Tweet
Herkese merhabalar ve hepimize geçmiş olsun.
Bende iki buçuk yıldır depresyondayım ve 18 yaşındayım.
Sizlere hem içimdekileri anlatmak istiyorum hemde birbirimize yardımcı olmamızı istiyorum.
Hikayemi anlatmaya başlıyorum: Üşenmeden okursanız çok sevinirim.
Tam 2,5 yıl önce herşey güzel ve normal giderken çok sevdiğim kız arkadaşım benden durduk yere bi anda ayrıldı.Herşey bi anda değişti. Sabah uyandığımda dükkana gittim ve beynimde bir durgunluk vardı 1,5 tl para üstünü bile hesaplayıp veremiyordum. Bana ne oldu böyle değildim düzelmem lazım diye, kendimi toplamaya çalıştım ama tabi böyle ciddi birşey olduğunun farkında değilim, aradan haftalar geçti halen aynıyım.O sırada okullar başladı sınıfımız değişmişti yabancılık çekmeye başladım sınıf o kadar farklı geliyodu ki ben hiç onlardan değilmişim gibiydim. Onlara benzemek için uğraşıyordum ama olmuyordu. Aşırı derecede değersizlik hissi yaşıyordum. Öz güvenimi o kadar çok kaybetmiştim ki, hep başkaları gibi olmaya çalışıyordum. Ahmet nasıl davranıyor nasıl böyle, herkesle iyi geçiniyor benimde öyle olmam lazım diyordum ki zaten orada film tamamen koptu. Sürekli kafamın arkasında baş ağrısı, yorgunluk, günde 16 saat uyku, değersizlik hissi, unutkanlık , bazen film izliyormuş gibi hisler, sürekli çökkün ruh hali yaşıyordum. Artık nörologa gitmeye karar verdim aileme söyledim ve gittik. Kesin beynimde tümör var diye düşünüyordum çünkü hiç bir normal insan böyle olamaz ama hiç birşey çıkmadı doktorda bana CİTOLES ve bir kaç ilaç daha verdi(vitamin,ağrı kesici). İlaçları kullanmaya başlayınca düzeldim. Ama ben hala depresyonda olduğumu bilmiyorum çünkü o citolesin antidepresan olduğunu bile bilmiyordum. İyileşince vitamin eksikliğinden böyle olduğunu ve artık iyileştiğimi düşünüp tüm ilaçları kestim. Tabiki herşey tekrar başladı. Ama ben çekindiğim için aileme anlatamadım kendim üstesinden gelmeye çalıştım ama olmadı. Aylarca çektim depresyonu. Hergün ha bugün ha yarın düzelecem diye diye aradan 2,5 yıl geçti. En sonunda artık aileme başım ağrıyor dedim yeniden. Yine doktora gittik doktor bu çocuk depresyonda dedi ve psikiyatriste gönderdi. Artık düzelecektim herşeyi onlarda biliyordu artık bende içim rahattı. Gittik psikiyatriste önce PROZAC verdi 1,5 ay kullandım işe yaramadı, ARİPA verdi yan etki yaptı. CİTOLES verdi oda bir işe yaramadı ve şuan WELLBUTRİN verdi.
Herşey düzelecek diye düşünürken bu seferde ilaçlar etki göstermemeye başladı. Doktor İYİ HİSSETMEK adlı kitabı önerdi okudum. Yazılan herşey doğru ve beni anlatıyor ama üstesinden gelemiyorum. Son 1 yıldır biraz daha iyiyim ama sadece biraz daha iyiyim işte o kadar.
Dün bi tanıdığımız hastalandı durumu kötüydü herkes ağlıyor üzülüyor ben üzülemiyorum bile onların nasıl üzüldüklerini düşünüyorum bende üzülmek istiyorum normal bir insan olup ağlamak istiyorum ama olmuyor içimdeki kötü ses sürekli konuşup duruo milletin kılığına kıyafetine dikkat ediyorum, etrafa bakıyorum falan
Kendimden iğrenmeye başladım artık iyice
Hiçbirşey yapasım gelmiyor, kumandayı alıp yerine koyunca bile yoruluyorum. Tüm yaşıtlarım araba sürmek için can atarken benim hiç içimden gelmiyor canım hiçbirşey yapmak istemiyor.
Lise sonum iyi bir lisede okuyorum şuana kadar hep taktir belgesi almıştım ama artık sınıfı zor geçiyorum. Ygsden çok düşük puan aldım Gelecekle ilgili hiçbir hayal kuramıyorum. Hiçbir beklentim yok gelecekle ilgili. Ne yapacağımı bilmiyorum.
Lütfen yardımcı olun bana :RpS_crying:
Durumumun daha iyi anlaşılması için bir örnek vermek istiyorum:
Dersteyiz hoca "bağ çapalarken" diye bir cümle kullandı aklıma anında sanki bağ çapalamak çok ilkel birşey ben öyle birşey görmedim öyle bir ortamda yetişmedim gibi düşünceler geliyor. Çok rahatsız oluyorum normal olmak istiyorum.
ve daha yazmayı unuttuğum BİR ÇOK BİRŞEYLERr...
edit:Herkesten herşeyden çekinmeye başladım. Sosyal hayatım bitti. Sürekli yanlış yapacakmışım gibi oluyor herkes bana bakıyormuş gibi hissediyorum herşeyi üstüme alınıyorum bazen suçluluk hissediyorum
edit2: Aceleci davranıyorum her konuda biryere gitmek için acele ediyorum gidincede gelmek için.
karar veremiyorum. 100 kerede düşünsem karar veremiyorum versemde hep pişman oluyorum
Bende iki buçuk yıldır depresyondayım ve 18 yaşındayım.
