Tweet
Arkadaşlar insan 35 yaşında sosyal fobiye yakalanabilir mi? depresif duygu durumu ile nasıl ayrıştırıcaz bu durumu?
Yıllardan beri anksiyete ve depresyon sorunum var,asosyalim,hani eve tıkılırsın da bir süre sonra çıkmak istemezsin,öyle sanıyordum.
Aslında çenem açıldı mı susmam.Doktorla vs. konuşurken hiç zorlanmıyorum,gerçi adam profesyonel deyip geçiyorum.
Ancak eve kimse gelmesin,ben kimseye gitmeyeyim
Çarşıya çıkmam,ekmek almak bile zulüm,ama yıllardır böyle.Yanımda biri olsun istiyorum sonra o biri beni sıkıyor..Varlığı sıkıyor yani..Ne bileyim diyelimki bir aile geldi,elim ayağım tutuşur,herşeyi birbirine katarım,
Çocuğun okuluna da gitmiyorum artık,öğretmenlerle konuşurken garip hallere giriyorum diye,nedenini sormayın bilmiyorum
Kızılaya gittim diyelim herşey herkes üzerime geliyor kalabalıktan yürüyemiyorum,karşıdan karşıya geçerken ödüm kopuyor koşuyorum
Bundan 5 yıl öncesine kadar eğlencelerin aranan ismiydim,bara diskoya gitmeye bayılırdım,fırsatını bulduk mu atardık kendimizi şehir dışına...
Şimdi yolculuk yapmak demek kaos demek benim için,1-1.5 yıl öncesine kadar da en azından arada bir çevreye katılır,bir kahve içerdim,yolda yürüyebiliyordum,okulla da daha fazla ilgiliydim..
Düşünün kontroller dışında hiç çıkmıyorum,kontrole eşim olmadan gidemiyorum (adam bunun farkında değil,kızıp homurdanıp duruyor).Balkona bile çıksam kaçarak giriyorum,kapıdan çocukları geçirirken bile hemen bir an önce diye acele ettiriyorum,kapıyı kapatıcam ya bir an önce..
Bu nasıl iştir böyle,insan nasıl bu hale gelir,adı ne bunun ,doktor depresyondan demişti,sf de olabilir falan ,,ne yapmam gerek,üzerine git demeyin ne olur,ağlarım.
Yıllardan beri anksiyete ve depresyon sorunum var,asosyalim,hani eve tıkılırsın da bir süre sonra çıkmak istemezsin,öyle sanıyordum.
Aslında çenem açıldı mı susmam.Doktorla vs. konuşurken hiç zorlanmıyorum,gerçi adam profesyonel deyip geçiyorum.
Ancak eve kimse gelmesin,ben kimseye gitmeyeyim
Çarşıya çıkmam,ekmek almak bile zulüm,ama yıllardır böyle.Yanımda biri olsun istiyorum sonra o biri beni sıkıyor..Varlığı sıkıyor yani..Ne bileyim diyelimki bir aile geldi,elim ayağım tutuşur,herşeyi birbirine katarım,
Çocuğun okuluna da gitmiyorum artık,öğretmenlerle konuşurken garip hallere giriyorum diye,nedenini sormayın bilmiyorum
Kızılaya gittim diyelim herşey herkes üzerime geliyor kalabalıktan yürüyemiyorum,karşıdan karşıya geçerken ödüm kopuyor koşuyorum
Bundan 5 yıl öncesine kadar eğlencelerin aranan ismiydim,bara diskoya gitmeye bayılırdım,fırsatını bulduk mu atardık kendimizi şehir dışına...
Şimdi yolculuk yapmak demek kaos demek benim için,1-1.5 yıl öncesine kadar da en azından arada bir çevreye katılır,bir kahve içerdim,yolda yürüyebiliyordum,okulla da daha fazla ilgiliydim..
Düşünün kontroller dışında hiç çıkmıyorum,kontrole eşim olmadan gidemiyorum (adam bunun farkında değil,kızıp homurdanıp duruyor).Balkona bile çıksam kaçarak giriyorum,kapıdan çocukları geçirirken bile hemen bir an önce diye acele ettiriyorum,kapıyı kapatıcam ya bir an önce..
Bu nasıl iştir böyle,insan nasıl bu hale gelir,adı ne bunun ,doktor depresyondan demişti,sf de olabilir falan ,,ne yapmam gerek,üzerine git demeyin ne olur,ağlarım.
Yorum