Tweet
Merhaba sayın üyeler. Yaşım 17. Direk konuya girmek istiyorum. Benim şimdiye kadar pek kız arkadaşım olmadı. Bir elin beş parmağını geçmez. Ama hepsini de çok sevmişimdir. Ya da sevdiğimi sanmışımdır. İşte sorun burada başlıyor.
Şu anda benim sevdiğim bi kız var. Yok olayı daha da başa alayim.
Benim üvey annemin bir yeğeni var. 15 yaşında. (daha çocukmuş demeyin unutmayın akıl yaşta değil baştadır). Neyse, biz onunla önceden tanışıyorduk ama bu kadar yakın değildik. Birbirimize karşı mesafeliydik. Kendileri başka şehirde oturuyor. Geçenlerde bize 1 hafta kalmaya geldiler.
Onlar gelmeden önce de, yine başka uzak bi şehirden(akrabamız felan değil internette tanıştım ) bir kızla 6 aydır konuşuyordum, ona çiçekler göndermiştim, onun yanına gitmiştim görmeye. Ona onu sevdiğimi, hiç bırakmayacağımı, onun gözümde ne kadar değerli olduğunu söylüyordum. Ama yalan değildi. Gerçekten sevdiğimi hissediyordum yada sanıyordum offf orası muamma işte.! O an ki duygularda öyle sanıyorsun.
Sonra dediğim gibi bize 1 hafta kalmaya geldiler. Ne olduysa o bir hafta içinde oldu. Biz de o bir hafta içerisinde birbrimize bayağı bi yakınlaştık. Resmen sevgili gibi olduk ama o bunu kabullenmiyordu, hala da kabullenmiyor ki zaten ben de üstelemiyorum illa sevgili olalım diye. Hem arada mesafeler felan var. Hem de gurbette aşk olmuyor.
Bir süre sonra o yakınlaşmalar; sözlere, bakışlara, kıskanmalara dönüştü. Sonra sevdiğimi hissettim. İçimdeki o minik kıpırtıları, heyecanları, kalp atışlarını hissetmeye başladım. :105: Sonradan açıldık birbirimize. Bana "dostlar, sevgiliden daha yakındır birbirlerine. bu yüzden hep dost kalalım diyordu." ben de kabul etmiştim. Fakat dışarıdan gören herkes bizi sevgili sanabilirdi.. Belkide sanıyordu. :RpS_wub:
Ondan sonra veda zamanı geldi. Dünyada hiçbir şeye değişmeyeceğim o muhteşem bir hafta bitmişti. Ağlaşarak da olsa birbirimizden ayrıldık.. Şu an o gideli bir hafta oldu ama onu hala çok seviyorum. Zaten internetten ya da telefondan felan konuşuyoruz. Bir daha seneye yazın görüşeceiz.
Hayır asıl olay şurada patlıyor: Ben her kıza aynısını yapıyorum. Onlar için ağlıyor, üzülüyor, onları kaybetmek istemyor, onlara hediyeler alıyorum ve her seferinde o aşk duygusunu hissettiğimi, sevdiğimi sanıyorum. Ama bu, şimdiki farklı olsun istiyorum. Hatta mümkünse, Allah onu bana yazdıysa evleneyim istiyorum. :tinysmile_cry_t3:
Daha kötüsü, öncekiler için de aynılarını düşünüyordum. Ha tabi bu farklıııııı!
Neyim ben! Lütfen bana yardım edin. Evlenene, başım bağlanana kadar bu böyle mi sürecek? Gerçekten delirmek üzereyim. Her kıza böyle oluyor. Bundan sonra hiçbir kıza olsun istemiyorum. Çünkü şu an hayatımda "O" var ve İnşallah hep de "O" olur. Onu çok seviyorum ve ona çoooooook değer veriyorum :RpS_wub: Sizlerden de bir yanıt bekliyorum. uzun oldu biliyorum k. bakmayın
Şu anda benim sevdiğim bi kız var. Yok olayı daha da başa alayim.
Benim üvey annemin bir yeğeni var. 15 yaşında. (daha çocukmuş demeyin unutmayın akıl yaşta değil baştadır). Neyse, biz onunla önceden tanışıyorduk ama bu kadar yakın değildik. Birbirimize karşı mesafeliydik. Kendileri başka şehirde oturuyor. Geçenlerde bize 1 hafta kalmaya geldiler.
Onlar gelmeden önce de, yine başka uzak bi şehirden(akrabamız felan değil internette tanıştım ) bir kızla 6 aydır konuşuyordum, ona çiçekler göndermiştim, onun yanına gitmiştim görmeye. Ona onu sevdiğimi, hiç bırakmayacağımı, onun gözümde ne kadar değerli olduğunu söylüyordum. Ama yalan değildi. Gerçekten sevdiğimi hissediyordum yada sanıyordum offf orası muamma işte.! O an ki duygularda öyle sanıyorsun.
Sonra dediğim gibi bize 1 hafta kalmaya geldiler. Ne olduysa o bir hafta içinde oldu. Biz de o bir hafta içerisinde birbrimize bayağı bi yakınlaştık. Resmen sevgili gibi olduk ama o bunu kabullenmiyordu, hala da kabullenmiyor ki zaten ben de üstelemiyorum illa sevgili olalım diye. Hem arada mesafeler felan var. Hem de gurbette aşk olmuyor.
Bir süre sonra o yakınlaşmalar; sözlere, bakışlara, kıskanmalara dönüştü. Sonra sevdiğimi hissettim. İçimdeki o minik kıpırtıları, heyecanları, kalp atışlarını hissetmeye başladım. :105: Sonradan açıldık birbirimize. Bana "dostlar, sevgiliden daha yakındır birbirlerine. bu yüzden hep dost kalalım diyordu." ben de kabul etmiştim. Fakat dışarıdan gören herkes bizi sevgili sanabilirdi.. Belkide sanıyordu. :RpS_wub:
Ondan sonra veda zamanı geldi. Dünyada hiçbir şeye değişmeyeceğim o muhteşem bir hafta bitmişti. Ağlaşarak da olsa birbirimizden ayrıldık.. Şu an o gideli bir hafta oldu ama onu hala çok seviyorum. Zaten internetten ya da telefondan felan konuşuyoruz. Bir daha seneye yazın görüşeceiz.
Hayır asıl olay şurada patlıyor: Ben her kıza aynısını yapıyorum. Onlar için ağlıyor, üzülüyor, onları kaybetmek istemyor, onlara hediyeler alıyorum ve her seferinde o aşk duygusunu hissettiğimi, sevdiğimi sanıyorum. Ama bu, şimdiki farklı olsun istiyorum. Hatta mümkünse, Allah onu bana yazdıysa evleneyim istiyorum. :tinysmile_cry_t3:
Daha kötüsü, öncekiler için de aynılarını düşünüyordum. Ha tabi bu farklıııııı!
Neyim ben! Lütfen bana yardım edin. Evlenene, başım bağlanana kadar bu böyle mi sürecek? Gerçekten delirmek üzereyim. Her kıza böyle oluyor. Bundan sonra hiçbir kıza olsun istemiyorum. Çünkü şu an hayatımda "O" var ve İnşallah hep de "O" olur. Onu çok seviyorum ve ona çoooooook değer veriyorum :RpS_wub: Sizlerden de bir yanıt bekliyorum. uzun oldu biliyorum k. bakmayın
Yorum