Tweet
Merhaba bende bipolarım.
Çocukluğumdan beri farklıydım, tuhaf olduğumu ifade ederlerdi hep. Aynı anda hem çok zeki denilecek; kimsenin aklına gelmeyen fikirleri ortaya atan, yaratıcı olan, 10 adım sonrasını hesaplayan bir beyne sahipken hemde çok aptal şekilde her şeyi unutan, etrafındaki hiç bir şeyi farketmeyen, düşünmeden ani kararlar vererek kendisini aptal konumuna sokan yapım yüzümden, zekimiyim aptalmıyım karıştırırdım hep. Birde zaptedilemez şekilde yerimde duramamalarım var. Velhasıl henüz psikologa gitmedim ama bir kaç gündür deli gibi araştırmalarım sonucunda,bi psikologun teşhis koymasına gerek olmadan kendi teşhisimi koydum, kuşku götürmez şekilde bipolarım. Hastalık özelliğinden taşımadığım sadece 2 özellik var; asabiyet ve hayal görme.
Ama manik olmak da başlı başına hayatım boyunca başıma hep bela açmıştır. Değil ailem ben bile, merakımın ve ilgimin yoğun olduğu alanlara karşı kendimi asla bastıramadım. Bu bana başarı getirdimi, evet fazlası ile, yaşadığım şehrin en sosyal kızı denilerek, belediye başkanı tarafından, bakana tanıtıldığımı bilirim, kaç defa yaptığım herhangi bir aktivite ya da projeden dolayı gazetelerde yer almışımdır bilmiyorum (keşke biriktirseydim), kendi imkanlarımla yurt dışına, ailemden tek kuruş almadan çıktım, yurt dışından projeler doğrultusunda birilerini getirttim durdum. Mesleki olarak da iyi bir konumdayım. Uğraşmadığım çok az ekstreme spor dalı var. Tiyatroda ise memleketimde tanınan bir sima haline geldim.
Bizim kız aklına koyduğunu yapar olayı meğer bizim kız hastaymış olayına çevriliyor şu an.
Bu başarıları bir kenara bırakır ve bana zararlarına gelirsek, bakın oda oldukça yaralayıcı;
Özellikle Türk ve doğu kültüründe yerinde duramayan, çok konuşan eli ayağı duramayan bir kızcağız lise dönemlerinde her zaman tehlikeye açıktır. (oysa çok da masumdum) Fakat uğramadığım dedikodu kalmadı, yapmadığım şeyleri herkezden duymaya başladım, kurt sürüleri sürekli üstüme geliyordu, tuhaf şekilde mimlenmiştim, durun daha! hiç erkek arkadaşım bile olmamıştı ki! ben sosyalleştikçe ve tanındıkça dedikodular daha da çok büyüdü "aa sen bilmiyorsun bu kız var ya..." ile başlayan laflar, kulaktan kulağa daha fazlası ile eklenerek söylendi... (-ki bu yıllar sonra dedikodulardan ve bana yaklaşan her erkeğin niyetinin kötü olmasından bıkıp, canım ailemden kopup başka bir şehre yerleşmeme temel hazırlayan en büyük sebeplerdendir)
Tamam onlar başlattı ama kabul bende lise bittikten sonra hiç rahat durmadım. Kurallarım vardı sağlamda tutunuyordum ama bir dönem geliyordu ki, farklılık için beynim kırmızı alarm veriyordu, farklı bir şey yapmalıyım farklı, bu akıl almaz şekilde cinsel dürtülerime bazı zamanlar hayır diyemememi sağladı, yanlış ilişkiler, pişman olduğum, doğru olmadığını bildiğim ama asla kendimi zaptedemediğim.... Cinsel yönden istekli olmam, evli olduğumda benim için bir avantaj olabilir ama bunu parmağıma yüzük taktıktan sonra yaşamak isterdim, gerçekten!
