Bipolar mıyım ? Doktora gideceğim ama...

[AltınYaprak]

Merhabalar,

Birkaç şey sormak istiyorum kısaca yazacağım,

Ben uzun 4-5 yıldır belirgin şekilde psikolojik bunalım dönemleri geçirdim, ama hayat bu eden bulur vs diyorum.
Okulumu ciddi şekilde etkileyince zorla da olsa önce bir özel psikoloğa onun yönlendirmesi ile de bir uzman psikiyatriste gözüktüm sonra bir aracı ile başka bir doktorla bir kere görüştüm, bu sırada lustral ve zyprexa kullanmaya başladım ama ikinci gayri-resmi (prof) doktorun tavsiyesini asistana tercih ederek bıraktım. Ama ilaçları doğru dürüst kullanmadım çok da okumamıştım o zamanlar hastalık ve ilaçlar hakkında pek birşey bilmiyordum, ilaçlara karşı da bir önyargım olduğu için ilacı ramazan ayının gelmesi ile birlikte bıraktım, daha sonra biraz düzensiz kullandığım dönemler oldu ama 2 yıl oldu ve artık ilacı kullanmıyorum zar zor idare ettim yani işler yüzde 40-50 iyi ama bir yere geldim sonuçta. Hala okuyorum (hazırlık-dondurma vs uzadı) yani net bir şekilde intihar etmeye çalışmadım ama ip dolama falan denedim birkaç yöntem araştırdım ama o duygunun yada düşüncenin bastırdığı anlarda dahi üzülerek ağlayarak olduğum yere yıkıldım yaptığımın daha daha büyük bir suç olacağını düşünüyordum ve belki de kurtulmaya dair bir umudum vardı. Yani durumum öyle çooook ağır değil ama sanırım istemeden kontrolu kaybediyorum... bir istenmeyen olay yaşandı fazla ilaç aldım aslında bunu intihar etmek amacıyla yapmadım o ilaç kontrolu benden alıyor gibiydi ve ben birkaç gün kontrölü kaybetmek istemiştim ilaç dediysem lustral, ben organik olmayan besinleri tüketmekten kaçınırım.

Şimdi ben kendimi hasta birey olarak değil de kötü birey olarak görüyorum bu yüzden tedaviden de kaçınıyorum, burası uzun açıklama silsilesi gerektirir o yüzden yazmıyorum. Ama öylesine psikoloji-psikiyatri hakkında birşeyler okurken (daha önce çok genel okumalar yapıyordum) bu bipolar bozukluğu gördüm, bipolar psikoz şeklinde daha sonra acaba bu muyum falan. Ben bazı dönemler bazı zorluklarla bazı olaylara karşılaşınca yelkenleri suya indiriyorum ama öyle bir indiriyorum ki hiçkimseyle konuşmuyorum ödevmiş dersmiş hiçbirşey umrumda olmuyor bir örnek vereyim, bir sınava 2 gün çalışıyorum ama sınav sabahı s. et diyorum kendime samimiyetti bilmem nelerdi, dersi sonra alırım, mezun olup napıcam falan değişik düşüncelerle kendimi bilgisayara kapatıyorum ve normalde cipsi haram olarak görürken gidip cips abur cubur alıyorum ama sonra bu geçiyor ve pişmanlık duyuyorum cipsleri de bazen gidip başkalarına veriyorum hatta kolayı vs çöpe döküyorum yani.

İkinci kısım ise ben normalde çok şen şakrak birisiyim, yani komedi dizileri falan çok izliyorum ve komik olmaya da biraz uğraşıyorum ve bu konuda fena değilim diyebilirim yani çünkü konuşurken hep gülüyorum ve insanlar da çok sık gülümsüyorlar, gülüyorlar. Sonra oturup düşünüyorum ben şimdi hangi benim, içimde kaç kişi var, kişilik bozukluğum mu var falan diye. Kafamda çok büyük sorunlar var ama onların yeri başka yani hayata devam etmemi engelleyeceklerini düşünmüyorum aslında çünkü mutlu anlarımda da onlara üzüldüğüm düşündüğüm oluyor ama hemen topluyorum kendimi çalışmaya vs verebiliyorum.

