Tweet
Neden illa çevre yapmak için, arkadaşlarınızın olması için, sevgilinizin olması için, mutlu olabilmeniz için illa konuşkan olmanız gerekiyor bu s*******min dünyasında. Neden sessizler hep dışlanıyor, sevilmiyor, sessizlerin arkadaşları olmuyor, anormal ve tuhafça bakıyorlar bizlere.
Sessiz olmayı biz mi seçiyoruz, sanki biz seçiyormuşuz gibi davranıyor herkes.
En sonunda sıkacam kafama gidecek.
Bence KONUŞMAK insanlığın en ama en berbat icadıdır, ama ne yazık ki insanlığın en önemli aracıdır, keşke herkes yazı diliyle anlaşsaydı veya el hareketleriyle veya mesajlarla veya herneyse işte yeterki şu lanet dili ve sesimizi kullanmak zorunda kalmasaydık işte o zaman biz sosyal fobililerinde sevgilisi olurdu arkadaşları olurdu belki biz de kişiliğimizi az çok belli edebilirdik sevilebilirdik vs vs vs. Sırf sosyal fobim yüzünden konuşamadığım için kendimi insanlığını tamamlayamamış tam insanlığa geçememiş bir yaratık gibi hissediyorum, çünkü hayatta hiç bir yer bize göre değil belki şu sahte sanal dünya internet haricinde. Bak ne güzel dertlerimizi anlatabiliyoruz internette sosyal fobili de olsak.
En sonunda sıkacam kafama gidecek.
Bıktım artık bıktım. Ümidimi git gide kaybediyorum, bugün evden çıktım ve baktım ki ne gidecek bir yerim var ne telefonumda arayacak bir tane arkadaşım var çocuk gibi ağlamalı gözlerle eve geldim geri evden daha doğru düzgün uzaklaşamadım bile. Hele insanların bolca olduğu yere gidersem direk bunalıma girerim milletin muhabbetlerini kahkalarını kızlarla olan iletişimlerini sevgililerin sevişmesini vs görürsem. O yüzden evden çıkmak bile istemiyorum bu da git gide beni daha asosyal yapıyor.
Çarem kalmadı artık bu hayatta. Mücadele vermedim mi verdim, ilaç kullanmayı denemedim mi denedim, doktora gitmedim mi gittim, korkularımla yüzleşmedim mi yüzleştim, günde onlarca saatimi dışarda harcadığım olmadı mı oldu.. Ama ne düzeldi, ne sonuç aldım = BABAYI ALDIM, KOCA BİR SIFIR ALDIM.
Yalnız geldim, yalnız büyüdüm, yalnız geberip gideceğim.
Üniversitenin ve askerliğin her bokun bittiği yaştayım. Hayattaki tek artım biraz param var. Kaldı ki o da boş boş bir köşede bekliyor ancak içki içip bir yerlerde sızmak için kullanabiliyorum. Hayat mı bu beee hayat mı lan. Tek yapabildiğim nette derdimi anlatabilmek, bu da çözüm olmuyor niye gelip yazıyorum onu da bilmiyorum şöyle bi bakıyorum 5 10 yıl önce aynı dertlerden dolayı ağlarmışım, ne düzelmiş ki.
En sonunda sıkacam kafama gidecek.
İnanın böyle olmayı biz seçmedik, biz sadece toplumun ailemizin ve öğretmenlerimizin bir ürünüyüz.. Biz annemizin babamızın genlerinin ürünüyüz, onların yetiştirme tarzının ürünüyüz, psikolojimiz kişiliğimiz ruh halimiz davranışlarımız herşeyimiz annemizin babamızın öğretmenlerimizin çocukluk arkadaşlarımızın bize davranışları sonucunda oluşuyor ve şekilleniyor. Sosyal fobiyi biz seçmedik. Bizi böyle ürettiler. Hiç birşey elimizde değil, başkalarını suçlamak için demiyorum ama elimizde olmadan böyle olduk biz o yüzden düzelmemiz de imkansız. İkinci bir şans olsa, reenkarnasyon doğru olsa, bir diğer hayatımızda şu anki eksikliklerimizin hepsini tamamlayacağımızı bilsem, hemen intihar ederim.
Evet en sonunda sıkacam.
İnanın benim en sevdiğim insanlar sessiz ve sosyal fobili olan insanlardır, aslında nerde sessiz insan var hepsini toplayacam birgün büyük bir ekip olacağız biz bize yeter hale geleceğiz, karşımızda duramayacak bu ****** dünyası.
