Merhaba,
Önceki konular arasında şimdiye kadar hiç kız arkadaşı olmamış bir bey konu başlığı açmıştı, ben de aynı durumdan dolayı oldukça mağdurum ama kadın tarafı olarak mağduriyetim var. 26 Yaşındayım, arkadaşlarımın bir kısmı evlendi, bir kısmı nişanlı ama şimdiye kadar hemen hemen hepsinin erkek arkadaşları oldu. Ben liseden beri "acaba sevgilisi olması birinin nasıl bir duygu" diye hep merak eder dururum. (Biraz utanıyorum açıkçası bunları yazarken ama fikrinizi de almak istedim.. ://) Süslü bir kız değilim ama elim yüzüm düzgündür çok şükür. Kurnaz ve uyanık biri değilim ama Türkiye'nin en iyi okullarında derece yaparak okudum, yani zeki bir kız olduğuma inanıyorum. İnanın yani hoşlandığım erkeklere onlardan hoşlandığı söylecek kadar cesaretim de var ama ne zaman bunu yapsam "iyisin güzelsin ama olmaz" deyip adeta kaçarcasına benden uzaklaştılar. Aşırı duygusal biriyim ve her defasında kalbim kırıldı. Baba sevgisi ve ilgisi hiç görmedim o yüzden belki bir erkeğe yaklaşabilme, ona ulaşabilme açlığı çekiyorum. Sürekli acaba hata bende mi yoksa onlarda mı ikilemini kurcalamaktan da yoruldum çünkü işin içinden pek çıkamıyorum. Annem "kaç yaşına geldin halen bir erkek arkadaş edinemedin" diye ucundan dokundurmalar yapıyor ama geçen gün kızıp bunun muhabbetinin açılmasını istemediğimi söyledim. Yani gerçekten yoruldum; her defa denemekten (bir dolu farklı yol denedim, internet ortamı da buna dahil) ama istediğim sonucu alamamaktan. "Bir şeyi çok istersen olur" diyorlar; liseden beri hep umuyorum, yürekten diliyorum ama takma adım bile "Rahibe Teressa"ya çıktı :'( Erkeklerin benden kaçmasından nefret ediyorum, ben öcü değilim, böcü değilim,cadı değilim..Sevmek ve karşılığında sevilmek isteyen, bunun için de içinde çok büyük bir enerji barındıran ademoğlundan biriyim.. Kaçmayın artık ya, nolur kaçmayın.. :'((
Önceki konular arasında şimdiye kadar hiç kız arkadaşı olmamış bir bey konu başlığı açmıştı, ben de aynı durumdan dolayı oldukça mağdurum ama kadın tarafı olarak mağduriyetim var. 26 Yaşındayım, arkadaşlarımın bir kısmı evlendi, bir kısmı nişanlı ama şimdiye kadar hemen hemen hepsinin erkek arkadaşları oldu. Ben liseden beri "acaba sevgilisi olması birinin nasıl bir duygu" diye hep merak eder dururum. (Biraz utanıyorum açıkçası bunları yazarken ama fikrinizi de almak istedim.. ://) Süslü bir kız değilim ama elim yüzüm düzgündür çok şükür. Kurnaz ve uyanık biri değilim ama Türkiye'nin en iyi okullarında derece yaparak okudum, yani zeki bir kız olduğuma inanıyorum. İnanın yani hoşlandığım erkeklere onlardan hoşlandığı söylecek kadar cesaretim de var ama ne zaman bunu yapsam "iyisin güzelsin ama olmaz" deyip adeta kaçarcasına benden uzaklaştılar. Aşırı duygusal biriyim ve her defasında kalbim kırıldı. Baba sevgisi ve ilgisi hiç görmedim o yüzden belki bir erkeğe yaklaşabilme, ona ulaşabilme açlığı çekiyorum. Sürekli acaba hata bende mi yoksa onlarda mı ikilemini kurcalamaktan da yoruldum çünkü işin içinden pek çıkamıyorum. Annem "kaç yaşına geldin halen bir erkek arkadaş edinemedin" diye ucundan dokundurmalar yapıyor ama geçen gün kızıp bunun muhabbetinin açılmasını istemediğimi söyledim. Yani gerçekten yoruldum; her defa denemekten (bir dolu farklı yol denedim, internet ortamı da buna dahil) ama istediğim sonucu alamamaktan. "Bir şeyi çok istersen olur" diyorlar; liseden beri hep umuyorum, yürekten diliyorum ama takma adım bile "Rahibe Teressa"ya çıktı :'( Erkeklerin benden kaçmasından nefret ediyorum, ben öcü değilim, böcü değilim,cadı değilim..Sevmek ve karşılığında sevilmek isteyen, bunun için de içinde çok büyük bir enerji barındıran ademoğlundan biriyim.. Kaçmayın artık ya, nolur kaçmayın.. :'((
Yorum