davranmaya başladım. Kendim bile diyordum "Çok saçmaladım," diye.
Liseye geçince her şeyin daha iyi olacağını düşünüyordum. Derslerim fena sayılmazdı; kendim gibi insanların olacağını sanmıştım. Aksine, beni daha da hor gördüler. Her lafımda beni ezdiler, aşağıladılar, küçük gördüler. Derste tahtaya kalkamaz oldum. Okula yaklaşınca veya sınıfa girince evimde olmayı arzuluyorum.
Şimdi lise üçüncü sınıftayım. İnsanlar ya beni iplemiyor, ya da her sözümü eziyor. Hoşlandığım insanla bile konuşamaz oldum. Ona bir "Merhaba" demek bile tam bir eziyet benim için. Bir de bu yüzden pek çok kez hata yapıyorum. Yine aşağılıyorlar tabii. Aynı sorunlar, aynı asosyallik. Arada dışarı çıkıyorum. O da kendi isteğimle değil. Sıkılıyorum, çekiniyorum dışarıdayken. Çökkün bir ruh halim var. Son zamanlarda hiçbir şeyden keyif almıyorum, saçma davranmaya başladım, dikkatim dağıldı. Umarım üniversite sınavında da böyle olmaz. En çok endişe ettiğim şey de bu.
Şu an lise üçüncü sınıftayım. Ve bende küçüklüğümden beri asosyallik, insanlara karşı aşırı çekingenlik, kendimi küçük görme, depresyon gibi sorunlar var. Tam olarak hangisine giriyor bilmiyorum ama...
İlkokuldayken pek sosyal bir çocuk değildim. Genelde bir veya birkaç arkadaşım vardı. Onlara karşı rahat davranıyordum. Ama insanların ortasında konuşmaktan hep çekiniyordum. Dilim tutuluyor veya kelimeleri karıştırıyordum. Asosyal birisi olduğum için de konuştuğum tek konu bilgisayar ve oyunlar hakkında oluyordu. Öyle dediğime bakmayın; bilgisayardan anladığım tek şey oyun oynamak. Hal böyle olunca da hayattan zevk almıyordum tabii. Bu yüzden midir bilinmez; saçma davranmaya başladım. Kendim bile diyordum "Çok saçmaladım," diye.
Liseye geçince her şeyin daha iyi olacağını düşünüyordum. Derslerim fena sayılmazdı; kendim gibi insanların olacağını sanmıştım. Aksine, beni daha da hor gördüler. Her lafımda beni ezdiler, aşağıladılar, küçük gördüler. Derste tahtaya kalkamaz oldum. Okula yaklaşınca veya sınıfa girince evimde olmayı arzuluyorum.
Şimdi lise üçüncü sınıftayım. İnsanlar ya beni iplemiyor, ya da her sözümü eziyor. Hoşlandığım insanla bile konuşamaz oldum. Ona bir "Merhaba" demek bile tam bir eziyet benim için. Bir de bu yüzden pek çok kez hata yapıyorum. Yine aşağılıyorlar tabii. Aynı sorunlar, aynı asosyallik. Arada dışarı çıkıyorum. O da kendi isteğimle değil. Sıkılıyorum, çekiniyorum dışarıdayken. Çökkün bir ruh halim var. Son zamanlarda hiçbir şeyden keyif almıyorum, saçma davranmaya başladım, dikkatim dağıldı. Umarım üniversite sınavında da böyle olmaz. En çok endişe ettiğim şey de bu.
) Liseye başladığımda hiç konuşmadan okula gelir,evime gider,kimseyle konuşmazdım.Ama daha sonra bunu çözdüm.Sana tavsiyem ise önce toplu konuşmalar yerine kişilerle iletişime geç.Tek tek konuş.Kendine bir arkadaş edin.Daha sonra onun arkadaşlarıyla da iletişimin olur,açılırsın yavaş yavaş.Ya da en azından benim için öyleydi.Şu anda en yakın arkadaşlarım bana hala seni ilk gördüğümüzde çok uyuz bulduk diyorlar
Yorum