LÜTFEN BAKMADAN GEÇMEYİN.....

[patrick]

Nerden başlasam...şu an 34 yaşındayım, ve küçüklüğümden beri obsesif yapıya sahibim...bir örNek vereyim. yazılıdan çıkardım eve gelip sorunun cevabına bakardım mesela doğru yaptığım soruyu silip yanlış yapmışım...saatlerce onu düşünür (hemde kulaklarımı tıkayarak dışardan gelen ses düşünmeme engel oluyor diye)keşke silemseydim keke silmeseydim diye paralanırdım... hayatımda olumsuz ufak bir şey yaşasam aynı tepkiyi verirdim hep ama bu o zamanlar bir sorun değildi... taaa ki üniversiteye başladım ve 1 . sınıfın yaz tatilinde(18 yaşındaydım) bir gün yolda yürüken birden etrafıma sanki cam bir fanus indi ve etrafımı tam net algılayamamaya başladım...Ve işte hayatımın ikinci ayfası açıldı(şu an 34 yaşındayım)bu şekilde ne yaşadığımı anlayamadan 9 ay geçirdim enteresan, bir türlü anlayamadığım şeyler yaşıyordum... inanılmazdı, korkunçtu...aileme hiç kimseye anlatamadım....9 ay sonra dayanamayarak üniversitenin mediko sosyaline gittim. beni psikiyatriste sevkettiler...meğerese ben depersonlizasyon Ve derealizasyon bozukluğu yaşıyormuşum(algı bozukluğu)doktor anafranil verdi ve ben biraz belirtilerimin şiddetinde azalma hissettim ,algılama bozukluğum bir süre sonra azaldı ama ben Hep her zaman anlam veremediğim hisler yaşadım , korkumu, kaygımı ,huzursuzlukmu, karmakarışık hep içimde bir yerde bir sıkıntı sıkıntı sıkıntı... bu şekilde okulu bitirdim(4 yıl sonra) ama hep bir yanım, bir ayağım diğer taraftada derken işe başladığım sene eşimle tanıştım aşık oldum, bir anda sanki o tarafatan ayağım elim çekildi ve mucizevi bir şekilde iyidim... inanılmaz , mutlu , huzurlu....bu şekilde evlendim2 yıl geçti. derken......ikinci kez algı bozukuluğu bu arada hayatımda olumsuz giden pekde önemsenecek bişiii yoktu, evimi işimi eşimi çok seviyordum.ufak tefek kayınvalide sorunları. hadi tetikledi diyelim....bu sefer daha yoğun daha şiddetli ( çünkü ben ilkini atlattım bu bildiğim bişiii reaksiyonu değil allahım yine oluyo bu korkunç bişiii reaksiyonu veriyordum çünkü bunda hala bile korkuyorum...)tekrar aynı doktora ilaç ilaç ilaç bende hiç bir düzelme yok doktor( bursa uludağ üniversitesi selçuk kırlı) ..eşim ankaraya erdal ışık adını duymuş ona getirdi yeni bir umut yeni bir ümit....ama doktorlar bana bu önemli değil önemseme diyerek ilaç yazıp yolluyorlar... ben bunu deli gibi önemsiyorum, bu varken yaşamak imkansız.... dışarı odaklan başka şeylerle uğraş tavsiyeleri hep...evet hepte dediklerini yaptım.. çünkü doktoruna acayip sadık bir insanımdır... yapım gereği bana verilen sorumluluğu yapmam lazım....ama arkadaşılmla otururken, gezerken,yemek yaparken hep hep bir tarafım bununla hep aklımda atamıyorum, rahat sakin kalamayorum....işte size ilk sorum...ben buna taklıp kalmışmıydım obsesyonmu yoksa çok yoğun kaygımı???????????çünkü bunu yaşayıp atlatmış bir sürü insan örnekleri vardı ama ben hayır yapamıyorum bir yerde birinde bir eksik var.....iki sene kadar edal ışığa gittim algılama bozukluğum yine epey azaldı ama bu herneyse artık hayatımın bir parçası oldu,zama zaman azaldı ama yok hep içimde bir yerde bişiiler uykuya dalıyor dahada güçlenerek uyanıyor... bir sürü ilaç kullandım ... lustral, cipralex, cipram, depreks, risperdal,efexor,xanax, rivotril, aurorix,meresa,prozac, anafranil( bir tek bu ilaç ilk ilk belirtilerim başladıpındabiraz azltmıştı ama tam iyileşme olamadığı için doktor değiştrdi..)serzone, ve inanın daha hatırlamadığım bir çoğu...(bu ilaç isimlerini yazarken ellerim itriyor... çünkü neden bana hiç bir ilaç fayda etmiyor.)ve sonnda ben terapi almaya karar veriyorum, çünkü psikiyatristler insanla konuşmuyor zaman ayırmıyor...ve daha sonra tekrar yeni bir umutla 4 sene önece istanbul memory centere başlıyorum... bu arada doktorlar bana hep eskiye göre daha iyisin, direncin arttı... falan filan hayır ya ben iyi değilim ben mutsuzum, huzursuzum evet direncim arttı evet hastalık hakkında bilinçlendim ama hayır ya ben acı çekiyorum, canım acıyor bu nasıl iyileşme.... memory centeda başladım tekrar bir sürü ilaç,ilaç,ilaç.. 2 senede terapi aldım... ama hayır terapi bende sanılanın aksine daha çok içime dönmemi sağladı evet mantığım ufkum gelişti ama öğrendiklerimi uygulayamıyorum... derken buda olmadı gitgide artan ümitsizlik, umutsuzluk... ve orayıda bıraktım ilaçlarımıda yavaş yavaş azaltarak bıraktım....dedimki bana hiç bi şeyden çare yok... kendi kendime bişeler yapmam lazım dedim... düşünce gücüne yöneldim... ama onuda yapamadım, mantığım evet herşeyi kabul ediyor ,yazlanlar anlatılanlar... pozitif olmaya çalışmak, olumlu düşünmek ...hayır içimde öyle bir duygu varki herşeyden üstün geliyor... nefes alamıyorum içinden çıkamaya çalıştıkça çıkmadıkça boğuluyorum..uğraşsam olmuyor , uğraşmasam olmuyor... bu arada eskiden ara sıra bana molalar veren skıntım son iki senedir her gün her gün benimle .....ve ben şu an HAMİLEYİM... ne yaşadığımı, neyi neden yaşadığımı bilmiyorum her gün düşünüyorum çözmeye çalışıyorum... nefes alamadığımı hisediyorum, yorgunum, bitkinim.. bir tarafımdan buna prangalarla bağlıyım....ne umudum ne ümüidim var ... bir yerlerde bir eksik var bişiii eksik ....anlaşılamıyorummu, anlatamıyorummmu...artık bu bende saplantı oldu mesela kaygımdan dolayı nefes alamıyorum biliyorum ama takılyorum nefes alamıyorum, alamıyorum bu böyle 1 sene gidiyor belki, sonra başka bişii sonra başka BU NEDİR HİÇ TANIMAYIP AMA KENDİMİ BİR O KADAR SİZE YAKIN HİSSETTİĞİM ARKADAŞLAR...yaşamayı okadar seven ben artık bittim her şeyden herkesden kaçar oldum... atık dışa odaklanmakda içimde kalmakda benim için ızdırap sığamıyorum hiç bir yere...ne karnımdaki bebğim nede bana hala büyük bir aşkla bağlı olan asla gönül borcumu ödeyemeyeceğim eşim bile teskin etmiyor......

