Orjinal yazı sahibi: bilimci
Sizi anliyorum ama olaya cok duygusal bakiyorsunuz. Yemegini veririm hergun demissiniz. Yasli bir insana, afedersiniz evcil hayvan bakar gibi bakamazsiniz. Insan eti agirdir demisler. Bu kisinin temizligi, hastaligi, ilaci var. Ben huzurevinde bakici olarak calisiyorum ve yatalak yaslilarimiz var. Onlara ne zorluklarla bakildigini, nasil hassasiyet gerektigini ben biliyorum. Bir kere, tek bir kisinin kaldirabilecegi bir yuk degil bu is. Yardim lazim, surekli gozetim lazim. En basitinden, yataktan dusmemeleri icin bile surekli kontrol lazim. Colugu cocugu, isi olan bir insan nasil bakabilir bir yatalak insana? Huzurevleri tamamen bir ihtiyac bence.
Calistigim yerde bir yasli cift var, aciz degiller, ihtiyaclarini karsilayabiliyorlar ama yine de huzurevine yerlesmeyi tercih etmisler. Ikisi de hayatindan memnun. Birileri temizliklerini yapiyor, yemeklerini getiriyor nasil olsa, aktiviteler var,.. Cocuklari ara sira ziyaretine geliyor.. Oyle mutlu mesut yasayip gidiyorlar. Bu vicdan burkan bir durum mu sizce? Ben de yaslaninca huzurevine yerlesip hayatimin son zamanlarini bu sekilde yasamak isterim acikcasi.
Ilksen arkadasimiza katiliyorum ve eklemek istiyorum. Burda yurek burkan, vicdan sizlatan sey buyuklerimizi huzur evine vermek degil, onlari ziyarete gitmemek, unutmak, orda bekletmektir.
Yorum