Tweet
Bende var olan sorun sosyal fobi mi?
Nereden başlayacağımı bilmiyorum.. öncelikle psikologa gitmeden evvel içimdekileri ve sorunlarımı buraya yazıp sizden tavsiye almak istedim çünkü biliyorum ki antidepresanlar beyni uyuşturmaktan ve geçici deva sağlamaktan başka işe yaramıyor..ki daha önce ortaokulda psikologa gittiğimde "sosyalleşmen lazım" demesinden başka bi maharetini göremedim açıkçası bu işi para için yaptıklarını bu kadar belli etmeleri de gitmek istemeyişimin sebeplerinden birisi..insan kendi kendinin doktoru olmalı diye boşuna dememişler, ah bi de başarabilsem..
Küçüklüğümden beri gerek akrabalar gerek arkadaşlarım tarafından içine kapanık, sessiz biri olarak bilinirim ama bunun bana son aylara kadar ciddi anlamda zararı dokunduğunu sanmıyodum ta ki bi elin parmağını geçmeyen arkadaşlarımı da kendimden uzaklaştırdığımı fark edene kadar.. ben de diğerleri gibi şen şakrak hoş sohbet biri olmak kolaylıkla arkadaş edinebilmek istiyorum ama olmuyor ne kadar çabalasam da kendimi değiştiremiyorum insanların yüzüne bakmaktan bile çekiniyorum telefonla konuşmak işkence gibi geliyo sınıfta sunum yapmak cehennem azabı gibi..yakın olmadığım insanlarla konuşurken sesim çok düşük ve titrek çıkıyo kendimi rahat ifade edemiyorum.sanki kafamdaki bütün kelimeler ayrı yerlere savrulmuş gibi cümle kurarken aşırı zorlanıyorum.. üniversite 2. sınıftayım üniversitenin az da olsa gelişmem açılmam için faydası olcağını sanmıştım bikaç arkadaşım var ama çok samimi değiliz ve sosyal hayat namına hiç bi faaliyetim yok hiç bi aktiviteye katılamıyorum mesela ingilizcemi geliştirmek için kursa gitmek istiyorum orda da sessiz kalcam orda da kendimi rahat hissedemiycem diye çekiniyorum. aileme maddi yönden destek olmak adına iş başvurusunda bulundum mülakata gidemedim. bu illeti yenmek için şehir dışında okumak çözüm olabilir diye düşündüm ona da ailem izin vermedi. zaten bu hale gelmemde etkin rol oynayan nedenlerden biri de ailemin yaşamını insanlardan uzakta sürdürmeleri. inanır mısınız akşama kadar kapımızı bi kişi bile çalmıyo ablamı abimi bile ayda bi kere zor görüyorum arkadaşımı eve çağıriyim desem ikna edebilene aşk olsun..babamdan hiç bahsetmiyorum bile aramızda doğru dürüst diyalog geçmiyo öz evladına karşı bile bu kadar soğuk olmamalı bi insan..sadece annemle paylaşabiliyorum dertlerimi..
kendimi çıkmaza düşmüş gibi hissediyorum daha fazla susmak daha fazla söylemek istediklerimi içime atmak istemiyorum insanları kenardan köşeden izlemekten hayalet gibi dolaşmaktan kendi hayatımda bile başrol oyuncusu değil de figüran gibi davranmaktan bıktım çünkü artık son raddelere geldim ve zaman zaman hayatıma son vermeyi düşündüğüm de oluyo ne işe yararım ki diyorum ister en iyi bölümden mezun olayım ister dünyanın bütün yeteneklerini barındırayım bunları dışa vuramadıktan sonra hiçbir anlamı yok.. ağlamaktan başka hiç bişey gelmiyo elimden nasıl kurtulucam ben bu durumdan hiç bilmiyorum keşke başka bi kusurum olsaydı da yeter ki sevilen sayılan korkmadan aklındakileri söze dökebilen biri olsaydım..en güzel yıllarımı böyle yapayalnız insanlardan izole olmuş şekilde geçirmek öyle acı veriyor ki anlatamam size..
Küçüklüğümden beri gerek akrabalar gerek arkadaşlarım tarafından içine kapanık, sessiz biri olarak bilinirim ama bunun bana son aylara kadar ciddi anlamda zararı dokunduğunu sanmıyodum ta ki bi elin parmağını geçmeyen arkadaşlarımı da kendimden uzaklaştırdığımı fark edene kadar.. ben de diğerleri gibi şen şakrak hoş sohbet biri olmak kolaylıkla arkadaş edinebilmek istiyorum ama olmuyor ne kadar çabalasam da kendimi değiştiremiyorum insanların yüzüne bakmaktan bile çekiniyorum telefonla konuşmak işkence gibi geliyo sınıfta sunum yapmak cehennem azabı gibi..yakın olmadığım insanlarla konuşurken sesim çok düşük ve titrek çıkıyo kendimi rahat ifade edemiyorum.sanki kafamdaki bütün kelimeler ayrı yerlere savrulmuş gibi cümle kurarken aşırı zorlanıyorum.. üniversite 2. sınıftayım üniversitenin az da olsa gelişmem açılmam için faydası olcağını sanmıştım bikaç arkadaşım var ama çok samimi değiliz ve sosyal hayat namına hiç bi faaliyetim yok hiç bi aktiviteye katılamıyorum mesela ingilizcemi geliştirmek için kursa gitmek istiyorum orda da sessiz kalcam orda da kendimi rahat hissedemiycem diye çekiniyorum. aileme maddi yönden destek olmak adına iş başvurusunda bulundum mülakata gidemedim. bu illeti yenmek için şehir dışında okumak çözüm olabilir diye düşündüm ona da ailem izin vermedi. zaten bu hale gelmemde etkin rol oynayan nedenlerden biri de ailemin yaşamını insanlardan uzakta sürdürmeleri. inanır mısınız akşama kadar kapımızı bi kişi bile çalmıyo ablamı abimi bile ayda bi kere zor görüyorum arkadaşımı eve çağıriyim desem ikna edebilene aşk olsun..babamdan hiç bahsetmiyorum bile aramızda doğru dürüst diyalog geçmiyo öz evladına karşı bile bu kadar soğuk olmamalı bi insan..sadece annemle paylaşabiliyorum dertlerimi..
kendimi çıkmaza düşmüş gibi hissediyorum daha fazla susmak daha fazla söylemek istediklerimi içime atmak istemiyorum insanları kenardan köşeden izlemekten hayalet gibi dolaşmaktan kendi hayatımda bile başrol oyuncusu değil de figüran gibi davranmaktan bıktım çünkü artık son raddelere geldim ve zaman zaman hayatıma son vermeyi düşündüğüm de oluyo ne işe yararım ki diyorum ister en iyi bölümden mezun olayım ister dünyanın bütün yeteneklerini barındırayım bunları dışa vuramadıktan sonra hiçbir anlamı yok.. ağlamaktan başka hiç bişey gelmiyo elimden nasıl kurtulucam ben bu durumdan hiç bilmiyorum keşke başka bi kusurum olsaydı da yeter ki sevilen sayılan korkmadan aklındakileri söze dökebilen biri olsaydım..en güzel yıllarımı böyle yapayalnız insanlardan izole olmuş şekilde geçirmek öyle acı veriyor ki anlatamam size..
)
Yorum