Tweet
Cinsiyetim erkek. Yaşım 29 3.5 yıldır evliyim. Bir oğlum var.
Mantık evliliği yaptım. Eşimi sevmeden evlendim. Severim diye düşünüyordum. Ama olmadı.
2 yıl önce boşanmak istediğimi söyledim. Zaman verelim dedi eşim. Peki dedim. Zaman verdim. 2 yıl geçti. Ama ben hala sevemiyorum.
Eşimin yüzüne bakmaya utanıyorum. Ona karşı suçluluk hissediyorum. İşten eve gitmeyi istemiyorum. Telefon çalıyor, arayan eşim olunca açmak, konuşmak içimden gelmiyor. Offf neden arıyor diyorum. Beni aramasını istemiyorum. Ama onu kırmak da istemiyorum. Telefonda ne yemek istersin diye soruyor. Ben hiçbirşey istemiyorum. Benim için birşey yapmasını istemiyorum. Tatlı yapayım diyor. Benim için hiçbirşey yapmasını istemiyorum. Onu bir hizmetli gibi kullanmış hisediyorum o zaman. Akşam benle konşuyor. Ancak benim içimden konuşma isteği gelmiyor. Beraber film izlemek istiyor. Ben o üzülmesin diye izliyorum. Bereber dışarı gidelim diyorum. O üzülmesin diye gidiyorm. Ama onunla zaman geçirmek hiç istemiyorum. Hiç zevk almıyorum. Çok üzülüyorum. Böyle olmasını istemiyordum. Kim ister ki yuvasının bozulmasını. Kim ister evladından ayrılmayı. Ama ev sanki benim için bir işkenceye döndü. Hiç kavga etmiyoruz. Gayet uyumlu anlaşıyoruz. Ona karşı hiç şidddet kullanmadım. Kırıcı olmamaya çalıştım. İstediği zaman dışarı çıktık. İstediğinin yapmaya çalıştım. Cinsellik istemediğim halde o üzülmesin diye yaptım. O herşeyin düzeldiğini sanıyor. Benim artık boşanmak istemediğimi sanıyor. Ve buna çok üzülüyorum Oysa ki benim için ev bir ızdırap oldu. Maalesef mutsuzum.
Eşim geçen aylarda ikinci çocuğı istedi. Ben de istiyorum başka çocuğum olmasını. Ama eşimle de beraber olmak istemiyorum. Ben eşimle çocuk yapmak istemiyorum. Birinci çocuğumuzu da istememiştim. Yapmayalım dedim. ama dinletemedim. O zorla istedi, zayıflığımdan faydalandı ve oldu çocuk. Çocuk fikri beni çok korkuttu. Aklımda ayrılma düşüncesi varken nasıl çocuk yaparım. O ısrar etti çocukta. Ne yapacağımı bilemedim. Ben çocuk düşüncesinden sonra daha da ayrılmayı istedim. Bir iki aydır her hafta ayrılmayı düşündüm. Defalarca eve gitmemeyi düşündüm. Bugün yine ayrılmayı dşünüyorum. Ama, hata yapmaktan korkuyorum. acaba sevebilir miyim diye hala düşünüyorum. Ama ben seviyor olmayı bile istemiyorum. İçimde hiç istek yok malesef.
Eşimi neden sevemiyorum derseniz. Kendimle yüzleşmeye çalıştım.
Birincisi eşimin karakteri bana çok sert geliyor. Uyum hissetmiyorum onunla. Ben yumuşak huylu biriyim. eşim biraz daha sert, dik duruşlu biri. Evliliğin başlarında çok üzdü beni. Onunla ciddi ciddi davranışları üzerinde konuştum. O konuşmadan sonra çok değişti. 2 yıldır melek gibi oldu. Ekisi ile yenisi arasında çok fark var. Ama hala ben sevmiyorum. Eşimin bu uyumlu, yumuşak, itaatkar davranışını sanki sahte, yuvayı devam ettirmek için oluşmuş bir değişiklik olarak görüyorum. Kalben onu samimi bulamıyorum, ona kendimi yakın hissedemiyorum. Sevemiyorum, ısınamıyorum.
