Tweet
Bu yazı, tamemen bana (Abalı) aittir. Başka bir yerden alıntı değildir...
Saatin kaç olduğunu bilemiyorum, zaten bilmem de gerekmiyor... Her şeyi çift görmeye başlamadan önce gecenin 12'si olduğunu seçebilmiştim en son. O zamandan bu zamana yelkovan kaç tur attı bilmiyorum. Bilmem de zaten mümkün değil çünkü zamandan münezzeh yaşıyorum...
En iyisi bir sigara daha yakmak... Sokak lambalarına doğru üfleyince dumanını, hoş bir görüntü oluyor. Şu anda aynaya baksam eminim kendimi tanıyamam, ama sigara dumanının sokak lambasına doğru üflendiği zaman atmosfere kavuşmak istercesine hızla yukarı doğru çıkarken yaptığı kendine özgü dansı çok seviyorum. Kaç sigaram kaldı onu da bilmiyorum. Umarım düşüp sızana kadar beni taşımaya yetecek sigaram vardır...
İşte bu... Sevgilniin dudaklarına kondurduğun ilk ve son öpücükler gibi çok tatlı geliyor sarhoş kafayla içilen sigara... Dumanı her içine çekişinde, rakının tadını tekrar tekrar hissediyorsun. Faranjit miydi neydi, şu boğazı ağrıtan kronik hastalık. Bu kadar sigaranın üstüne yarın muhakkak ortaya çıkacak bu hastalık, bunu ayırt edebilyiorum ama sigara paketini kırıp atacak kadar da aptal değilim. Belki de şimdi de ağrıyordur boğazım, şimdiden vurmaya başlamıştır faranjit denen illet boğazımı ama bunu en erken yarın sabah uyanıp, şimdiyi hatırlamak için çabalarken hissedeceğim...
Bu arada nereye geldim ben böyle? Burası, bildiğim hiç bir yere benzemiyor. Taksi'den neden indim? Daha eve gelmemiştim ki... Lanet olsun, yirmi dakika önce yaptığım bir şeyi, neden yaptığımı bile hatırlamıyorum. Sanırım biraz yürümek ve hava almak için eve gelmeden indim. Peki burası neresi? Eğer camdaki korkulukları paslı ama dışı bir pavyon kadını kadar gösterişli mor ve iki katlı evi bir görebilsem, oradan sonra evi bulabilirim. Ama bu kafayla görmek, hele ki gördüğünü seçmek gerçekten zor iş...
Her neyse, yürüyeyim bakalım. Herhâlde bir yerde bitiyordur bu yolun da sonu, dünyadan düşene kadar yürüyecek değiliz ya... Hadi bir kahkaha patlatayım kendime... Ulan şu düştüğün duruma bak be... İçince yüzündeki maskeyi nasıl da atıyorsun... Nerede gündüz son derece resmi, ciddi ve olgun adam, nerede şimdi gecenin bir yarısında kendisinden başka kimsenin olmadığı, kendisinin de nerede olduğunu bilmediği bir sokakta, sokak lambalarına dumanını hırsla üfleyerek sigara içen adam?..
İşte, telefonum çalıyor. Peki kim arıyor ki? Bu numara kimin? Bilmiyorum... Açsam da karşımdakinin beklediği gibi konuşamayacağım kesin. O hâlde açmayayım, nasılsa susar...
Sanırım biraz yoruldum. Ayıptır söylemesi acilen lavaboya da gitmem gerekiyor. Bu durumda bir an önce evime ulaşmalıyım. Bu lanet olasıca sokaktan hiç taksi de geçmiyor. Nasıl bir yer burası böyle?..
Ama şu an hissetmediğim ama beni etkileyip hasta etmeye çalışacağını bildiğim soğuğa, birbirinin ateşiyle yaktığım sigaralarımın faranjit denen illeti hareketlendireceğini bildiğim hâlde bu duyguyu seviyorum. Beni kıran, üzen, yıpratan ve yıkan her şeyden uzağım. Onların hiç biri yanıma yaklaşamıyor şimdi. Ruhumu Tanrı'ya ödünç verdim ve ruhsuz bir yürüyen et yığını olarak dolaşıyorum şimdi... Bunu hissetmek güzel...
Yarın, ondan sonraki gün ya da daha sonraki gün ne olacak bilmiyorum... İçimde duran, hiç kaybolmayan duyguları susturmak, ruhsuzlaşmak ve duygusuzlaşmak için, unutmak için vücuduma depoladığım bu alkol ve nikotin sonunda bana ihanet edecek ve kalbimi durduracak belki... Belki her gün biraz daha ölüyorum, yavaş yavaş eriyorum ama haberim yok...