Peki özgürlük farklılık duygularım bu kadarla söndümü! ah hayır! Yine manik atağımın vukuu bulduğu bir anda, tatildeydim, ailem hotelde uyurken ben yine yerimde duramamış yeni insanlarla tanışma arzusu ile dolmuş idim, Bu isteğimin sonunun ağzımın kapatılarak ıssız bir yere çekilip, saatlerce dövülmek, ölümle tehdit edilmek ve sonunda Tecavüze uğramak olduğunu bilseydim, kendimi kilitlerdim o hotel odasına!
Bu tramvadan önce, depresyon süreçlerim olmuştu tabi, ama manik sürecime göre çok daha az ve kısa süreli idi. Artık, her ne kadar manik halim beni bırakmasa da depresyonlarım daha şiddetli ve ataklarım daha yoğun olduğu şekilde yakalamaya başladı.
Bu süreçten vakadan sonra ailem üzülmesinler diye (ah yeterince benim gibi lanet bi kıza sahip oldukları için üzülmediler mi zaten!) herşeyi gizleyip mahkemeyi tek başıma yürütmek zorunda kaldım. Mahkeme de yaşadığım olaylar, en az tecavüz kadar kötü idi... Ama bunları anlatmak yerine es geçeceğim, beynim ve midem aynı anda ağrıyor.
Akıllanmam gerekiyordu değil mi! durulmam! hayır depresyondan çıktığım ilk an yine hareketli idim, bilinçaltım tramvamı bana unutturuyordu (asla tamamen unutulmayacak zaman zaman tramva sonrası stres bazında akla gelecek ve günlerce yatağa serecek bir unutuş), hala manik dönemler içerisinde, farklı şeyler yapmayı ve denemeyi seviyordum, neden neden yaşadıklarımdan ders almama rağmen duramıyordum, ani kararlar verip dağ taş bayır gezmeye devam ediyordum!!! O manik dönemi o kadar lanet bir dönem ki sanıyorsunuz size asla bir şey olmaz! Ancak tecavüze uğrayana kadar risk ve adrenalin sever bir kişi idim (bilmem kaç trafik kazası buna örnektir) yaşadığım kötü olaydan sonra bastırabildiğim tek duygu, adrenalin dolu anlar, mutluluktan değil, korkudan çığlık atmaya başlar hale gelmem oldu. (örn; gecenin karanlığında daha önce tek dolaşsam, korku ile dalga geçerdim, gülerek salınırdım ortada-sanki bana asla bişi olmaz gibi- ama şimdi beni o karanlık ve ıssız yere koyun, bir kenara geçer, korkuyla kıvrılıp saklanır, parmağımı bile kıpırdatamam, ya da hızlı araba kullanırsanız ve uyarılarıma rağmen durmazsanız, beni bir sinir krizi geçirirken görmeniz muhtemelendir. oysa önceden çok severdim, ölümle dalga geçtiğimi sanıp)
Bu arada ailemden kopup başka bir şehre taşındım herşeyi arkamdan bırakıp yeni sayfa açacaktım (ama kendimi bırakamamak çok kötü) bu son bir yıldır yine manik atak sırasında yasaklı maddeler ile tanıştım, hap sadece bir kere aldım, devamını getirmedim, şu an bana sorarsanız "asla tekrar almayacağım, serserimiyim ben, zayıf karaktermiyim, hataydı o" derim, ama o kadar kuralımı çiğnedim ki! bende kendime güvenemiyorum, birde 4 ay önce esrar ile tanıştım ve tanıştığım an kullanmadan edemedim, eğer doğru biliyorsam ya o, ya da ailemden uzak kalmanın stresi bipoları tetikledi, 2,5 aydır içinden çıkamadığım bir depresyon süreci içerisindeyim. Zayıflıktan ölücem artık...
Artık çok mutlu ve haraketli olmak istemiyorum, durmak durulmak istiyorum! Beynimde kalbimde çok yoruldu, Depresyona bile razıyım, ama daha fazla manik atağı doğrultusunda belayı üstüme çekmek istemiyorum. Herkesin kıskandığı çok mutlu gözüken manik halim! senden nefret ediyorum, kendimden nefret ediyorum, aileme karşı ise deli gibi vicdan azabı duyuyorum.
Not: Benim sağ elim çok fazla titret, vücut tetkiklerinde herhangi bi bulguya saptanamadı, bunun bipolar ile alakası olabilir mi?