İkinci sebep ise nişanlanmadan önce eşimi yakından ilk kez gördüğümde; ilk buuştuğumuzda, onun yüzünü, güzelliğini, bakışını çok itici buldum. O an o bakışlar o yüz o sima bana o kadar itici geldi ki. Kaçıp gitmek istedim. O an ve o andan sonra eşimi hiç istemedim. Onu çirkin ve itici buldum. Aslında çirkin birisi değil eşim ama ben itici buldum işte. O anki o inancım, düşüncem hiç bitmedi. Asla sönmedi. Ama ilişkiye devam ettim. Evlenmem lazım diye düşünüyordum. Bir yuva kurmam lazım diyordum. Bu kızı ileride severim diye düşünüyordum. Sonra nişan oldu. Ben tanışmamızdan bu yana eşimle hiç candan ilgilenmedim. O da bunu hissediyordu bence. Ve bu ilgisizliğime için için kızıyordu ve benim ilgimi kazanmaya çalışıyordu. İlgisizliğime kızdığı için bana karşı sert davranıyordu. anlayışsız davranıyordu. Bunu sonradan anladım. Ama ben ilgi göstermeyi hiç istemedim. Hiç içimden gelmedi.
Yaklaşık Bir yıl nişanlı kaldık. Nişanlı iken iki defa nişanı attı, ailelerin haberi yoktu ama, kendi aramızda attı. Sebep benim ilgisizliğim idi sanırım. Ama sonra gene istedi beraberliğe devam etmeyi. Evlenmeden bir hafta önce çok düşündüm. Bitirmeyi istedim. Evlenmekten vazgeçmeyi istedim. ama korktum. İnsanlar ne der diye korktum. Cesaret edemedim.
Ve şimdi düşünüyorum. Acaba eşimi sevebilirmiyim. Acaba kalbim değişir mi. Acaba ısınabilir miyim. Hata yapmaktam korkuyorum. Çok mutszuzum. Dengem bozuldu. Ev benim için bir işkence haline geldi.
Bilmiyorum.. Sizce duygularım değişir mi. Isınabilir miyim. Beklemelimiyim daha? Açıkça fikirlerinizi söyleyebilirsiniz.
(((Şimdi gene aradı. O arayınca içimde bir huzursuzluk oluyor. Bir an önce telefonu kapatmak istiyorum. Konuşmayı hiç istemiyorum.... Ama onu kırmak da istemiyorum, sırf üzülmesin diye konuşuyorum. Allahım yardımcı ol ya.. Günaha girmek de istemiyorum.. Ne olcak bilmiyorm. )))
Mantık evliliği yaptım. Eşimi sevmeden evlendim. Severim diye düşünüyordum. Ama olmadı.
2 yıl önce boşanmak istediğimi söyledim. Zaman verelim dedi eşim. Peki dedim. Zaman verdim. 2 yıl geçti. Ama ben hala sevemiyorum.
Eşimin yüzüne bakmaya utanıyorum. Ona karşı suçluluk hissediyorum. İşten eve gitmeyi istemiyorum. Telefon çalıyor, arayan eşim olunca açmak, konuşmak içimden gelmiyor. Offf neden arıyor diyorum. Beni aramasını istemiyorum. Ama onu kırmak da istemiyorum. Telefonda ne yemek istersin diye soruyor. Ben hiçbirşey istemiyorum. Benim için birşey yapmasını istemiyorum. Tatlı yapayım diyor. Benim için hiçbirşey yapmasını istemiyorum. Onu bir hizmetli gibi kullanmış hisediyorum o zaman. Akşam benle konşuyor. Ancak benim içimden konuşma isteği gelmiyor. Beraber film izlemek istiyor. Ben o üzülmesin diye izliyorum. Bereber dışarı gidelim diyorum. O üzülmesin diye gidiyorm. Ama onunla zaman geçirmek hiç istemiyorum. Hiç zevk almıyorum. Çok üzülüyorum. Böyle olmasını istemiyordum. Kim ister ki yuvasının bozulmasını. Kim ister evladından ayrılmayı. Ama ev sanki benim için bir işkenceye döndü. Hiç kavga etmiyoruz. Gayet uyumlu anlaşıyoruz. Ona karşı hiç şidddet kullanmadım. Kırıcı olmamaya çalıştım. İstediği zaman dışarı çıktık. İstediğinin yapmaya çalıştım. Cinsellik istemediğim halde o üzülmesin diye yaptım. O herşeyin düzeldiğini sanıyor. Benim artık boşanmak istemediğimi sanıyor. Ve buna çok üzülüyorum Oysa ki benim için ev bir ızdırap oldu. Maalesef mutsuzum.