[patrick]

neden kimse bana yanıt vermiyor...

neden kimse bana cevap vermiyor...

[macabre]

hayatı bir nehir olarak imgeleyin.. masmavi ve duru bu nehre bırakın kendinizi. o sizi bir mucizeye götürecektir zaten bir mucize taşıyorsunuz: bebeğiniz, dahası eşiniz. genelde hayat beni zorladığında bu tip imgelerle meditasyonlar yaparım ve faydasını görürü. size de önermek istedim. sağlıcakla..

[patrick]

evet iki tarafa başlık açtım,çünkü daha çok kişiye ulaşmak istiyorum...artık iyi olmayı o adar çok istiyorum ki... anlayamadığım konu forumlara baktığımda yada etrafa herkes bir şekilde bir şeylerden fayda görüyor. kimi ilaçtan, kimi kendince bir çıkış , yaşayış şekli oluşturmuş... ben ite kaka zorla gidiyorum...ben çokmu çözümsüzüm? ben tekmiyim... bilsemki şu ilacı içince yada şunu yapınca biraz olsun iyi hissedicem!!!!!bu kadar direnç gösteren bir rahatsızlık nasıl olur anlayamıyorum ....her şeyi deniyorum tedaviyse tedavi, ama tedaviye cevap vermiyorum...işte en korkutucu olanı bu... eskiden neden bunu yaşıyorum neden ben diyordum, hayır artık bunu kabullendim herkes bir şekilde sınanıyor. ama bitmiyor, tükenmiyor, iyi olamıyorum...

