İnsanlardan Korkuyorum

[Alexa]

Arkadaşlar, nereye yazacağıma karar veremedim, sosyal fobili olduğumu düşündüğüm için değil, korkularıma en yakın bulduğum yer olduğu için buraya geldim. Şöyle bir sorunum var, yaşadığım yerden zaten nefret ediyorum, buradaki insanlar gerçekten kötüler, genelleme olarak elbette. Bir kere çok iftira olayı oluyor. Herkes herkese iftira atıyor. Geçmişte bende yaşamıştım bunu, ama o zamandan bu yana dışarı çıkamıyorum. Yanlış bir şey yaparım, hemen sorgulanırım korkusundan. Sürekli evdeyim. Ve çok sıkıldım. Fakat okulda mesela konuşkanımdır, hatta çok konuşurum. İsteyerek olmuyor ama. :/ Konuştuktan sonra da acaba benden sıkıldı mı, çok mu boş konuştum gibi endişelere kapılırım. Bu döngü oldu.
Özellikle tartışmaktan çok çekinirim, insanların bana zarar vermesinden korkuyorum. Manevi olarak. Bir laf etmelerinden falan. Ve kendimi savunamaz hale geliyorum bazen. Son zamanlarda biraz daha azaldı ama hala var. Sizce ne yapmalıyım?

[dkk15]

bazen korkarsın bazen üzersin bazen seversin insanları bu sana bağlı. insanlardan niye korkacaksnı ki onlar senden korksun ne demek korkuyorum öcü değiller ki.. bi zamn korkarsın ama zamanla alışırsın. benimde böle oldu. eziklendiğim oldu aşağılandığım oldu insanlardan çok korktum sosyal fobi geçirdim. herkes bi zaman yaşar. ama korkma kimseden hakkını her zaman koru doğru isen hak seni korur.

[Alexa]

bazen korkarsın bazen üzersin bazen seversin insanları bu sana bağlı. insanlardan niye korkacaksnı ki onlar senden korksun ne demek korkuyorum öcü değiller ki.. bi zamn korkarsın ama zamanla alışırsın. benimde böle oldu. eziklendiğim oldu aşağılandığım oldu insanlardan çok korktum sosyal fobi geçirdim. herkes bi zaman yaşar. ama korkma kimseden hakkını her zaman koru doğru isen hak seni korur.

Çok teşekkür ederim yorumun için İnşallah yeneceğim bunu da

[dreamer8]

Korkma kardeşim. Kim kime ne yapıyor. sen birinin canıı yakmadıkça neden korkasın. Herkes kendi işinde, gücünde, telaşında. Herkesin bir sürü derdi var. Boşver bu gereksiz korkuları. İnsanlar o kadar tehlikeli değil. Hepimiz aşağı yukarı aynıyız.

Arkadaşlar, nereye yazacağıma karar veremedim, sosyal fobili olduğumu düşündüğüm için değil, korkularıma en yakın bulduğum yer olduğu için buraya geldim. Şöyle bir sorunum var, yaşadığım yerden zaten nefret ediyorum, buradaki insanlar gerçekten kötüler, genelleme olarak elbette. Bir kere çok iftira olayı oluyor. Herkes herkese iftira atıyor. Geçmişte bende yaşamıştım bunu, ama o zamandan bu yana dışarı çıkamıyorum. Yanlış bir şey yaparım, hemen sorgulanırım korkusundan. Sürekli evdeyim. Ve çok sıkıldım. Fakat okulda mesela konuşkanımdır, hatta çok konuşurum. İsteyerek olmuyor ama. :/ Konuştuktan sonra da acaba benden sıkıldı mı, çok mu boş konuştum gibi endişelere kapılırım. Bu döngü oldu.
Özellikle tartışmaktan çok çekinirim, insanların bana zarar vermesinden korkuyorum. Manevi olarak. Bir laf etmelerinden falan. Ve kendimi savunamaz hale geliyorum bazen. Son zamanlarda biraz daha azaldı ama hala var. Sizce ne yapmalıyım?

