Tweet
Arkadaşlar merhaba,
Öncelikle forumu tesadüfen keşfettim ve beni anlayabileceğinizi düşünüyorum ve sizden yardım bekliyorum.Ben boşanmış bir anne babanın tek cocuguyum.24 yasındayım.2 yıldır nişanlıyım.Üniversite bitince geldim ve nişanlımla tanıştım.10 yıldır babam olmadıgı icinm acıkcası bir yanım hep eksikti.Nişanlımla tanıstıktan sonra hemen evlilik planları yapma basladı bu da cok hosuma gtti demekki seviyor ve yuva kurmak istiyor dedim.Ben senin herseyin olurum dedi.Neyse uzattıkca uzatırım kısadan anlatmak istiyorum.Ben de panik atak vardı eskiden beri fakat ilac vs kullanmıyordum tanıstık 20 gün sonra sözlendik annem erken diye istemedi ama karşı cıkmadı onun da annesi tek yaşadıgı icin bizimle oturmak istiyormus sözlenmeme bir gün kala öğrendim ama sevdigim icin vazgecmedim.Sıfır moralli bir söz oldu neyse ailesi beni istemedi hem kapalı olmadıgım icin hem de anneleriyle oturmadıgım icin.(kayınbabam vefat etmis)
Bu esnafa rahatsızlıgım siddetlendi her şeye kızar bağırır oldum bu cocuk bende saplantı oldu aşırı kıskanclık duydum hatta birbirimize karşı küfür hakaret saygısızlık ve agza alınmayacak seyler..Kendi başıma psikoloğa gittim ama fayda göremedim.Annemi ve sözlümü de çağırdı ben de üstelemedim.Ardından psikiyatıra gittim.Bana okb tanısı be başka bir tanı daha koydu.Sözlüm beni cok yıpratmıstı zaten aileden gelen eksiklikler de bu hale gelmistim.6 ay tedaviye devam ettim bu arada benimle dalga bile gecti.Ki ben cok iyilesmistim normaldim gereksiz öfken stresim yoktu takıntılarımdan vagzciyordum kıskanclık krizlerim yok olmustu derken nişanlandık.Ailesi nişanı yapmadı nişanlım tek basına yaptı ailesi 2 saat durdu ve gitti.Her neyse ondan sonra ne aradılar ne sordular o gün bugündür görüsmüyorlar.Artık nişanlım da pes etti benim bunca iyiliğime karşı beni hic istemediler asla.Sırfd annesi ile oturmak istemiyoruz diye.2 aydır görüşmüyoruz abileri ile cok mutlu annesi de cok rahat.Yüzükleri henüz vermedik gelip almadı.Ben onunla evlensem asla mutlu olamayacagımı biliyrum boşanacagımızı biliyorum evlendikten sonra ailesinin daha beter olacagını da biliyırum ama takıntımdan vazgecemiyorum.Bu adamın başka biri ile birlikte olacağı düşüncesi beni mahfediyor.Buna katlanamıyorum .Ben zaten 3.nişanlısıyım bak gördün mü diyecek annesi.Biz demiştik.İşte bu düşünceleri istemiyorum.Evlenmek değil amacım.Sadece yanımda olması ve başkasıyla olmaması.Bu takıntımdan nasıl vazgeçebilirim
Öncelikle forumu tesadüfen keşfettim ve beni anlayabileceğinizi düşünüyorum ve sizden yardım bekliyorum.Ben boşanmış bir anne babanın tek cocuguyum.24 yasındayım.2 yıldır nişanlıyım.Üniversite bitince geldim ve nişanlımla tanıştım.10 yıldır babam olmadıgı icinm acıkcası bir yanım hep eksikti.Nişanlımla tanıstıktan sonra hemen evlilik planları yapma basladı bu da cok hosuma gtti demekki seviyor ve yuva kurmak istiyor dedim.Ben senin herseyin olurum dedi.Neyse uzattıkca uzatırım kısadan anlatmak istiyorum.Ben de panik atak vardı eskiden beri fakat ilac vs kullanmıyordum tanıstık 20 gün sonra sözlendik annem erken diye istemedi ama karşı cıkmadı onun da annesi tek yaşadıgı icin bizimle oturmak istiyormus sözlenmeme bir gün kala öğrendim ama sevdigim icin vazgecmedim.Sıfır moralli bir söz oldu neyse ailesi beni istemedi hem kapalı olmadıgım icin hem de anneleriyle oturmadıgım icin.(kayınbabam vefat etmis)
Bu esnafa rahatsızlıgım siddetlendi her şeye kızar bağırır oldum bu cocuk bende saplantı oldu aşırı kıskanclık duydum hatta birbirimize karşı küfür hakaret saygısızlık ve agza alınmayacak seyler..Kendi başıma psikoloğa gittim ama fayda göremedim.Annemi ve sözlümü de çağırdı ben de üstelemedim.Ardından psikiyatıra gittim.Bana okb tanısı be başka bir tanı daha koydu.Sözlüm beni cok yıpratmıstı zaten aileden gelen eksiklikler de bu hale gelmistim.6 ay tedaviye devam ettim bu arada benimle dalga bile gecti.Ki ben cok iyilesmistim normaldim gereksiz öfken stresim yoktu takıntılarımdan vagzciyordum kıskanclık krizlerim yok olmustu derken nişanlandık.Ailesi nişanı yapmadı nişanlım tek basına yaptı ailesi 2 saat durdu ve gitti.Her neyse ondan sonra ne aradılar ne sordular o gün bugündür görüsmüyorlar.Artık nişanlım da pes etti benim bunca iyiliğime karşı beni hic istemediler asla.Sırfd annesi ile oturmak istemiyoruz diye.2 aydır görüşmüyoruz abileri ile cok mutlu annesi de cok rahat.Yüzükleri henüz vermedik gelip almadı.Ben onunla evlensem asla mutlu olamayacagımı biliyrum boşanacagımızı biliyorum evlendikten sonra ailesinin daha beter olacagını da biliyırum ama takıntımdan vazgecemiyorum.Bu adamın başka biri ile birlikte olacağı düşüncesi beni mahfediyor.Buna katlanamıyorum .Ben zaten 3.nişanlısıyım bak gördün mü diyecek annesi.Biz demiştik.İşte bu düşünceleri istemiyorum.Evlenmek değil amacım.Sadece yanımda olması ve başkasıyla olmaması.Bu takıntımdan nasıl vazgeçebilirim
Yorum