aramızda herkes çocukluğunu özlüyordur. üyelerin bunu söyledikleri başlıklar da var hatta. fakat ben olaya biraz farklı yaklaşmak istiyorum. çoğunuza masum gelecek bu duygu bana ciddi bir sorunmuş gibi gözükmeye başladı. çünkü çocukluk yılları genelde insanların gerçekten mutlu zamanlardır. o günleri anlatacak güzel kelimelere ve halet-i ruhiyeye sahip değilim. mutluyduk deyip geçelim. (çocukluğu mutlu geçmeyen biri özlemez de zaten.) bir depresyon hastası olarak bu durumdan rahatsız olmaya başladım. çünkü o günleri hayalen yaşadığımda kendimi birden çok güzel, sonra yine birden iğrenç hissediyorum. çocukluğun gidişini hayalen görmek, düşünmek, anlamak insanı gerçekten sarsıyor. gözlemlediğim kadarıyla.
evet..geleyim sorularıma:
bir..depresyon olduğu için mi çocukluğumu fazla özlüyorum? diğerlerinde yok mudur böyle bir şey? sizde var mı?
iki..bu bir sorun mu? değilse neden? sorunsa nasıl kurtulabiliriz, neden özlemiyorsunuz?
evet..geleyim sorularıma:
bir..depresyon olduğu için mi çocukluğumu fazla özlüyorum? diğerlerinde yok mudur böyle bir şey? sizde var mı?
iki..bu bir sorun mu? değilse neden? sorunsa nasıl kurtulabiliriz, neden özlemiyorsunuz?
Yorum