[Bülbül]

Korkmamalısın.Hepimiz eşitiz,birimizin diğerlerinde olmayan sihirli gücü veya uçma gibi olağanüstü yeteneği var mı?Kimse sana durup durup zarar vermez,ayrıca öylede olsa senin de o karşındakinden farkın yok,sende savaşırsın.Sen kendini güçlü,eşit hissetmiyon sorun orada.Yaşadıklarınlada etkisi var ama bunları düşünme Allah seni insan yaratmış ve diğer insanlar gibi güçlü olduğunun farkında ol,tutun.Kedi bile insandan korkuyor,büyük yada birşey yapar diye.İnsan insandan ne farkla korksun ki?İkiside aynı canlı.Sen dünyaya aşağılık gelmedin.Eşit bir yaratılışta geldin.
Aklından sıkıldı mı diye geçirmeyeceksinSıkılan insan surata söyler.İnsanlar artık öyle,birşeyleri lap yüze vuruyor.İyi arkadaşça dinler,sıkılmaz.Boş bende konuşuyorum.Hepimiz bazen boş konuşuyoruz.Sanada biraz sözde pratik teknik lazım.

[AND]

Baştan uzun yazdığım için özür diliyorum,tabi bunun için özür gerekirse...

Herkes korkma demiş ama ben aksine kork diyorum.Çünkü korkacaksın arkadaş korkacaksın ! Esas insan denenilenden korkacaksın ! İnsan görünümlü mahlukatlardan, envai çeşit insansı yaratıktan korkacaksın.Çünkü dünyada en tehlikeli,en yıkıcı,en acımasız,en yırtıcı,en yok edici,en tüketici tür insan ! Korkmayacaksanda en fazla nefret edeceksin.Çünkü kin,nefret,öfke,hırs tüm bunlar seni onlara karşı ayakta tutar,güçlü kılar.Tüm bunlar uyanık kalmanı,mücadele etmeni sağlar.Korkak olmak ezilmek de bir yere kadar.Kokrtukça,sessiz kaldıkça,alttan aldıkça tepene bineceklerdir,sakın izin verme onlara sakın ! İnsan önce kendinden yani insandan korkmalı sonra diğerlerinden.Çünkü hiçbirimiz gerçek potansiyelimizin farkında bile değiliz.Ne kadar iyi veya ne kadar kötü olabileceğimizin sınırı yok.Düşünün şeytanın aklına gelmeyenler insanoğlunun aklında.Meleklerin bile dayanamadığı,güç yetiremediği işler bizim omuzlarımızda.

Ben oldum olası insanları hiç sevmedim,sevemedim,hala da sevmiyorum.Elimde imkan olsa dünya üzerindeki bütün insanları yok ederdim,hemde bütün sevdiklerimi,hatta en sevdiklerimi de dahil.Lakin her zamanki gibi insanoğlu sabırsızdır acelecidir önce yapar onra pişman olur.İnsanoğlu hırs yüküdür.İnsanoğlu kibirlidir,egoisttir,bencildir.Bizler bazılarımız bunu her ne kadar bastırabilsekte an olur gün yüzüne çıkar.İşte o zaman pişmanlıklarımız bini aşar.Tıpkı benim gibi önce aklına geleni,dilinin ucuna geleni söyler sonra telafi edemez.Benim gibi diline,kalbine,ruhuna,nefsine hakim olamayan nice benler gibi...