Sizlere hem içimdekileri anlatmak istiyorum hemde birbirimize yardımcı olmamızı istiyorum.
Hikayemi anlatmaya başlıyorum: Üşenmeden okursanız çok sevinirim.
Tam 2,5 yıl önce herşey güzel ve normal giderken çok sevdiğim kız arkadaşım benden durduk yere bi anda ayrıldı.Herşey bi anda değişti. Sabah uyandığımda dükkana gittim ve beynimde bir durgunluk vardı 1,5 tl para üstünü bile hesaplayıp veremiyordum. Bana ne oldu böyle değildim düzelmem lazım diye, kendimi toplamaya çalıştım ama tabi böyle ciddi birşey olduğunun farkında değilim, aradan haftalar geçti halen aynıyım.O sırada okullar başladı sınıfımız değişmişti yabancılık çekmeye başladım sınıf o kadar farklı geliyodu ki ben hiç onlardan değilmişim gibiydim. Onlara benzemek için uğraşıyordum ama olmuyordu. Aşırı derecede değersizlik hissi yaşıyordum. Öz güvenimi o kadar çok kaybetmiştim ki, hep başkaları gibi olmaya çalışıyordum. Ahmet nasıl davranıyor nasıl böyle, herkesle iyi geçiniyor benimde öyle olmam lazım diyordum ki zaten orada film tamamen koptu. Sürekli kafamın arkasında baş ağrısı, yorgunluk, günde 16 saat uyku, değersizlik hissi, unutkanlık , bazen film izliyormuş gibi hisler, sürekli çökkün ruh hali yaşıyordum. Artık nörologa gitmeye karar verdim aileme söyledim ve gittik. Kesin beynimde tümör var diye düşünüyordum çünkü hiç bir normal insan böyle olamaz ama hiç birşey çıkmadı doktorda bana CİTOLES ve bir kaç ilaç daha verdi(vitamin,ağrı kesici). İlaçları kullanmaya başlayınca düzeldim. Ama ben hala depresyonda olduğumu bilmiyorum çünkü o citolesin antidepresan olduğunu bile bilmiyordum. İyileşince vitamin eksikliğinden böyle olduğunu ve artık iyileştiğimi düşünüp tüm ilaçları kestim. Tabiki herşey tekrar başladı. Ama ben çekindiğim için aileme anlatamadım kendim üstesinden gelmeye çalıştım ama olmadı. Aylarca çektim depresyonu. Hergün ha bugün ha yarın düzelecem diye diye aradan 2,5 yıl geçti. En sonunda artık aileme başım ağrıyor dedim yeniden. Yine doktora gittik doktor bu çocuk depresyonda dedi ve psikiyatriste gönderdi. Artık düzelecektim herşeyi onlarda biliyordu artık bende içim rahattı. Gittik psikiyatriste önce PROZAC verdi 1,5 ay kullandım işe yaramadı, ARİPA verdi yan etki yaptı. CİTOLES verdi oda bir işe yaramadı ve şuan WELLBUTRİN verdi.
Herşey düzelecek diye düşünürken bu seferde ilaçlar etki göstermemeye başladı. Doktor İYİ HİSSETMEK adlı kitabı önerdi okudum. Yazılan herşey doğru ve beni anlatıyor ama üstesinden gelemiyorum. Son 1 yıldır biraz daha iyiyim ama sadece biraz daha iyiyim işte o kadar.
Dün bi tanıdığımız hastalandı durumu kötüydü herkes ağlıyor üzülüyor ben üzülemiyorum bile onların nasıl üzüldüklerini düşünüyorum bende üzülmek istiyorum normal bir insan olup ağlamak istiyorum ama olmuyor içimdeki kötü ses sürekli konuşup duruo milletin kılığına kıyafetine dikkat ediyorum, etrafa bakıyorum falan
Kendimden iğrenmeye başladım artık iyice
Hiçbirşey yapasım gelmiyor, kumandayı alıp yerine koyunca bile yoruluyorum. Tüm yaşıtlarım araba sürmek için can atarken benim hiç içimden gelmiyor canım hiçbirşey yapmak istemiyor.
Lise sonum iyi bir lisede okuyorum şuana kadar hep taktir belgesi almıştım ama artık sınıfı zor geçiyorum. Ygsden çok düşük puan aldım Gelecekle ilgili hiçbir hayal kuramıyorum. Hiçbir beklentim yok gelecekle ilgili. Ne yapacağımı bilmiyorum.
Lütfen yardımcı olun bana :RpS_crying:
Durumumun daha iyi anlaşılması için bir örnek vermek istiyorum:
Dersteyiz hoca "bağ çapalarken" diye bir cümle kullandı aklıma anında sanki bağ çapalamak çok ilkel birşey ben öyle birşey görmedim öyle bir ortamda yetişmedim gibi düşünceler geliyor. Çok rahatsız oluyorum normal olmak istiyorum.
ve daha yazmayı unuttuğum BİR ÇOK BİRŞEYLERr...
edit:Herkesten herşeyden çekinmeye başladım. Sosyal hayatım bitti. Sürekli yanlış yapacakmışım gibi oluyor herkes bana bakıyormuş gibi hissediyorum herşeyi üstüme alınıyorum bazen suçluluk hissediyorum
edit2: Aceleci davranıyorum her konuda biryere gitmek için acele ediyorum gidincede gelmek için.
karar veremiyorum. 100 kerede düşünsem karar veremiyorum versemde hep pişman oluyorum
Yorum