Umarım yol gözterecek biri çıkar. Eşimle yaklaşık 10 yaş fark var aramızda. Tanıştığımızda ben evliliği çok fazla düşünmüyordum. Biraz çıktık. Eşim beni çok sevdi. 'senden ayrılırsam kendimi öldürürüm' diyecek kadar çok sevdi. Ve ben o sevginin de hatrına evlendim. Onun ailesine yakın bi ev tuttum. Açıköğretim okuması için kurslara gönderdim. Üniversite hazırlık kitaplarını bile nişanlıyken ben aldım. Evlendik. Daha il günlerde en ufak şeylerden kavga çıkarıyordu. O kadar sinirliydi ki apartmana rezil olduk Başka bir yere taşındık. Yine ailesin çok yakın bir yere.Benim ailem 600 kilometre uzakta bu arada. Kavgalar yine sürdü. Ama benim de hatalarım oldu. Onun şahsına karşı değil ama bir takım maddi hatalar yaptım para kaybettim. Fakat onun hiç bir şeyini eksik etmedim. Beni çk kıskanıyordu. Bunu hep sevgisine yorardım. O kadar şey yapmama rağmen 'bana ilgi göstermiyosun' diye yakınırdı. Sonra bizden tam 90 kilometre uzakta olan abim ve yengemi düşman edindi. Öyle ki 'sana ne yapıyorlar' dediğimde bana, 'sen onları kayırıyosun da beni atıyosun' diye kavga etti benimle. hatta 'onları arayıp küfredeceksin' diycek kadar ileri gitti.
Velhasıl, anlatacak çok şey var ama uzamasın konu. Bi gün sebepsiz kavga etti. Öyle ki ben işten geldim, 'Sana eve gelme' demedim mi diye yakama yapıştı. Ben de o kadar sinirlendim ki iki tokat attım. Oysa her kavgada kaçmak, başka odaya geçmek isterdim, arkamdan gelip devam ederdi. Dışarı çıkmak isterdim kapının önüne geçip 'konuşcaksın gidemezsin' derdi. Avazı çıktığı kadar bağırırdı.
En son o tokattan sonra babasını aradım. Babası da sorunu konuşmak yerine 'boşanın o zaman' dedi. Kız gitti evden hamile hamile. 3 gün önce doğum yaptı. Ben bütün masraflarını karşıladım. Bebeğimin her türlü ihtiyacını giderdim Hastanede bi kere öpebildim ve alıp gittiler. ne zaman ihtiyacı olsa arıyor ve ben herşeye evet diyorum. Bir şeyler düzelir diye. Ama bebeğimi özlüyorum, göremiyorum. Babalık başkaymış. İçim yanıyor ne yapacağımı bilmiyorum. Biri bi yol göstersin Allah aşkına. Resmen zulmediyorlar.
Velhasıl, anlatacak çok şey var ama uzamasın konu. Bi gün sebepsiz kavga etti. Öyle ki ben işten geldim, 'Sana eve gelme' demedim mi diye yakama yapıştı. Ben de o kadar sinirlendim ki iki tokat attım. Oysa her kavgada kaçmak, başka odaya geçmek isterdim, arkamdan gelip devam ederdi. Dışarı çıkmak isterdim kapının önüne geçip 'konuşcaksın gidemezsin' derdi. Avazı çıktığı kadar bağırırdı.
En son o tokattan sonra babasını aradım. Babası da sorunu konuşmak yerine 'boşanın o zaman' dedi. Kız gitti evden hamile hamile. 3 gün önce doğum yaptı. Ben bütün masraflarını karşıladım. Bebeğimin her türlü ihtiyacını giderdim Hastanede bi kere öpebildim ve alıp gittiler. ne zaman ihtiyacı olsa arıyor ve ben herşeye evet diyorum. Bir şeyler düzelir diye. Ama bebeğimi özlüyorum, göremiyorum. Babalık başkaymış. İçim yanıyor ne yapacağımı bilmiyorum. Biri bi yol göstersin Allah aşkına. Resmen zulmediyorlar.
Yorum