Ben mesela burada sırf hayvan besliyorum diye,hergün komşular tarafından hakarete,kötü söze,kötü bakışlara,tehditlere maruz kalıyorum.Bu gibi insan kılıklılar beni insanlardan soğuttu.Şimdi ise insanlardan nefret eder hale geldim.Herkesle kavgalıyım,hiçkimseyle doğru düzgün konuşmuyorum,hemen herkesle de selamı sabahı kestim.Bazı dostlarımı daha doğrusu dost sandıklarımı kaybettim.Her gün birilerini daha eksiltiyorum hayatımdan.Sanki bir temizlik gibi.Rahatlıyor muyum bilmiyorum ama ne kadar insan az o kadar iyi.Kimseye tavsiye verecek durumda değilim lakin yine de sana tavsiyem insanlardan olabildiğince uzak dur arkadaş,hele de insansı yaratıklardan olabildiğince uzak kalmaya çalış.Unutma, insanın yalnız kalması diye bir şey yoktur.Yalnız kalırsan kendinle kalmışsın demektir.Ve kendin ise daima yalnızca tek sen değilsindir.Eğer inanıyorsan yaratıcıyla kalmışsın belki ona daha çok yaklaşmışsın demektir.Ona yaklaşmak ise bazılarınca sonsuz huzuru ve mutluluğu yakalamak demektir.

Sosyal fobi olayına gelecek olursam bende sosyal fobiliyim hemde en ağırından,hemde yıllardır,hemde kendimi bildim bileli.Ben öyle her zaman dışarı çıkamam mesela.Çıksamda kısa süreli,ortada kimseler yokken yada annemle çıkarım.Başka da kimsem yok zaten.Ki o da artık dışarı pek çıkamıyor,sağlığı el vermiyor.Benimde sağlığım maddi manevi pek iyi sayılmaz.Bende yaşadığım yerden nefret ediyorum.Buradakilerde gerçekten kötüler,hemde iyi görünüp müslüman geçinen kimseler.Bir tek bebekler kötü değil işte.Çünkü burada çocuklar bile kötü.İftira olayları burada da çok oluyor.Asılsız yakıştırmalar,dedikodular,çirkin şeyler.Bende aman laf işitirim aman biriyle dalaşırım korkusundan genelde evdeyim.Kendim için değil annem için.Üzülmesin,o yaratıklarla muhatap olmasın,başı belaya girmesin diye.Lakin ben evde olsam bile kendimi oyalarım öyle pek sıkılmam.Ben esas insanlar arasındayken bunalırım,kaçacak yer ararım.Okul yıllarımda bile pek konuşkan değildim ben.Benim konuşkan olduğum nadir zamanlar,annemle kardeşimin yanında geçirdiğim kısıtlı zamanlar.İnsanlarla sürekli tartışırım,hemen herşeye muhalif olurum,hatalarını yüzlerine söylerim.Çok açık sözlüyüm,sivri dilliyim,asabi ve agresifim.Eskiden olsa yani ilaç kullanmaya başlamadan önce,içimdekileri dışarı vurmakta sıkıntı çektiğim dönemlerde olsa bende tartışmaktan çekinirdim.Hatta kavga nedir bilmezdim.İnsanlara asla sesimi yükseltmez,kötü söz kullanmazdım.Kendimi savunamaz hemen kaçardım.İnsanlardan daha çok korkardım.Şimdi de korkuyorum ama aynı zamanda en iyi savunma saldırıdır sözünü benimseyerek karşımdakinden daha da hırçın hale gelip onu bastırıyorum.Ama her tartışma veya her kavga sonrasında, şiddetli ağlamalar eşliğinde sinir krizleri geçiriyorum.Kendimi yiyip bitiriyor,tüketiyorum.Bitkin düşüyorum,halsiz kalıyorum.Bilmiyorum neden böyle oldum.Karakter yapım tamamen değişti.Bir zamanlar kavgadan kaçan ben kavgaya koşar oldum.Hiç kötü söz söylemeyen ben hemen her ortamda rahatlıkla karşımdakine,yaşı benden ne kadar büyük olursa olsun üstelik,küfür hakaret eder oldum.Hemde hiç çekinmeden,hiç sakınmadan.Millete söylediğim laflar yüzünden başım belaya girer oldu.Kendi halimde sessiz sakin birisi iken şimdilerde adeta bir canavara dönüştüm.