Devlet hastanaleri çok saçma, 5-10 dk saçma sapan sorularla ellerindeki bir formu doldurmak için uğraşıyorlar sonra hop bir ilaç yazıp gönderiyorlar, daha saçma olan ise 2.defada başka bir doktorla görüşmek, hop otur ona da anlat... 3 4 5 oldu ama yeter dedim neden özel psikiyatriste gitmiyorum yani daha önce psikiyatriye güvenim yokken özellere daha bi az tabi. Kendi başıma 400-500 tl dahi olsa aylık karşılayabilirim bunu kafaya koydum ama işte gitmeden etrafa sormak istiyorum ben durumumu abartıyor muyum ? Birisi çıkıp desin ki bu durumda olanlar bipolar değildir, sorumsuzdur, korkaktır, kötü ahlaklıdır vs... arkadaşlarımla bu konularda konuşamıyorum çok ama tıpta ayıp olmaz mottosundan hareketle doktorlara konuşabiliyorum. İşin zor kısmı da zihinsel anlamda çok sorgulayıcıyım, biraz da felsefe ve mantık okuduğum için psikiyatri disiplinini zaten sorguluyorum MMR sonuçlarına göre de hiçbir bozukluk olmadığı için ordan yırtamadığımı düşündüm (?), yani ilaçsız tedavi yanlısıyım bu yüzden doktorumu epey sorgulamak da istiyorum yani bu biraz kelin ilacı olsa kendi başına sürerdi biraz da acı gerçeklikle alakalı, ben ne istediğimi neyden hoşlandığımı yoksayarak bunları değiştirerek tedavi olmayı tedavi olmak olarak görmüyorum ne olursa olsun ne acılar olursa olsun vazgeçmediğim düşüncelerim var ve doktorumun da beni doğru anlayacak isteğe, samimiyete sahip olmasını şart koşuyorum ama bu şart zoraki değil işte içten gelen bir samimiyetin ortaya çıkmasını umut ediyorum ve bunu çevremde hiçkimseyle yapmadığım için beni tanımayan bir insan neden yapsın ki amacı ne ki vs sorularıyla durumu zorlaştırıyorum.

Sabaha karşı bu saatlerde dağınık kafayla bu denli dağınık bir yazı oldu. Şöyle genel bir göz gezdirip fikrini paylaşabilecek birileri olursa çok sevinirim. Bu arada ben de bir konuda bilgi açısından seve seve yardımcı olurum.

[AltınYaprak]

Cevap için teşekkürler,

Cips yemeyi haram olarak görmüyorum, ben doğru bulmadığım davranışları normalde asla yapmayacağım davranışları kurallarımı çiğneyerek yapıyorum o anda bir sel gibi kuralları yıkma hissi geliyor içimden herşeye karşı bir tepki oluyor.

Ben 6 yıldır neredeyse bu durumdayım sınav dönemlerinde üniversite sınavına çalışmayı bırakmıtşım aylar öncesinden ama kısa dönemlerde çok çalışarak başarılı olabiliyorum yine de bu sayede idare edebiliyorum sadece uzun maratonlu derslere dayanamıyorum.

Ayrıca günaha karşı obsesyon denir mi bilmiyorum çünkü uygulamadığım ama fikir olarak benimsediğim iyilik-kötülük, doğru-yanlış ilkelerim var. Ve herhangi bir dini vecibeyi yerine getirmediğimde yerin dibine giriyorum kendimle mücadele ediyorum sürekli bunu psikoloji testlerinde sormuşlardı ve anlaşılması elbette ki kolay ama bunun o dini vecibeleri yerine getirmemden başka çözümü yok oraya götüren şeyler lazım. Hani insanlar bazen dertlerini paylaşırlar da arkadaşı der ya "takma be oğlum", bir insanla problemin olur takma onu falan derler ben bunu yapamam bunu kabullenemem eğer bu şekilde çözmeye kalkarsak o zaman kötü ve iyi olmaz biz ve onlar olur. Ben kötü bir birey olarak başkalarına zarar vermek istemiyorum, kendi kendime yanıp kül olmayı yeğlerim diyorum.

Benim de çevremde çok iyi insanlar var ama yine de özenmiyorum, hele o takılanları alem yapanları... onlara acıyorum yine de çok boş geliyor bana. Çok yakın arkadaşım olan insanlar bana ihanet ettiler, onlara güvenemiyorum artık onlar bilmiyorlar ama ben biliyorum onların arkamdan neler yaptıklarını. Bu da hergün onlarla takılırken normalmiş gibi davranmamı gerektiriyor, bir umut bir vesile doktora gideceğim sanki bütün hayatımı anlatırsam birşeyler değişecek gibi geliyor. Belki doktor isteyerek merakla dinler...