Saatin kaç olduğunu bilemiyorum, zaten bilmem de gerekmiyor... Her şeyi çift görmeye başlamadan önce gecenin 12'si olduğunu seçebilmiştim en son. O zamandan bu zamana yelkovan kaç tur attı bilmiyorum. Bilmem de zaten mümkün değil çünkü zamandan münezzeh yaşıyorum...
En iyisi bir sigara daha yakmak... Sokak lambalarına doğru üfleyince dumanını, hoş bir görüntü oluyor. Şu anda aynaya baksam eminim kendimi tanıyamam, ama sigara dumanının sokak lambasına doğru üflendiği zaman atmosfere kavuşmak istercesine hızla yukarı doğru çıkarken yaptığı kendine özgü dansı çok seviyorum. Kaç sigaram kaldı onu da bilmiyorum. Umarım düşüp sızana kadar beni taşımaya yetecek sigaram vardır...
İşte bu... Sevgilniin dudaklarına kondurduğun ilk ve son öpücükler gibi çok tatlı geliyor sarhoş kafayla içilen sigara... Dumanı her içine çekişinde, rakının tadını tekrar tekrar hissediyorsun. Faranjit miydi neydi, şu boğazı ağrıtan kronik hastalık. Bu kadar sigaranın üstüne yarın muhakkak ortaya çıkacak bu hastalık, bunu ayırt edebilyiorum ama sigara paketini kırıp atacak kadar da aptal değilim. Belki de şimdi de ağrıyordur boğazım, şimdiden vurmaya başlamıştır faranjit denen illet boğazımı ama bunu en erken yarın sabah uyanıp, şimdiyi hatırlamak için çabalarken hissedeceğim...
Bu arada nereye geldim ben böyle? Burası, bildiğim hiç bir yere benzemiyor. Taksi'den neden indim? Daha eve gelmemiştim ki... Lanet olsun, yirmi dakika önce yaptığım bir şeyi, neden yaptığımı bile hatırlamıyorum. Sanırım biraz yürümek ve hava almak için eve gelmeden indim. Peki burası neresi? Eğer camdaki korkulukları paslı ama dışı bir pavyon kadını kadar gösterişli mor ve iki katlı evi bir görebilsem, oradan sonra evi bulabilirim. Ama bu kafayla görmek, hele ki gördüğünü seçmek gerçekten zor iş...
Her neyse, yürüyeyim bakalım. Herhâlde bir yerde bitiyordur bu yolun da sonu, dünyadan düşene kadar yürüyecek değiliz ya... Hadi bir kahkaha patlatayım kendime... Ulan şu düştüğün duruma bak be... İçince yüzündeki maskeyi nasıl da atıyorsun... Nerede gündüz son derece resmi, ciddi ve olgun adam, nerede şimdi gecenin bir yarısında kendisinden başka kimsenin olmadığı, kendisinin de nerede olduğunu bilmediği bir sokakta, sokak lambalarına dumanını hırsla üfleyerek sigara içen adam?..
İşte, telefonum çalıyor. Peki kim arıyor ki? Bu numara kimin? Bilmiyorum... Açsam da karşımdakinin beklediği gibi konuşamayacağım kesin. O hâlde açmayayım, nasılsa susar...
Sanırım biraz yoruldum. Ayıptır söylemesi acilen lavaboya da gitmem gerekiyor. Bu durumda bir an önce evime ulaşmalıyım. Bu lanet olasıca sokaktan hiç taksi de geçmiyor. Nasıl bir yer burası böyle?..
Ama şu an hissetmediğim ama beni etkileyip hasta etmeye çalışacağını bildiğim soğuğa, birbirinin ateşiyle yaktığım sigaralarımın faranjit denen illeti hareketlendireceğini bildiğim hâlde bu duyguyu seviyorum. Beni kıran, üzen, yıpratan ve yıkan her şeyden uzağım. Onların hiç biri yanıma yaklaşamıyor şimdi. Ruhumu Tanrı'ya ödünç verdim ve ruhsuz bir yürüyen et yığını olarak dolaşıyorum şimdi... Bunu hissetmek güzel...
Yarın, ondan sonraki gün ya da daha sonraki gün ne olacak bilmiyorum... İçimde duran, hiç kaybolmayan duyguları susturmak, ruhsuzlaşmak ve duygusuzlaşmak için, unutmak için vücuduma depoladığım bu alkol ve nikotin sonunda bana ihanet edecek ve kalbimi durduracak belki... Belki her gün biraz daha ölüyorum, yavaş yavaş eriyorum ama haberim yok...
Yorum