Çocukluğumdan beri farklıydım, tuhaf olduğumu ifade ederlerdi hep. Aynı anda hem çok zeki denilecek; kimsenin aklına gelmeyen fikirleri ortaya atan, yaratıcı olan, 10 adım sonrasını hesaplayan bir beyne sahipken hemde çok aptal şekilde her şeyi unutan, etrafındaki hiç bir şeyi farketmeyen, düşünmeden ani kararlar vererek kendisini aptal konumuna sokan yapım yüzümden, zekimiyim aptalmıyım karıştırırdım hep. Birde zaptedilemez şekilde yerimde duramamalarım var. Velhasıl henüz psikologa gitmedim ama bir kaç gündür deli gibi araştırmalarım sonucunda,bi psikologun teşhis koymasına gerek olmadan kendi teşhisimi koydum, kuşku götürmez şekilde bipolarım. Hastalık özelliğinden taşımadığım sadece 2 özellik var; asabiyet ve hayal görme.
Ama manik olmak da başlı başına hayatım boyunca başıma hep bela açmıştır. Değil ailem ben bile, merakımın ve ilgimin yoğun olduğu alanlara karşı kendimi asla bastıramadım. Bu bana başarı getirdimi, evet fazlası ile, yaşadığım şehrin en sosyal kızı denilerek, belediye başkanı tarafından, bakana tanıtıldığımı bilirim, kaç defa yaptığım herhangi bir aktivite ya da projeden dolayı gazetelerde yer almışımdır bilmiyorum (keşke biriktirseydim), kendi imkanlarımla yurt dışına, ailemden tek kuruş almadan çıktım, yurt dışından projeler doğrultusunda birilerini getirttim durdum. Mesleki olarak da iyi bir konumdayım. Uğraşmadığım çok az ekstreme spor dalı var. Tiyatroda ise memleketimde tanınan bir sima haline geldim.
Bizim kız aklına koyduğunu yapar olayı meğer bizim kız hastaymış olayına çevriliyor şu an.
Bu başarıları bir kenara bırakır ve bana zararlarına gelirsek, bakın oda oldukça yaralayıcı;
Özellikle Türk ve doğu kültüründe yerinde duramayan, çok konuşan eli ayağı duramayan bir kızcağız lise dönemlerinde her zaman tehlikeye açıktır. (oysa çok da masumdum) Fakat uğramadığım dedikodu kalmadı, yapmadığım şeyleri herkezden duymaya başladım, kurt sürüleri sürekli üstüme geliyordu, tuhaf şekilde mimlenmiştim, durun daha! hiç erkek arkadaşım bile olmamıştı ki! ben sosyalleştikçe ve tanındıkça dedikodular daha da çok büyüdü "aa sen bilmiyorsun bu kız var ya..." ile başlayan laflar, kulaktan kulağa daha fazlası ile eklenerek söylendi... (-ki bu yıllar sonra dedikodulardan ve bana yaklaşan her erkeğin niyetinin kötü olmasından bıkıp, canım ailemden kopup başka bir şehre yerleşmeme temel hazırlayan en büyük sebeplerdendir)
Tamam onlar başlattı ama kabul bende lise bittikten sonra hiç rahat durmadım. Kurallarım vardı sağlamda tutunuyordum ama bir dönem geliyordu ki, farklılık için beynim kırmızı alarm veriyordu, farklı bir şey yapmalıyım farklı, bu akıl almaz şekilde cinsel dürtülerime bazı zamanlar hayır diyemememi sağladı, yanlış ilişkiler, pişman olduğum, doğru olmadığını bildiğim ama asla kendimi zaptedemediğim.... Cinsel yönden istekli olmam, evli olduğumda benim için bir avantaj olabilir ama bunu parmağıma yüzük taktıktan sonra yaşamak isterdim, gerçekten!
Peki özgürlük farklılık duygularım bu kadarla söndümü! ah hayır! Yine manik atağımın vukuu bulduğu bir anda, tatildeydim, ailem hotelde uyurken ben yine yerimde duramamış yeni insanlarla tanışma arzusu ile dolmuş idim, Bu isteğimin sonunun ağzımın kapatılarak ıssız bir yere çekilip, saatlerce dövülmek, ölümle tehdit edilmek ve sonunda Tecavüze uğramak olduğunu bilseydim, kendimi kilitlerdim o hotel odasına!