[Ahmt2211]

Yazılar çok uzun okuduğum halde anlayamamak ne kötü birşey yahu

[AltınYaprak]

amaan işte hep aynı hikaye ya,

1-esas oğlan asosyaldir ve hayatında problemler yaşar,
2-esas oğlan içine kapanır
3-esas oğlan durumuna bir çözüm aramak için son çare psikolojiye başvurur
4-esas oğlan doktora gitmeden önce şöyle bir internetten bakınayım gitmiş gidecek kimselerle konuşayım der,

oldu mu

[AltınYaprak]

Tekrar teşekkür ediyorum cevap için,

Benim için 2 büyük problem var bu davranışlarım konusunda.

Birincisi ben dindar birisiyim yada olmaya çalışıyorum. Zaten inancıma göre başkasının canına kastetme tehlikesin durumunda kişinin kendisini öldürmesi farz olur. Evet bu böyle basit ama düşünceler dallanıp budaklanıyor öldürme söz konusu değil fakat anneme, babama, akrabalarıma ve çevremdeki insanlara onların hakkını ödemem gerektiğini düşünüyorum bu yüzden herhangi bir başarısızlık durumunda bunlar aklıma geliyor ve bu da dert oluyor, beni hareketsiz bırakıyor. Kendime zarar verirken yada bireysel yanlışlar yaparken rahat falan hissetmiyorum, yalnız kaldığım zaman çok üzülüyorum kendime zarar veresim geliyor biraz veriyorum da aslında ama bu da doğru gelmiyor, çevremdeki insanlara yardım edemiyorum ama bunun sonucunda kendime zarar vermenin de çözüm olmadığının farkındayım yaşamaya devam etmenin iyi mi kötü mü olacağının hesabını yapıyorum sürekli.

İkincisi ise ben felsefeye ilgili birisiyim, bu yüzden bir bilgiyi doğru olarak kabul etme sürecim kolay değil, ben derinlemesine bir delillendirme ile gerçekleri kabul edebilirim. Çevremdeki insanlarla konuşurken bazen onları küçük görüyorum bazen düşüncelerini absürt buluyorum çünkü yetersiz delillerle zayıf argümanlarla insanların kendilerini kandırdığını düşünüyorum ve bunu sürekli kendime de uyguluyorum bu yüzden bir düşünce sistemi bir epistemoloji geliştiremiyorum. Detaya girmeyeceğim ama dar görüşlü olmanın farkında olmaya çalışıyorum bunun için herhangi bir görüşten samimi insanlarla oturup onları anlamaya çalışıyorum. Ben bu yüzden ilaçsız tedavi istiyorum, insan tabiatı, davranışları ve düşünceleri konusunda uzman birisi ile oturup konuşmak istiyorum ki ortada dolaşan bilgiden faydalanayım. Çünkü kendimi kandırarak iyi bir insan olmak istemiyorum yoksa zyprexa veya lustral kullanır koyun gibi yaşardım herhalde, kendimi ve dünyayı doğru bir şekilde tanımak istiyorum yardım istemenin şüphesi içerisindeyim sürekli.

Hastalığı kabul etmemek konusunu bilmiyorum zaten bu çok merak ettiğim bir konu biraz psikiyatriyi araştırdım bu yüzden şimdi çok insana erişimim yok ama okullar başlayınca daha detaylı bakabilirim sanırım bazı psikolog-psikiyatrist hoca ve tanıdıklarımla konuşacağım. Zaten fiziksel birşey olmadıktan sonra insan nasıl olur da kötü davranışlarından sorumlu olmaz anlamıyorum. Benim bu hastalıktan zaten haberim yoktu ki ben hiç hasta olduğumu düşünmedim 3 yıl boyunca. Daha yeni birkaç ay oldu benim sergilediğim davranışlara yakın bir hastalık tanımı olduğu bu yüzden tekrar doktora gitmek istedim işte yoksa kendi kendime yine birşeyler yapıp başarısız olacaktım belki. Bir arkadaşım ilk başlarda çok destek olmuştu bana kendine söyle bunu inan buna bir daha yapmayacaksın diye ama kendi kendine birşeyi yapmayacağım diyorsun biraz ara veriyorsun sonra tekrar başlıyorsun ve bu 10 kere tekrar edince nasıl kendine güvenin olabilir, elhamdülillah ben en azından "mücadele" ediyorum mantığıyla sürekli doğru bildiğimi yapmaya dönüyorum ve çabalıyorum her ne kadar maddi-manevi hayatımda yanlışlar yapsam da sürekli doğruyu yapmaya döneceğim diyorum çünkü "en azından" yapabileceğim şeyin bu olduğunu düşünüyorum.

