Tweet
Günlük hayatımızda, çeşitli ortamlarda, ikili, üçlü, beşli veya daha fazla sayıdaki insanlarla, çeşitli vesilelerle diyaloğumuz olur... Olmaktadır... Bu kişiler; iş arkadaşıdır, okul arkadaşıdır, mahalle arkadaşıdır, tanıdığımız veya tanımadığımız kişilerdir... Ortam ise; geneldir, özeldir, iştir, okuldur, kafedir, kantindir, evdir vs.dir... Karşımızdaki insan (veya insanlar) bir şey anlatmaktadır... Bir şeyi izah etmeye, açıklamaya çalışmaktadır... Gerekçeleri ve konuyu izah etmesi aslında son derece mantıklı ve doyurucudur... Belki, onu dinlerken içimizden; "doğru söylüyor, haklı, mantıklı.." gibi, onun söylediklerini kabul ettiğimizi ve tasdik ettiğimizi ifade eden sözcükler de geçmektedir… Ama, buna rağmen, sıra, anlatılanlar hakkındaki düşüncemizin, tavrımızın veya tepkimizin karşı tarafa gösterilmesine veya söylenmesine gelince; "içimizden geçeni ve düşündüğümüzü" değil de bunun tam tersini (veya onu onaylamayan, kaçamak cevaplar vererek) yansıtırız... Bir türlü kabul etmek istemeyiz... Direnir dururuz... Karşı ne derse desin cevabımız hep "hayır" dır… Ne kadar ikna edici de olsa, ne kadar doğru şeyler de söylese "ağzı ile kuş da tutsa", bir türlü duymak istemeyiz... İkna olmayız... Kafamız (veya kaşlarımız) devamlı olarak yukarıya doğru hareket eder… İşte öyle bir durum... "Kör inat" dediğimiz şey de bu olsa gerektir... Belki, (hatta çoğunlukla) sonradan "Ya aslında o haklıydı, doğru söylüyordu, keşke öyle davranmasaydım..." diye düşünür, bunu kendi kendimize itiraf eder ve pişman da oluruz...
Peki, neden böyle davranırız? Acaba, duyduklarımız "işimize gelmediği için" midir? Yani, zülfiyâre mi dokunmuştur? Yoksa bu, basit bir "inat" mıdır? Yoksa, başka bir şey midir? Nedir? Sonradan (sakin kafayla düşündüğümüz zaman) ikna olduğumuz ve hak verdiğimiz halde, neden zamanında cevabımızı veya tepkimizi "olduğu gibi" yansıtmayız? Böyle bir davranış, insanın kendi içinde bazı psikolojik problemlere (sıkıntılara) yol açmaz mı? Bu konunun, "insanın kendisine olan saygısı" ile ilgisi var mıdır? Varsa, ne kadardır? Bu konuda neler düşünüyorsunuz arkadaşlar?
Peki, neden böyle davranırız? Acaba, duyduklarımız "işimize gelmediği için" midir? Yani, zülfiyâre mi dokunmuştur? Yoksa bu, basit bir "inat" mıdır? Yoksa, başka bir şey midir? Nedir? Sonradan (sakin kafayla düşündüğümüz zaman) ikna olduğumuz ve hak verdiğimiz halde, neden zamanında cevabımızı veya tepkimizi "olduğu gibi" yansıtmayız? Böyle bir davranış, insanın kendi içinde bazı psikolojik problemlere (sıkıntılara) yol açmaz mı? Bu konunun, "insanın kendisine olan saygısı" ile ilgisi var mıdır? Varsa, ne kadardır? Bu konuda neler düşünüyorsunuz arkadaşlar?