[patrick]

anladım ki ben buradada yanlızım....neden kimse tecrübelerini paylaşmıyor....herkesin bir tespitinin olduğuna inanıyorum!!!!

[bedesten]

ahhh canım benim ne zor günler geçiriyorsun.Allah yardımcın olsun.tez zamanda derdine şifa versin.ben sizin yaşadığınız şikayetleri çok az yaşadım.benimki daha çok depresyondu.ama benimki ilaca başlayınca geçti.umarım seninki de geçer.bende depresyonum için çok ilaç denedim.hiçbirinden doğru dürüst bir fayda göremedim.sadece paxil iyi geldi.sana çözüm öneremedim.ama yalnız değilsin.senin için namazlarımın arkasından dua edecem.elimden sadece bu geliyor.

[elifeli]

mrb. ben de neredeyse yirmi yıldır okb yle yaşıyorum. biliyorum ki çok zor... keşke bi formül olsa uygulasak ve bi süre sonra temelli geçse... malesef öyle olmuyor, zaman zaman azalıyor ve bazen çok ağır bastırıyor... belki bu yüzden fazla cvp yazılmamıştır ama bilin ki yalnız değilsiniz. zaman zaman algı problemi de olabiliyor okb sebebiyle. aklımız sürekli bişeylere takılı, yorgun... bazen bıkkın... sanki kitleniyor ve dünya gözünde olmuyor insanın. hayat bu, herkesin bi derdi bi problemi var mutlaka. bizimki de bu... elimizden geleni yapmak ve güçlü olmak zorundayız. ne güzel ki sevdikleriniz var ve bi bebeğiniz olacak... iyi şeyler de olmayabilir ve hastalıkla tek başına kalabilirdiniz, öyle düşünün... ve sonuç da Allah var, bi şekilde bi yerde mutlaka iyi şeyler oluyor. çok geçmiş olsun. sevgiler...

[patrick]

evap een herkesee teşekkürler saol bedesten

[sessizhaykiris_94]

group335890@groupsim.com bu tür sorunlar yaşayan arkadaslar için grup oluşturduk msn de paylasımda bulunuyoruz. katılmak isterseniz msn kişi listenize ekleyiniz.

Allah acil şifalar versin.

[mavera79]

geçmiş olsun karanlığın en yoğun olduğu an aydınlığa yakın zamandır. Bu hastalıklar böyledir zaman zaman kendini iyiden iyiye hissettirir zaman zaman hafifler. Sana sabrlı olmayı tavsiye ediyorum arkadaşım. Bundan daha iyi olduğun günler gelecektir muhakkak.Belkide hamileliğn buna vesile olacaktır.Çünkü hamileleiğin süresince hormanal değişiklikler yaşayacaksın. Bebekle birlikte bir yeni sen daha doğacak inşallah.Şu an yapababileceğin tek şey dua etmek ve fazla düşünmemeye çalışmak.Allah yardımcın olsun.

[Sahtehayat]

Keşke size tavsiye edebileceğim bir iki sözüm olsa idi.
Benim diyeceğim şey: Bende eskisi gibi değilim. Okb yi yendim ama;
Eski içten gülüşler,içten hıçkırıklar yok. Sahte bir hayatım var sanki.
Rüyadayım sanki. Ama mutluyum bu halimle. Çünkü eski günlerim çok kötüydü. Çok acılar çektim.

[Sleeper]

Bence doğru tedavi ve biraz da kendinize yardımınızla iyileşebileceğinizi düşünüyorum. Siz ne kadar yanlış düşüncelerinizin(okb ve korkularınızın) farkına varıp onları önemsemeyip kafanızdan atarsanız o kadar kurtulursunuz. Geçmiyor geçmiyor olmuyor derseniz tabiki olmaz .Fakat pes etmeyip sürekli savaşırsanız bakın 1haftada bile nasıl iyileşirsiniz...............................

İŞİN sırrı beyninizin ve duygularınızın sizi yönetmemesi ,SİZİN onları yönetmeniz.. Evet, düşünceleriniz değiştirin kafanızı saçma şeylerden boşaltın.. bu MÜMKÜN

Tabiki doğru tedavi de size baya yardımcı olur...

patrick çok uzun anlatmıssın özet yapsan daha iyi olur böyle şimdi bi bakıyorum niyetleniyim diyorum okumaya ama olmuyor kısalt biraz...hani bize okulda öğrettiler ya özetle...o zaman okuyanlar da artar yorumlar da