Eşim geçen aylarda ikinci çocuğı istedi. Ben de istiyorum başka çocuğum olmasını. Ama eşimle de beraber olmak istemiyorum. Ben eşimle çocuk yapmak istemiyorum. Birinci çocuğumuzu da istememiştim. Yapmayalım dedim. ama dinletemedim. O zorla istedi, zayıflığımdan faydalandı ve oldu çocuk. Çocuk fikri beni çok korkuttu. Aklımda ayrılma düşüncesi varken nasıl çocuk yaparım. O ısrar etti çocukta. Ne yapacağımı bilemedim. Ben çocuk düşüncesinden sonra daha da ayrılmayı istedim. Bir iki aydır her hafta ayrılmayı düşündüm. Defalarca eve gitmemeyi düşündüm. Bugün yine ayrılmayı dşünüyorum. Ama, hata yapmaktan korkuyorum. acaba sevebilir miyim diye hala düşünüyorum. Ama ben seviyor olmayı bile istemiyorum. İçimde hiç istek yok malesef.
Eşimi neden sevemiyorum derseniz. Kendimle yüzleşmeye çalıştım.
Birincisi eşimin karakteri bana çok sert geliyor. Uyum hissetmiyorum onunla. Ben yumuşak huylu biriyim. eşim biraz daha sert, dik duruşlu biri. Evliliğin başlarında çok üzdü beni. Onunla ciddi ciddi davranışları üzerinde konuştum. O konuşmadan sonra çok değişti. 2 yıldır melek gibi oldu. Ekisi ile yenisi arasında çok fark var. Ama hala ben sevmiyorum. Eşimin bu uyumlu, yumuşak, itaatkar davranışını sanki sahte, yuvayı devam ettirmek için oluşmuş bir değişiklik olarak görüyorum. Kalben onu samimi bulamıyorum, ona kendimi yakın hissedemiyorum. Sevemiyorum, ısınamıyorum.
İkinci sebep ise nişanlanmadan önce eşimi yakından ilk kez gördüğümde; ilk buuştuğumuzda, onun yüzünü, güzelliğini, bakışını çok itici buldum. O an o bakışlar o yüz o sima bana o kadar itici geldi ki. Kaçıp gitmek istedim. O an ve o andan sonra eşimi hiç istemedim. Onu çirkin ve itici buldum. Aslında çirkin birisi değil eşim ama ben itici buldum işte. O anki o inancım, düşüncem hiç bitmedi. Asla sönmedi. Ama ilişkiye devam ettim. Evlenmem lazım diye düşünüyordum. Bir yuva kurmam lazım diyordum. Bu kızı ileride severim diye düşünüyordum. Sonra nişan oldu. Ben tanışmamızdan bu yana eşimle hiç candan ilgilenmedim. O da bunu hissediyordu bence. Ve bu ilgisizliğime için için kızıyordu ve benim ilgimi kazanmaya çalışıyordu. İlgisizliğime kızdığı için bana karşı sert davranıyordu. anlayışsız davranıyordu. Bunu sonradan anladım. Ama ben ilgi göstermeyi hiç istemedim. Hiç içimden gelmedi.
Yaklaşık Bir yıl nişanlı kaldık. Nişanlı iken iki defa nişanı attı, ailelerin haberi yoktu ama, kendi aramızda attı. Sebep benim ilgisizliğim idi sanırım. Ama sonra gene istedi beraberliğe devam etmeyi. Evlenmeden bir hafta önce çok düşündüm. Bitirmeyi istedim. Evlenmekten vazgeçmeyi istedim. ama korktum. İnsanlar ne der diye korktum. Cesaret edemedim.
Ve şimdi düşünüyorum. Acaba eşimi sevebilirmiyim. Acaba kalbim değişir mi. Acaba ısınabilir miyim. Hata yapmaktam korkuyorum. Çok mutszuzum. Dengem bozuldu. Ev benim için bir işkence haline geldi.
Bilmiyorum.. Sizce duygularım değişir mi. Isınabilir miyim. Beklemelimiyim daha? Açıkça fikirlerinizi söyleyebilirsiniz.
(((Şimdi gene aradı. O arayınca içimde bir huzursuzluk oluyor. Bir an önce telefonu kapatmak istiyorum. Konuşmayı hiç istemiyorum.... Ama onu kırmak da istemiyorum, sırf üzülmesin diye konuşuyorum. Allahım yardımcı ol ya.. Günaha girmek de istemiyorum.. Ne olcak bilmiyorm. )))
Yorum