Cahillik...

Re: Cahillik...

Kanımca "cahil insan" tanımı kişilere göre çeşitlendirilebilir.

Bana göre,cahil insan; her koşulda mutlak sadece kendisini düşünen, kendi hatalarını görmeksizin hep başkalarını eleştiren, empati yapamayan, egosantik, yaşamı duyumsayamayan, muhakeme yapamayan vs.vs. gerekli iyi özelliklerden yoksun. Ama bu insan iyi bir diplomaya sahip olabiliyor. Kendini boşlukta hissedip, mutlu olamıyor ve mutlu edemiyor. Çünkü kişilik olarak bencil ve sığ. Kafası bilgi dolu, ruhu aç, mutlu olması zordur bence. Mutlu olmadığınıda itiraf ediyor zaten.

Ben cahilliği öncelikle 2'ye ayırıyorum;

1-Okumamış cahiller
2-Okumuş cahiller

Bunlarıda kendi aralarında sınıflayabilirsiniz. Tahsilli olmayıp, çok yerinde tespitler yapan, idrak ve izan yeteneği gelişmiş, vs özelliklere sahip, hem zeki, hem akıllı olup koşulların el vermemesi nedeniyle okuyamamış insanlar. Yaşamlarında genel olarak mutlu ve pozitif.

Tahsil - cehalet - eşşek bağlamındaki okumuş cahiller. Mutsuz olanını çok gördüm. Devamlı sızlanırlar, belli bir amaçları yoktur, neden yaşadıklarını bile bilmediklerini söylerler.

Sonuç olarak, değişik kriterlerde cahil olarak tanımlanabilecek ama mutlu insanlar var. Bunun tersi durumda olan mutsuz insanlar var.

Ancak bana göre; olanaklar yada bilgi bazında mutlaka ulaşılmak istenen hedefleri bulunmalı ve insanın içinde, hem kendisi için hem başkaları için iyi şeyler başarma isteği olmalı.

Zaten mutluluğun da tam olarak tarifini yapamadığımıza göre?

Örneğin ben gerçekten bilgi ve eğitim sahibi ama yaşamdan bezmiş, kolunu oynatmak istemeyen insanlar da tanıdım. Fazla bilgi sahibi değil ama kendisini ve insanlığı sevip, yaşama bağlı etrafına neş'e ve mutluluk saçan insanlar da tanıdım.

Sonuç olarak geldiğim nokta; cahillik ve mutluluk göreceli kavramlar.Çok fazla bağdaştıramadım.

Kendimden örnek vermek isterim. Ben yapı olarak mutlu bir insanım, çoğunlukla kendimi iyi hissederim, yaşama çok bağlıyım. Ama çok fazla bilgili değilim. Beni somut beğenilerime sahip olmamak mutsuz etmiyor, ama bazı insanların kendilerini geliştiremediklerini görmek, aşırı bencillikleri, katı kalpli oluşları ve ne yaparlarsa yapsınlar bir arpa boyu yol katedememeleri mutsuz ediyor.

Aynen... :idea:

Çok güzel açıklamışsın ANNABELLA'cım...

Bu yazını okuyunca tanıdığım birini hatırladım...

Duygularımın ve düşüncelerimin tercümanı olmuşsun...

Ekleyecek birşey bulamıyorum...

Tebrikler...