Bu tramvadan önce, depresyon süreçlerim olmuştu tabi, ama manik sürecime göre çok daha az ve kısa süreli idi. Artık, her ne kadar manik halim beni bırakmasa da depresyonlarım daha şiddetli ve ataklarım daha yoğun olduğu şekilde yakalamaya başladı.
Bu süreçten vakadan sonra ailem üzülmesinler diye (ah yeterince benim gibi lanet bi kıza sahip oldukları için üzülmediler mi zaten!) herşeyi gizleyip mahkemeyi tek başıma yürütmek zorunda kaldım. Mahkeme de yaşadığım olaylar, en az tecavüz kadar kötü idi... Ama bunları anlatmak yerine es geçeceğim, beynim ve midem aynı anda ağrıyor.
Akıllanmam gerekiyordu değil mi! durulmam! hayır depresyondan çıktığım ilk an yine hareketli idim, bilinçaltım tramvamı bana unutturuyordu (asla tamamen unutulmayacak zaman zaman tramva sonrası stres bazında akla gelecek ve günlerce yatağa serecek bir unutuş), hala manik dönemler içerisinde, farklı şeyler yapmayı ve denemeyi seviyordum, neden neden yaşadıklarımdan ders almama rağmen duramıyordum, ani kararlar verip dağ taş bayır gezmeye devam ediyordum!!! O manik dönemi o kadar lanet bir dönem ki sanıyorsunuz size asla bir şey olmaz! Ancak tecavüze uğrayana kadar risk ve adrenalin sever bir kişi idim (bilmem kaç trafik kazası buna örnektir) yaşadığım kötü olaydan sonra bastırabildiğim tek duygu, adrenalin dolu anlar, mutluluktan değil, korkudan çığlık atmaya başlar hale gelmem oldu. (örn; gecenin karanlığında daha önce tek dolaşsam, korku ile dalga geçerdim, gülerek salınırdım ortada-sanki bana asla bişi olmaz gibi- ama şimdi beni o karanlık ve ıssız yere koyun, bir kenara geçer, korkuyla kıvrılıp saklanır, parmağımı bile kıpırdatamam, ya da hızlı araba kullanırsanız ve uyarılarıma rağmen durmazsanız, beni bir sinir krizi geçirirken görmeniz muhtemelendir. oysa önceden çok severdim, ölümle dalga geçtiğimi sanıp)
Bu arada ailemden kopup başka bir şehre taşındım herşeyi arkamdan bırakıp yeni sayfa açacaktım (ama kendimi bırakamamak çok kötü) bu son bir yıldır yine manik atak sırasında yasaklı maddeler ile tanıştım, hap sadece bir kere aldım, devamını getirmedim, şu an bana sorarsanız "asla tekrar almayacağım, serserimiyim ben, zayıf karaktermiyim, hataydı o" derim, ama o kadar kuralımı çiğnedim ki! bende kendime güvenemiyorum, birde 4 ay önce esrar ile tanıştım ve tanıştığım an kullanmadan edemedim, eğer doğru biliyorsam ya o, ya da ailemden uzak kalmanın stresi bipoları tetikledi, 2,5 aydır içinden çıkamadığım bir depresyon süreci içerisindeyim. Zayıflıktan ölücem artık...
Artık çok mutlu ve haraketli olmak istemiyorum, durmak durulmak istiyorum! Beynimde kalbimde çok yoruldu, Depresyona bile razıyım, ama daha fazla manik atağı doğrultusunda belayı üstüme çekmek istemiyorum. Herkesin kıskandığı çok mutlu gözüken manik halim! senden nefret ediyorum, kendimden nefret ediyorum, aileme karşı ise deli gibi vicdan azabı duyuyorum.
Not: Benim sağ elim çok fazla titret, vücut tetkiklerinde herhangi bi bulguya saptanamadı, bunun bipolar ile alakası olabilir mi?
Yorum