Tweet
Sosyal Fobi'nin En Dibine Vuruşumun Öyküsü
Merhabalar kısaca kendimi tanıtayım yeni kayıt oldum burasına, 20 buçuk yaşında nur topu gibi bir erkeyım 
sosyal fobi rahatsızlığım 12-13 yaşlarında başlamıştı ondan öncesi kafa kıran kafa yaran aşırı sosyopat bir çocuktum .. aşırı korumacı bir baba.. eğitim seviyesi yüksek bir ailenin çocuğuydum, tahmin edersiniz ki kendileri gibi olmamı isteyip aşırı yüklenince tetiklendi sanıyorum sonra yavaş yavaş içine kapanmalar başladı lisede yalnız dolaşmalar 8. sınıfda arkadaşlara uyup jilet dahi atmıştım hala izleri durur .. ondan sonra başlayan bir süreç işte o fen lisesine gidemeyip ailemin azarlamaları komşu çocuklarıyla kıyas bilmem ne şuraya gitti sen gidemedin komşunun kızı sıla oraya gitti bu buraya gitti ordan aldılar o okula verdiler yılda bir okul değiştir arkadaş çevren değişsin uyum sağlayamadan daha horaaa oranın eğitimi daha iyiymiş oraya.. belki lise sonuna kadar 15 tane okul değiştim ama işte tam lise çağları geleceğin temellerinin atıldığı zamanlar yavaş yavaş yalnızlaşmalar başladı, istediğim okula gidemedim yaptığım en ufak şeyde yüzüme vuruldu bir fen lisesine gidemedin geleceğini yaktın .. bende kendimi suçlamaya başladım ya dedim ne aşşağlıkmışım bişeyi beceremedim sürekli beyin bu teklini verip kendini sorgulayıp suçlayıp durdu.. işte sosyal fobiyi körükleyen çevresel faktörlerin yanında da mükemmeliyetçi hem kendine hemde dışarıya karşı sııfır toleranslı en iyisini yapmalıyım hata yapma lüksüm yok ! oldu .. neyse efendim sorunlu lise yıllarımdan sonra 2 yıllık bir okula gidebildim sınavsız olarak.. meslek lisesine gitmiştim ! fen lisesi hedefinden meslek lisesine ! daha doğrusu ailemin hedefinden .. 2 yıllık okulda sosyal fobinin dibine vurmaya başladığım zamanlar işte o zamanlar ... sürekli bir suçluluk duygusu içinde başarısız hiçbir işe yaramayan ailenin yüz karası biri olarak kendimi suçlayıp insanlardan kendimi soyutlamalar başlamıştı üni kantininde oturmaya çekinir oldum girip birşey istemeye muhatap olmaya telefonda konuşmaya bir ürün alıp bozuk çıkınca iade etmeye.. korkar oldum o kadar içime kapandım ki günlerce koşup bağırsammm yeteeeeer diye beni rahatlatamazdı.. saçlarım akarmaya başladı.. 2 yılı allahdan bitirdim zor zekat.. ondan sonra iş kaygıları başladı 
performans isteyen şeyler kendini pazarlayabileceksin girişken olacaksın ki bir işin olsun ! oldu canım .. oldu.... ne oldu bi bok olmadı kapandım bir kere eve... düğün olur gitmem bayram olur gitmem .. ailemden bile çekinir oldum insan görmekten sanki nefret eder oldum. şimdi işsiz askere dahi gitmemiş biriyim kağıt geldi tecil ettirdim.. nasıl askerlik yapacağım onuda bilmiyorum 15 ay ! tanımadığım insanlarla yatıp kalkacağım .. sanırım orada intihar ederim.. intihar yılların içe atımlarının bir sonucudur diyen bir yazı okumuştum .. işte öyle ... bilgisayar başında yıllarını çürüten bir sosyal fobiğin kısa öyküsünü dinlediniz zaman ayırıp okuduğunuz için teşekkür eder hepimize bu acıyı geçirecek hayırlı ölümler nasip eder inş rabbim , zira bunun tedavisi yok ! ölene kadar gider belki hafifletilir belki ama burası türkiye canımmmm ... tedavi denesen deli derler eş dost akraba.... <3