En nefret ettiğimse burnu havada olan kibirli özgüvenlilerdir.
Sessiz olmayı biz mi seçiyoruz, sanki biz seçiyormuşuz gibi davranıyor herkes.
En sonunda sıkacam kafama gidecek.
Bence KONUŞMAK insanlığın en ama en berbat icadıdır, ama ne yazık ki insanlığın en önemli aracıdır, keşke herkes yazı diliyle anlaşsaydı veya el hareketleriyle veya mesajlarla veya herneyse işte yeterki şu lanet dili ve sesimizi kullanmak zorunda kalmasaydık işte o zaman biz sosyal fobililerinde sevgilisi olurdu arkadaşları olurdu belki biz de kişiliğimizi az çok belli edebilirdik sevilebilirdik vs vs vs. Sırf sosyal fobim yüzünden konuşamadığım için kendimi insanlığını tamamlayamamış tam insanlığa geçememiş bir yaratık gibi hissediyorum, çünkü hayatta hiç bir yer bize göre değil belki şu sahte sanal dünya internet haricinde. Bak ne güzel dertlerimizi anlatabiliyoruz internette sosyal fobili de olsak.
En sonunda sıkacam kafama gidecek.
Bıktım artık bıktım. Ümidimi git gide kaybediyorum, bugün evden çıktım ve baktım ki ne gidecek bir yerim var ne telefonumda arayacak bir tane arkadaşım var çocuk gibi ağlamalı gözlerle eve geldim geri evden daha doğru düzgün uzaklaşamadım bile. Hele insanların bolca olduğu yere gidersem direk bunalıma girerim milletin muhabbetlerini kahkalarını kızlarla olan iletişimlerini sevgililerin sevişmesini vs görürsem. O yüzden evden çıkmak bile istemiyorum bu da git gide beni daha asosyal yapıyor.
Çarem kalmadı artık bu hayatta. Mücadele vermedim mi verdim, ilaç kullanmayı denemedim mi denedim, doktora gitmedim mi gittim, korkularımla yüzleşmedim mi yüzleştim, günde onlarca saatimi dışarda harcadığım olmadı mı oldu.. Ama ne düzeldi, ne sonuç aldım = BABAYI ALDIM, KOCA BİR SIFIR ALDIM.
Yalnız geldim, yalnız büyüdüm, yalnız geberip gideceğim.
Üniversitenin ve askerliğin her bokun bittiği yaştayım. Hayattaki tek artım biraz param var. Kaldı ki o da boş boş bir köşede bekliyor ancak içki içip bir yerlerde sızmak için kullanabiliyorum. Hayat mı bu beee hayat mı lan. Tek yapabildiğim nette derdimi anlatabilmek, bu da çözüm olmuyor niye gelip yazıyorum onu da bilmiyorum şöyle bi bakıyorum 5 10 yıl önce aynı dertlerden dolayı ağlarmışım, ne düzelmiş ki.
En sonunda sıkacam kafama gidecek.
İnanın böyle olmayı biz seçmedik, biz sadece toplumun ailemizin ve öğretmenlerimizin bir ürünüyüz.. Biz annemizin babamızın genlerinin ürünüyüz, onların yetiştirme tarzının ürünüyüz, psikolojimiz kişiliğimiz ruh halimiz davranışlarımız herşeyimiz annemizin babamızın öğretmenlerimizin çocukluk arkadaşlarımızın bize davranışları sonucunda oluşuyor ve şekilleniyor. Sosyal fobiyi biz seçmedik. Bizi böyle ürettiler. Hiç birşey elimizde değil, başkalarını suçlamak için demiyorum ama elimizde olmadan böyle olduk biz o yüzden düzelmemiz de imkansız. İkinci bir şans olsa, reenkarnasyon doğru olsa, bir diğer hayatımızda şu anki eksikliklerimizin hepsini tamamlayacağımızı bilsem, hemen intihar ederim.
Evet en sonunda sıkacam.
İnanın benim en sevdiğim insanlar sessiz ve sosyal fobili olan insanlardır, aslında nerde sessiz insan var hepsini toplayacam birgün büyük bir ekip olacağız biz bize yeter hale geleceğiz, karşımızda duramayacak bu ****** dünyası.
En nefret ettiğimse burnu havada olan kibirli özgüvenlilerdir.
Yorum