Doktorla görüştükten sonra buraya yazacağım nelerin değişip değişmediğini belki yıllar sonra da dönüp yazarım. Gerçi hiç yaşlanacak kadar mücadele edebileceğimi sanmıyorum ama olsun bakalım.

[AltınYaprak]

ve işte takma kafana at gitsin kısmı geldi sağolasın. Dediğim gibi mutsuz olsam dahi yalan yere mutlu olmayı tercih etmiyorum. Yalanlara inandığımı insanlara gösterebilirim ama işte o "yalnız" kaldığımız zaman... kimi inandıracağım ki ? "Felsefe" yapmak istemiyorum burada ama felsefe yapmak sorgulamak sorgulamak ve sorgulamaktır uzattıkça uzatmaktır. İlaç içince atabiliyorum sadece ama o zaman da dediğim gibi herşey çok sahte geliyor koyun gibi oluyorum, hayatın tadı tuzu kaçıyor, herşey gri görünüyor.

Anneme babama beni dünyaya getirdikleri için minnet duymuyorum ben uzun yıllar boyunca çok kötü bir evlat oldum, inan bana Annemin yaptığı fedakarlığı hiçbir kitapta hiçbir filmde bulamazsın düşündükçe içim parçalanıyor o kadar aptal ve zalim bir insanmışım ki...

Çocukları da çok seviyorum ama ( hatta arkadaşlarım alay ediyor bazen çocukları-bebekleri severken yap bir tane kendine diye...

[Lostnu]

Kafamı kurcalayan bir konu hakkında sizlere danışmak istiyorum. Yakın arkadaşım bir film izlemiş ve filmdeki başrol oyuncuda bipolar bozukluk varmış. İzlediği filmden yola çıkarak benim de bipolar olduğumu düşünmüş ve bu düşüncesini belli bir zaman sonra bana söyledi. Dönem dönem evde zaman geçirdiğim ve ruh halimdeki bazı değişimler sebebiyle bunu düşünmüş. Dışarı çıkmak istemediğimde evde kaldığım süre zarfında film izliyorum ve ya müzik dinliyorum kendime vakit ayırıyorum. Evde takılmak hoşuma gidiyor açıkçası ama sürekli dışarda olduğum ve 1 2 hafta eve gelmediğim zamanlar da oluyor. Arkadaşlarıma olan güven hissinden dolayı da çok çok özelimi anlatmamayı tercih ediyorum. Canımı sıkan konular da haliyle duygularımın ruh halimin değişmesine sebep oluyor. Haklı olabilirler bilmiyorum emin olmadığım için yazmak istedim.
Cevap verirseniz çok mutlu olurum şimdiden çok teşekkür ederim.

[Predestination]

Oncelikle bazi konularda benzerlikler yasiyoruz diyebilirim. Genelde inancina bagli insanlarin hassasiyet gostermesi direk dini obsesyon olarak nitelendirilebiliyor. Bilmiyorum belki boyuta gore oyle olabilir. Benim kucuklukten yasadigim bazi olaylara dayanarak, normal gorulmesi gereken bir durum yasarken(erkek arkadas) kendimi buyuk bir gunahkar olarak gorur mutlu olmam gereken yerde kendimi berbat hissederim. Hatta cogu zaman rezil bir varlik oldugumu gorup, keske kum tanelerine donussem derim... Bipolar uzerine dusunmussun. Bende de bunun uzerine durdu doktorum ki bende oyle oldugumu dusunuyorum. Yillardir tedavi goruyorum bir turlu aydinliga ulasamadim. İcimde daimi bir karanlik var ki zaman zaman doruga ulasiyor ve bana atak yasatiyor. Su aralar o donemdeyim. Gecen yaz ilac kullanmiyorken kendimi kaybedecek duruma gelmistim cok ani degisimler dengesizlikler gosterdim. Hala tani konulamamasi beni ayrica rahatsiz ediyor. Durmadan bir aciklama getirmek istiyorum bu durumuma. Cunku yasatmiyor bu icimde olanlar her neyse. Yazinin uzerinden zaman gecmis umarim gorme ihtimalin olur, su an ne durumdasin merak ediyorum.