SF'liler icin uygun meslekler?

[Lisbeth]

Umudu kesmek ki bu. Kabullenme.

[imlaszc]

Bugüne kadar bir kaç kere farklı doktora gidip tedavi başlattım ve bunlardan iki tanesinde sonuna kadar ilaç ve terapi tedavisini tamamladım. Hiç unutmuyorum bir tanesinin 1 yıl sonra bana söylediği " tamam artık sorun kalmadı herşey bitti hazırsın" olmuştu. Bu lafı duyup eve dönmek için yola çıktığımda hala yolda insanlar bana bakıyormu diye titriyordum. Sonra hepsini bıraktım ne ilaç ne terapi. Sorunlardan dolayı liseyi terk ettiğim zamanlardı. Daha sonra üniversiteyi sorunun el verdigi kadar çalışarak kazanabildim. KApasitemin çok altında olsa da hiç değilse üniversitedeydim. İlacsız doktorsuz bir şekilde çok zor yıllar geçirdim. Tek bir arkadaşım olmasını bırakın kimseyle bir kelime konuştum mu onu sormak lazım. Tek başıma sorunu çözebildim mi? Evet kısmen.
En azından sokağa çıkabilecek duruma gelmiştim. İş konuşmaya, yeni ortamlara, iletişime gelince hala eskisi gibiyim. Kısmen çözülen sorunlar belki ilerleyen yaşın verdiği birşeydir. Şimdi 32 yaşındayım. 7 yaşından beri farkında olduğumu düşünürsek yaklaşık 25 yıldır bu işkenceyi çekiyorum. Yaşanmamış 25 sene. Bazen diyorum ki cennet olsaydı beni almaları gerekirdi yeterince ceza cektim SOsyal fobi duyduğuma göre 40 lı yaşlarda geçiyormus. O yaştan sonra ne işe yarayacak ayrı mesele. Nasıl başarabildigim çok uzun konu ama bir şekilde evlendim. Yaklaşık 1 senedir evliyim. Bir de evliliğin sorumluluğu üzerime bindi. Eskisi gibi şunu yapıyım bunu yapıyım diyebilecek ne lükse ne zamana sahibim. Bu arada evlilik sorunun çözümünde fayda sağlamıyor aksine üzerinize yük bindiriyor. Kısa bir zamanca önce 4 senedir çalıştığım işi bıraktım. En azından bildiğim yapabildiğim bir işti. Aşırı yoğundu ve bu düşünmemi engelliyordu. Yeni işyerinde sorunlar inanılmaz ağırlıkta geldi.
Kaldıramaz oldum ve yıllar sonra geçen ay yine doktora gittim. Şu an gitmiyorum. Doktor ilaç işe yaramaz demiyorum. SÖylediklerine göre olumlu etkisini görenler var ama bence tamamen kendinizi ellerine bırakmayın. Asıl olay kendinizde bitiyor. Sanırım yaş olarak benden çok küçüklerde var. FAzla beklemeyin birşeyler yapmaya çalışın. Yıllar sonra seçenekleriniz azalacak. Kaçacak fazla yeriniz kalmayacak. Bunun bir kaç katı daha acı çekiyor olacaksınız. Yaşanmayan yılların acısı ayrıca acıtacak. Şu an anlamı varsa bile o zaman hayatın hic bir anlamı kalmayacak. Ne yapın edin kurtulun. Geçen senelerin karşılığını kimse vermeyecek. NE bilyim yarın kimsenin uyanmayacagını düşünün. Başka bir gün olmadığını. Belki sizde işe yarar.

[he ondan]

Sosyal fobiliyim diye kendinizi sartlamayın,öyle dahi olsanız bunu hayatınızın bir dönemini kapsayan gecici bir sorun olarak görün.Tüm hayatınızı bu gecici soruna göre planlamak yerine bu sorundan kurtulmaya calıssanız.Yani cok basit cözüm yolları var.Sadece üstüne gitmek bile baslı basına bir cözüm...

Nasıl bir geçicilikten bahsediyorsun. Bu rahatsızlığın bir geçiciliği yok. Bir kere başladığı zaman eğer ilk evrelerde fark edilmez ise ilerki yaşlarda daha da büyür tedavisi zora girer. O yüzden sf devamlı bir rahatsızlıktır kroniktir. Bazen geçtiğini düşünürsün iyleştim diye yataktan kalkarsın bi bakmışsın ertesi gün seni eve kitlemiştir. Tedavisinde geç kalınmışsa tamamen iyileşmen imkansıza yakındır. Hayat boyu bununla yaşarsın belki az belki çok fazla kendini gösterir. Özellikle depresyonla birleşirse bu vaka dahada ağırlaşır. üstüne gitmeyle bunu çözemessin aksine dahada kafaya takmış oluyorsun ve en küçük kritize bir durumda bile dünya başına yıkalabiliyor yani bu seferde başaramadığın için hayal kırıklığına uğramış oluyorsun. Eli olmayan kolu kopan yada bacağı olmayan hatta midesi kanser olmuş midesiz yaşayan biri bile bir şekilde bazı şeylere göğüs gerip başarılı olabilir hayatta ama bu allahın belası sf hastalığına sahip olan biri bunların hiç birini başarmaya muktedir değildir