sosyal fobi rahatsızlığım 12-13 yaşlarında başlamıştı ondan öncesi kafa kıran kafa yaran aşırı sosyopat bir çocuktum .. aşırı korumacı bir baba.. eğitim seviyesi yüksek bir ailenin çocuğuydum, tahmin edersiniz ki kendileri gibi olmamı isteyip aşırı yüklenince tetiklendi sanıyorum sonra yavaş yavaş içine kapanmalar başladı lisede yalnız dolaşmalar 8. sınıfda arkadaşlara uyup jilet dahi atmıştım hala izleri durur .. ondan sonra başlayan bir süreç işte o fen lisesine gidemeyip ailemin azarlamaları komşu çocuklarıyla kıyas bilmem ne şuraya gitti sen gidemedin komşunun kızı sıla oraya gitti bu buraya gitti ordan aldılar o okula verdiler yılda bir okul değiştir arkadaş çevren değişsin uyum sağlayamadan daha horaaa oranın eğitimi daha iyiymiş oraya.. belki lise sonuna kadar 15 tane okul değiştim ama işte tam lise çağları geleceğin temellerinin atıldığı zamanlar yavaş yavaş yalnızlaşmalar başladı, istediğim okula gidemedim yaptığım en ufak şeyde yüzüme vuruldu bir fen lisesine gidemedin geleceğini yaktın .. bende kendimi suçlamaya başladım ya dedim ne aşşağlıkmışım bişeyi beceremedim sürekli beyin bu teklini verip kendini sorgulayıp suçlayıp durdu.. işte sosyal fobiyi körükleyen çevresel faktörlerin yanında da mükemmeliyetçi hem kendine hemde dışarıya karşı sııfır toleranslı en iyisini yapmalıyım hata yapma lüksüm yok ! oldu .. neyse efendim sorunlu lise yıllarımdan sonra 2 yıllık bir okula gidebildim sınavsız olarak.. meslek lisesine gitmiştim ! fen lisesi hedefinden meslek lisesine ! daha doğrusu ailemin hedefinden .. 2 yıllık okulda sosyal fobinin dibine vurmaya başladığım zamanlar işte o zamanlar ... sürekli bir suçluluk duygusu içinde başarısız hiçbir işe yaramayan ailenin yüz karası biri olarak kendimi suçlayıp insanlardan kendimi soyutlamalar başlamıştı üni kantininde oturmaya çekinir oldum girip birşey istemeye muhatap olmaya telefonda konuşmaya bir ürün alıp bozuk çıkınca iade etmeye.. korkar oldum o kadar içime kapandım ki günlerce koşup bağırsammm yeteeeeer diye beni rahatlatamazdı.. saçlarım akarmaya başladı.. 2 yılı allahdan bitirdim zor zekat.. ondan sonra iş kaygıları başladı performans isteyen şeyler kendini pazarlayabileceksin girişken olacaksın ki bir işin olsun ! oldu canım .. oldu.... ne oldu bi bok olmadı kapandım bir kere eve... düğün olur gitmem bayram olur gitmem .. ailemden bile çekinir oldum insan görmekten sanki nefret eder oldum. şimdi işsiz askere dahi gitmemiş biriyim kağıt geldi tecil ettirdim.. nasıl askerlik yapacağım onuda bilmiyorum 15 ay ! tanımadığım insanlarla yatıp kalkacağım .. sanırım orada intihar ederim.. intihar yılların içe atımlarının bir sonucudur diyen bir yazı okumuştum .. işte öyle ... bilgisayar başında yıllarını çürüten bir sosyal fobiğin kısa öyküsünü dinlediniz zaman ayırıp okuduğunuz için teşekkür eder hepimize bu acıyı geçirecek hayırlı ölümler nasip eder inş rabbim , zira bunun tedavisi yok ! ölene kadar gider belki hafifletilir belki ama burası türkiye canımmmm ... tedavi denesen deli derler eş dost akraba.... <3hadi size bir şarkı armağan edeyim
ama en umutsuzluğa düştüğümüz anlarda biliyorum ki o bize şahdamarımızdan daha yakın.... diyorki yaradan bana 1 adım gelen kuluma ben 10 adım giderim...... rabbim ne yücesin bu çetin sınavı verelim,versinler din kardeşlerim.. inanmayanlarada hidayet versin. beni intihardan çeviren tek şey o yüce yaradana o lan sevgim ve ona karşı hata yapmamak isteyişim, bir yerde okumuştum eğer bir sıkıntı geliyorsa yaradandan o seni sevdiği için ona dua etmeni ve ona yaklaşmanı istiyordur diye... çok çetin bir sınavdayız çok bunları bilmemize rağmen neden dayanamıyoruz sanırım oda insan olmamızın verdiği nankörlük ve acziyet...
Yorum