Yeni Şehir Sendromu :(

[esa]

Herkese merhaba, uzun bir süreden sonra tekrar burada olmaktan mutluyum çünkü onca yalnızlığımın arasında nihayet içime attıklarımın en azından bir kısmını dökebileceğim...

Bundan bir süre önce evlendim ve İstanbul'dan eşimin yaşadığı şehre taşındım. Evlenmeden önce de hem eşimin hem de benim kafamda soru işaretleri vardı bu yeni şehre alışmamın ne kadar kolay yada zor olacağı konusunda. Beraberce üstesinden geliriz diyordu konunun her açılışında...

İlk birkaç ay tahmin ettiğim gibi gayet sıkıntılı geçti. O kadar yabancı hissediyordum ki kendimi burada,sadece eşim işten geldikten sonra onunla beraber dışarı çıkıyordum. Yavaş yavaş alışacağım diyordum her seferinde ama 6 ayı geçkin süre olmasına rağmen maalesef bu durum hiç değişmedi. Ekmek almak, çöp atmak fatura ödemek gibi zorunlu nedenler haricinde hiç evden çıkmaz oldum. Ve ne kadar uzun bir süre aksine inandırmaya çalışsam da kendimi, ben bu şehri hiç mi hiç sevemedim...

Aksi gibi burada tanıdığım dertleşebileceğim hiçkimse de yok. Zaten çok sınırlı olan tanıdıklarımın çoğuna bu durumu veya diğer sıkıntılarımı anlatsam anlamayacaklarını biliyorum. Eşimle birkaç defa konuşmaya çalıştım ama bu sefer de buraya gelmemin onun nedeniyle olmasından dolayı üzülüyor, onu üzmemek adına bundan da vazgeçtim içime atıp duruyorum ama artık korkarım içimde atacak yer kalmadı...

[iris]

Eşinin işi dolayısıyla olmalı orda yaşamanız.
Eşinin hatırı için katlanmalı alışmaya çalışmalısın.
Onun da üzüldüğüne göre yapabileceği bir şey yok.
Kurslara falan katıl alışverişlerde oyalan çevrende hiç mi görüşebileceğin kimse yok :?:

esa, istanbul pek cok insanin ruyalarini susleyen sehir bende dahil, alisamadiginiz nedir, cikin sokaga, etrafi gezin, komsularinizla tanismaya calsin, iris in dedigi gibi kurslara katilin, istedikten sonra vakit gecirecek biseyler bulabilirsiniz bence. sonucta yabanci bisehir de olsa insanlari yabanci degil, kendi insanimiz. benim yasadigim bu sehre yeni gelmis bi arkadasi ziyarete gitmistim bi zamanlar, o da demistiki "hic sevemedim alisamadim buralara geleli bir ayi gecmistir sokaga cop atmak icin cikiyorum sadece, cok bunaldim geri donmek istiyorum". neden kizini da alip yurumuyosun etrafi gezmiyosun diye sormustum, o da "evler hep birbirine benziyo, kaybolmaktan korkuyorum, sonra kimseyede anlatamam derdimi" demisti. kardesim de ona "korkma cik sokaga git gidebildigin kadar, yururken gordugun her uc insandan ikisi turktur ve buradakilerin cogu birbirini tanir mutlaka, esinin adini soyle evini gosterirler sana" demisti. zannedersem bes alti sene onceydi ve simdi o arkadas kendine kucucuk bi dukkan acmis, arkadas cevresi ise cok genis su an. siz de yapabilirsiniz, istedikten sonra mutlaka bi yolu olmali.

[seher_1989]

merhaba
ben seher abla demek istiyorum izninizle size çünküsanıım yaşınız benden büyük. bende uzun bi süreden sonra kavuştum buraya bende birbuçuk yıl kardar önce istanbuldan kayseriyetaşındım gerçektende alıştığın ortamdan başka bi ortama geçmek o kadar zorki ablacım bilirim ben bunu bende çok zorlandım ve hala alışamadım.ilk iki ay bende burda hiçbiyere çıkamadım ve konuşacağım kimsem yoktu istanbuldaki arkadaşlarımla görüşüyordum ama nereye kadar yalnızlığımı hafifletmiyordu burda bi işe girdim ama yine olmadı hala orda çalışıyorum ama olmuyoooo seni gerçekten anlıyorum ablacım bi kere kötü bi alışkanlık edindirdi bana bu şehir sigara insanlar yaşam kuralları çok değişik gerçekten bende mutsuzum burda olabilir diyodum ama olmuyodu gerçektende olmadı şuan psikoljim aşırı derecede bozuk inşallah ilerisi senin için çok iyi olur orası ama inanın istanbul sevilmeyecek bi şehir değil biraz gezin arkadaş edinin bakın neler olacak orayı seviceğinizden eminim gerçi aynı şeyler benim içinde geçerli ama ben yapadım ablacım inşallah sen yaparsın sana mutluluklar diliyorum