Bahsedeceğim duygu sömürüsü aslında geçmişte daha çok yapılıyordu. Ancak şunu farkettim ki benim zihnime acaip yerleşmiş ve hala sürekli düşünüyorum.
Akrabalarım uzakta yaşıyor, başka şehirlerde. Anne tarafımdan akrabalarım da genelde yalnız ve çocuksuz. Annem kendimi bildim bileli bununla bana duygu sömürüsü yapar. Yani sürekli "ilgilen kızım, ara kızım, onlar yaşlı, onlar yalnız, onlar şöyle onlar böyle" vs. Anneannem 13 yaşımdayken öldüğünde ağlamamıştım, bunu bile birkaç yıl sonra kafama kaktı.
Gerçek şu ki ben birşey hissetmiyorum. Benim duygusal ilişki kurabilmem için, yakın olmam lazım, yakınlık hissetmem lazım. Ancak benim çektiğim acılardan bile haberi olmayan, yılda 1-2 kez gördüğüm, hayatım boyunca (birçok kişinin teyzesi dayısında gördüğüm gibi) beni arayıp sorunlarımla yaşamımla yaptıklarımla yakından ilgilenmiş insanlar değiller. O yüzden içimden gelmiyor. ve ben çok dirençliyim istemedim mi yapmam o şeyi.
Gel gör ki, yapmasam da aralıksız şekilde suçluluk hissediyorum. Kendime telkinler yapmaya uğraşıyorum ama kafamdaki konuşmalar değişmiyor. Sonuçta ben suçlusu değilim insanların hayatının öyle olmasından dolayı. Annem kurban gibi gösteriyor onları. Üstelik ben zamanında gerekli ilgiyi de görmemişim. Ama kafamdan aralıksız şunu yapmalısın niye yapmadın, tarzında ağlak cümleler geçiyor. Takıntı haline geldi, nasıl atabilirim üstümden bunu? Artık ben de rahat kafaya takmaya bir insan olmak istiyorum ama her bir haltı takıyorum offf.
Akrabalarım uzakta yaşıyor, başka şehirlerde. Anne tarafımdan akrabalarım da genelde yalnız ve çocuksuz. Annem kendimi bildim bileli bununla bana duygu sömürüsü yapar. Yani sürekli "ilgilen kızım, ara kızım, onlar yaşlı, onlar yalnız, onlar şöyle onlar böyle" vs. Anneannem 13 yaşımdayken öldüğünde ağlamamıştım, bunu bile birkaç yıl sonra kafama kaktı.
Gerçek şu ki ben birşey hissetmiyorum. Benim duygusal ilişki kurabilmem için, yakın olmam lazım, yakınlık hissetmem lazım. Ancak benim çektiğim acılardan bile haberi olmayan, yılda 1-2 kez gördüğüm, hayatım boyunca (birçok kişinin teyzesi dayısında gördüğüm gibi) beni arayıp sorunlarımla yaşamımla yaptıklarımla yakından ilgilenmiş insanlar değiller. O yüzden içimden gelmiyor. ve ben çok dirençliyim istemedim mi yapmam o şeyi.
Gel gör ki, yapmasam da aralıksız şekilde suçluluk hissediyorum. Kendime telkinler yapmaya uğraşıyorum ama kafamdaki konuşmalar değişmiyor. Sonuçta ben suçlusu değilim insanların hayatının öyle olmasından dolayı. Annem kurban gibi gösteriyor onları. Üstelik ben zamanında gerekli ilgiyi de görmemişim. Ama kafamdan aralıksız şunu yapmalısın niye yapmadın, tarzında ağlak cümleler geçiyor. Takıntı haline geldi, nasıl atabilirim üstümden bunu? Artık ben de rahat kafaya takmaya bir insan olmak istiyorum ama her bir haltı takıyorum offf.
Yorum