yaa annemin her defasında evlilik sözünden bıktım arkadaşlar
normal bi kız arkadaş bile istesem ya da ufacıktan lafını yapsam önüme getirdiği iki şey biri evlilik biri para.. hep aynı düşüncelerle beni büyüttü kendi gibi etti.. yok ona bakma, yok şuraya gitme sen karışma hep böle
hep bide kalıp düşünceleri var hiç esnetmiyo
bide ben tek çocuğum istiyorum ki azcık hayatın tadını çıkarım
ama bölede desem ki ben gezcem tozcam falan yaşın 29 gelmiş 30 gelmiş diyo o zaman ben üzülmeye başlıyorum
bazen hep aynı sözleri ettiğinden sinirlenip ''ben önceki zamanlarımı bile doğru düzgün yaşamadım zaten geç büyüdüm diyorum'' önüne birşeyler buluyorum ki gerçektende öle geç büyüdüm geç atıldım gören 25 falan zannediyor ama ben 29 bitiriyorum kağıt üzerindekini hiçe sayıyorum umursamıyorum
ben evlenip çoluk çocuk sahibi olmak çocuk yetiştirmek sorumluluk almak bana ters yani birincisi hazır değilim ben öle şeylere
bir ikincisi ben çok secici biriyim secicilikten evde kalcam
hadi bulduk diyelim sevdik birini hemde çok sevdik, bakalım o bizi sevecek mi..
ben evlenirsem ki eğer çok sevipde aşık olursam evlenirim başka türlü mümkün değil.. özgürlüğüme düşkünüm.. ama anne babada bi yere kadar yani.. oda sanki insanı mecbur kılıyormuş gibi geliyo evliliğe..
birde dışarda gezerken her kıza bakıyorum.. kendi kendime: acaba çok sevip aşık olsamda böle bakarmıyım gözüm dışarda olur mu diyorum yok yok ben bakmam diyorum bazende yok ben aşık olmadan evlenmem benim gözüm hep dışarda olur diyorum böle işde düşünceler yaşıyoruz vesselam..
ha öle arkadaşımız falan da yok..
ancak gidiyorum parkda ya pinpon oynayanları seyrediyorum onlarda bitirirp gidince ya da yalnız başıma kalınca kafam hep bu düşüncelerle meşgul..
düşünüp duruyorum ama ayrıyaten çokda sıkıntı yapıyorum parkalarda oturup kara kara düşünmekten bıktım
bugün bile yine aynı sözleri nerdeyse yaptı gitti annem, yine bütün keyfim kaçık..
yok ben babanı sevdimde mi aldım diyo bana.. kimi alırsan eşin o olur seversin diyo
hayır diyorum
ama o hep bu ve buna benzer düşünceleri savunuyo.. bazen öle oluyoruz ki kavga eder duruma geliyoruz bide her gelen giden bana evlilik kanalından giriyo sanki başka bişi yok konuşacak.. arkadaş bi sorsana bi kız arkadaşın var mı sevdiğin biri seni seven var mı derdin var mı yok ne zaman evlenecen evlenmiyon mu.....
konuştuğum bi abla var ona da anlatıyorum herşeyimi yada böle şeylerimi
oda; evladım sen ne kadar kompleksli birisin diyo bana
sanki bi bende var kimbilir kaç tanede ne sıkıntılar var herkezin içini nerden bilcen.. ama en azından arkadaşmız bile yokki onla konuşupda kafa dağıtalımda unutalım oturup kendi kendime kafayı yiyorum normal arkadaş bile arasam annemin tek çıkış noktası bu evlilik..
normal bi kız arkadaş bile istesem ya da ufacıktan lafını yapsam önüme getirdiği iki şey biri evlilik biri para.. hep aynı düşüncelerle beni büyüttü kendi gibi etti.. yok ona bakma, yok şuraya gitme sen karışma hep böle
hep bide kalıp düşünceleri var hiç esnetmiyo
bide ben tek çocuğum istiyorum ki azcık hayatın tadını çıkarım
ama bölede desem ki ben gezcem tozcam falan yaşın 29 gelmiş 30 gelmiş diyo o zaman ben üzülmeye başlıyorum
bazen hep aynı sözleri ettiğinden sinirlenip ''ben önceki zamanlarımı bile doğru düzgün yaşamadım zaten geç büyüdüm diyorum'' önüne birşeyler buluyorum ki gerçektende öle geç büyüdüm geç atıldım gören 25 falan zannediyor ama ben 29 bitiriyorum kağıt üzerindekini hiçe sayıyorum umursamıyorum
ben evlenip çoluk çocuk sahibi olmak çocuk yetiştirmek sorumluluk almak bana ters yani birincisi hazır değilim ben öle şeylere
bir ikincisi ben çok secici biriyim secicilikten evde kalcam
hadi bulduk diyelim sevdik birini hemde çok sevdik, bakalım o bizi sevecek mi..
ben evlenirsem ki eğer çok sevipde aşık olursam evlenirim başka türlü mümkün değil.. özgürlüğüme düşkünüm.. ama anne babada bi yere kadar yani.. oda sanki insanı mecbur kılıyormuş gibi geliyo evliliğe..
birde dışarda gezerken her kıza bakıyorum.. kendi kendime: acaba çok sevip aşık olsamda böle bakarmıyım gözüm dışarda olur mu diyorum yok yok ben bakmam diyorum bazende yok ben aşık olmadan evlenmem benim gözüm hep dışarda olur diyorum böle işde düşünceler yaşıyoruz vesselam..
ha öle arkadaşımız falan da yok..
ancak gidiyorum parkda ya pinpon oynayanları seyrediyorum onlarda bitirirp gidince ya da yalnız başıma kalınca kafam hep bu düşüncelerle meşgul..
düşünüp duruyorum ama ayrıyaten çokda sıkıntı yapıyorum parkalarda oturup kara kara düşünmekten bıktım
bugün bile yine aynı sözleri nerdeyse yaptı gitti annem, yine bütün keyfim kaçık..
yok ben babanı sevdimde mi aldım diyo bana.. kimi alırsan eşin o olur seversin diyo
hayır diyorum
ama o hep bu ve buna benzer düşünceleri savunuyo.. bazen öle oluyoruz ki kavga eder duruma geliyoruz bide her gelen giden bana evlilik kanalından giriyo sanki başka bişi yok konuşacak.. arkadaş bi sorsana bi kız arkadaşın var mı sevdiğin biri seni seven var mı derdin var mı yok ne zaman evlenecen evlenmiyon mu.....
konuştuğum bi abla var ona da anlatıyorum herşeyimi yada böle şeylerimi
oda; evladım sen ne kadar kompleksli birisin diyo bana
sanki bi bende var kimbilir kaç tanede ne sıkıntılar var herkezin içini nerden bilcen.. ama en azından arkadaşmız bile yokki onla konuşupda kafa dağıtalımda unutalım oturup kendi kendime kafayı yiyorum normal arkadaş bile arasam annemin tek çıkış noktası bu evlilik..
Yorum