Aslında doğru olan kimse bizden korkmamalı bizde kimseden korkmamalıyız.Belki bizden korkulması çekinilmesi iyi bir şey gibi gelebilir,kendimizi büyük görürüz,kibirleniriz belki.Kedi bile bizden korkuyor diyen şahıs mesela bunu büyüklük olarak görmüş.Korkulmak övünç duyulacak bir şeymidir?Bence utanç verici.Hele de zavallı hayvanların insanlardan korkup kaçmaları çok çok utanç verici !

Hepimiz birbirimizden çok farklıyız,hepimizin kendine göre üstünlüğü,yetenekleri var.Kimse kimseyle eşit değil.En azından bu dünya üzerinde eşit değil.Hepimizin eşitleneceği tek yer var, orası da mezar ! Evet belki hepimiz etten kemikteniz ölümlüyüz ama hiçbirimiz aynı değiliz.Olmadık olamayız.Herkesin kendine göre işi gücü derdi telaşı var.Peki ya her gün haberlerde cinayet işleyenlerle aynı kişiler değil mi bunlar ? Herkes görünürde normaldir kimbilebilir ki içinde cani bir katil gizlidir ?

Buradaki herkese yine muhalif çıktım ve bundan da memnunum.Mutlu değilim yalnızca memnunum.Çünkü eskiden yapamadıklarımı şimdi yapabiliyorum.Çünkü ben insanlara onları rahatlatacak,memnun edecek,gelip geçici teselli cümleleri söylemiyorum.Ben gerçekçiyim her zaman doğruyu söylüyorum.Ha görecelidir veya değildir.Ama ben lafımı sakınmıyorum.İşte beni en çok ayakta tutan da bu zaten.

[dreamer8]

Evet gerçekten, insanlar hakkında söylediklerine tamamen katılıyorum. sosyal hayatın zorlukları. Her türden insanı, ortak bir alanda toplarsan, ortaya böyle karışık birşeyler çıkıyor. Görüntün, duruşun ve tavırlarınla, hafife alınmayacak biri olduğunu hissettirebilirsin. Kendine bir etki alanı ve yaşam alanı çiz. O sınırı aşmaya çekinsinler insanlar. Sanırım bu sınıra sahibim ben. Tavsiye ederim.

Arkadaşlar, nereye yazacağıma karar veremedim, sosyal fobili olduğumu düşündüğüm için değil, korkularıma en yakın bulduğum yer olduğu için buraya geldim. Şöyle bir sorunum var, yaşadığım yerden zaten nefret ediyorum, buradaki insanlar gerçekten kötüler, genelleme olarak elbette. Bir kere çok iftira olayı oluyor. Herkes herkese iftira atıyor. Geçmişte bende yaşamıştım bunu, ama o zamandan bu yana dışarı çıkamıyorum. Yanlış bir şey yaparım, hemen sorgulanırım korkusundan. Sürekli evdeyim. Ve çok sıkıldım. Fakat okulda mesela konuşkanımdır, hatta çok konuşurum. İsteyerek olmuyor ama. :/ Konuştuktan sonra da acaba benden sıkıldı mı, çok mu boş konuştum gibi endişelere kapılırım. Bu döngü oldu.
Özellikle tartışmaktan çok çekinirim, insanların bana zarar vermesinden korkuyorum. Manevi olarak. Bir laf etmelerinden falan. Ve kendimi savunamaz hale geliyorum bazen. Son zamanlarda biraz daha azaldı ama hala var. Sizce ne yapmalıyım?

[Misafir]

insanlar ; milyarlarca kişiyi kapasayan bir genelleme.bir türün adı

ahmetle mehmetle sorun olur..onlardan korkarsın..ama tüm insanlar diye yargılamaya giderse beynin..hayatında kimseyle düzgün bir ilişki kuramazsın..

milyarlarca ınsan var..unutma..3-5 kişi değil bunlar