Selamlar, bu yazıyı yazarken bile aslında birşey hissedemiyorum...Duygularım öldü galiba ya da onun gibi birşey...yaşamayı çok seven biriydim ama ne olduysa 16 şubatta oldu, bir delirme korkusu ve daha sonra bu durumum...
hayatı arkadan izliyorum, bazen ağlıyorum bazen ağlamak bile anlamsız geliyor. Depersonalizasyon denen bir illet bu, kendimi hissedemiyorum. Yaşadığım şeylerden zevk alamıyorum.Beni çok seven annem, abim ve sevgilim var. Neden herşey böyle oldu, ben suç falan mı işledim?Şu an ezan okunuyor, eskiden ezanı duygu dolu bir şekilde dinlediğim günleri hatırlıyorum. Şimdi ise Din ile ilgili konuşmaktan bile çekiniyorum. Arkadaşım kendini peygamber ilan etmişti, bu olaydan sonra başladı zaten ben de bu delirme korkusu...
Ben dışarda annemle beraber dondurma yediğim günleri özledim, ama yanımda olsalardı bile yapmak istemezdim, Çünkü ben yapıyormuş gibi hissetmiyorum ki. Annemi, abimi, sevgilimi o kadar özledim ki, ama biliyorum gidip görünce de bu özlem geçmeyecek. Onları gerçekten hissedemeyeceğim ki...Kendimi öldürmeyi düşündüm ama cesaretim yok.Psikiyatriste gittim iki ay önce, prozac verdi...Kullanıyorum ama bir işe yaramadı. bu gün normalden bir kaşık daha fazla içtim belki daha iyi hissederim diye ama ne yazıkki birşey etkilemedi.
Sizce ben depresyonda mıyım, ya da bunun adı nedir? Boşluk, anlamsızlık kendime ve herşeye yabancılaşma, kendi sesimin bile bana yabancı gelmesi...
Ben hep böyle mi kalacağım? Annemi düşünüyorum bazen, benim ölüm haberimi alırsa ne olur? abim ne yapar. ya sevgilim, ben Onu haketmiyorum. Üzülür belki başlarda, ama daha sonra sağlıklı birini bulur, hayatında üzücü bir anı olarak kalırım olur biter...
Eskisi gibi hissetsem, ne olur. Çok mu fazla birşey istiyorum, sadece hissetmek istiyorum.
Sadece 1 gün yaşasam sevdiklerimle eskisi gibi, canımı alsınlar razıyım. 1 gün, 1 gün...
Sizce geçecek mi? ben neyim arkadaşlar, ne bu durum, ne bu hal, bi isim koyun, bir çare verin
geçecek mi, ben böyle mi kalacağım, geçecek mi? geçecek mi?
hayatı arkadan izliyorum, bazen ağlıyorum bazen ağlamak bile anlamsız geliyor. Depersonalizasyon denen bir illet bu, kendimi hissedemiyorum. Yaşadığım şeylerden zevk alamıyorum.Beni çok seven annem, abim ve sevgilim var. Neden herşey böyle oldu, ben suç falan mı işledim?Şu an ezan okunuyor, eskiden ezanı duygu dolu bir şekilde dinlediğim günleri hatırlıyorum. Şimdi ise Din ile ilgili konuşmaktan bile çekiniyorum. Arkadaşım kendini peygamber ilan etmişti, bu olaydan sonra başladı zaten ben de bu delirme korkusu...
Ben dışarda annemle beraber dondurma yediğim günleri özledim, ama yanımda olsalardı bile yapmak istemezdim, Çünkü ben yapıyormuş gibi hissetmiyorum ki. Annemi, abimi, sevgilimi o kadar özledim ki, ama biliyorum gidip görünce de bu özlem geçmeyecek. Onları gerçekten hissedemeyeceğim ki...Kendimi öldürmeyi düşündüm ama cesaretim yok.Psikiyatriste gittim iki ay önce, prozac verdi...Kullanıyorum ama bir işe yaramadı. bu gün normalden bir kaşık daha fazla içtim belki daha iyi hissederim diye ama ne yazıkki birşey etkilemedi.
Sizce ben depresyonda mıyım, ya da bunun adı nedir? Boşluk, anlamsızlık kendime ve herşeye yabancılaşma, kendi sesimin bile bana yabancı gelmesi...
Ben hep böyle mi kalacağım? Annemi düşünüyorum bazen, benim ölüm haberimi alırsa ne olur? abim ne yapar. ya sevgilim, ben Onu haketmiyorum. Üzülür belki başlarda, ama daha sonra sağlıklı birini bulur, hayatında üzücü bir anı olarak kalırım olur biter...
Eskisi gibi hissetsem, ne olur. Çok mu fazla birşey istiyorum, sadece hissetmek istiyorum.
Sadece 1 gün yaşasam sevdiklerimle eskisi gibi, canımı alsınlar razıyım. 1 gün, 1 gün...
Sizce geçecek mi? ben neyim arkadaşlar, ne bu durum, ne bu hal, bi isim koyun, bir çare verin
geçecek mi, ben böyle mi kalacağım, geçecek mi? geçecek mi?
Yorum