Eski kullanıcı adım Aişem idi sanırım. Öyle birşeydi işte.
Öyle bir şey yaşıyorum ki derdimle baş edemiyorum buraya yazmaya mecbur kaldım.
Kimseye anlatamıyorum , çünkü yardım edebilecek güce sahip kimse yok.
Olsa olsa teselli görüyorum sadece. Bana Allah'tan başka yardım edecek kimse de yok..
Ama dedim belki buraya yazarsam .. Ne bileyim işte bir umut..
Bir arkadaşım vardı. Herkesten daha iyi olan. Herkesten daha canım olan.
Kaybettim onu. Ölmedi ama onu göremeyeceğim kadar uzakta.
Bu arada 12.sınıf ögrencisiyim. Rehberlik hocasının bizi sınıfça çağırdığı rehberlik sınıfında agladım.
Gözlerinizi kapatın dedi.. Sınav kaygısını azaltmak içinmiş. Mutlu olduğunuz bir anı hatırlayın filan..
Ben o an gittim. Gözlerimi kapattığımda aglamaya başladım. İzin aldım çıktım. wc de gözlerimi filan sildim.
Geri döndüm. Bu sefer de hoca sorunca noldu diye.. '' ölen bir arkadaşım geldi aklıma '' dedim..
herkesin önünde sulanmaya başladı gözlerim.
Özür dilerim dedim çıktım , gitmek istemedim. Ama çağırmış. Sormayacağım birşey diye.
Neyse gittik. Öyle geçti. Ve benim hala aklıma geliyor. Hala aglayasım var..
Bıraksalar aglar rahatlarım belki. Ama sormalarından çekiniyorum.
Ne diyeceğim? Sizin bilmediğiniz bir arkadaşımla yollarımızı ayırdık çoktan.
Ama ben onu çok özledim. Onu görmeliyim ama buna imkanım yok mu.
Zaten anneannemlerin bizde old. bir günde günlüğümü yazarken aglıyormuşum.
Kendimi tutamamıştım. Ne olursa olsun dedim ve bıraktım aksın gözyaşlarım.
Annem geldi noldu filan. Yok birşey diyorum. Off dedi. Hep moralimi bozuyorsunda şu da bu.
Belki ailemle biraz mutlu olsam.. Onu bu kadar özlemezdim..
Annem her gün basbagırıyor. Kardeşim ise üstüne düşen sorumlulukları yapmadığı için..
Annem çıgırıtılarını dinliyorum sabah akşam.
Üstüne bir de ihtiyacım olan birşey olduğunda para istediğimde vermeyen babam var..
Bunalıyorum.. Onlara derdimi anlatmam düşünülemez bile zaten..
Annem beni anlamayacak.. Ya da off der bagırır durur.. Ya da yengeme(biricik sırdaşına(!)) anlatır beni..
Sır tutmadığı için birşeyimi anlatmak istemiyorum zaten.
Uykumda da konuşuyormuşum..
İçimde tutamıyorum ..
Kalbimden , aklımdan da atamıyorum ..
Yakın bir arkadaşlarıma da anlatamıyorum..
Biri sınav derdinde hesabını filan kapatmış. Diğeri de 3 yaş küçük benden ve beni anlayacağını sanmıyorum.
Öyle bir şey yaşıyorum ki derdimle baş edemiyorum buraya yazmaya mecbur kaldım.
Kimseye anlatamıyorum , çünkü yardım edebilecek güce sahip kimse yok.
Olsa olsa teselli görüyorum sadece. Bana Allah'tan başka yardım edecek kimse de yok..
Ama dedim belki buraya yazarsam .. Ne bileyim işte bir umut..
Bir arkadaşım vardı. Herkesten daha iyi olan. Herkesten daha canım olan.
Kaybettim onu. Ölmedi ama onu göremeyeceğim kadar uzakta.
Bu arada 12.sınıf ögrencisiyim. Rehberlik hocasının bizi sınıfça çağırdığı rehberlik sınıfında agladım.
Gözlerinizi kapatın dedi.. Sınav kaygısını azaltmak içinmiş. Mutlu olduğunuz bir anı hatırlayın filan..
Ben o an gittim. Gözlerimi kapattığımda aglamaya başladım. İzin aldım çıktım. wc de gözlerimi filan sildim.
Geri döndüm. Bu sefer de hoca sorunca noldu diye.. '' ölen bir arkadaşım geldi aklıma '' dedim..
herkesin önünde sulanmaya başladı gözlerim.
Özür dilerim dedim çıktım , gitmek istemedim. Ama çağırmış. Sormayacağım birşey diye.
Neyse gittik. Öyle geçti. Ve benim hala aklıma geliyor. Hala aglayasım var..
Bıraksalar aglar rahatlarım belki. Ama sormalarından çekiniyorum.
Ne diyeceğim? Sizin bilmediğiniz bir arkadaşımla yollarımızı ayırdık çoktan.
Ama ben onu çok özledim. Onu görmeliyim ama buna imkanım yok mu.
Zaten anneannemlerin bizde old. bir günde günlüğümü yazarken aglıyormuşum.
Kendimi tutamamıştım. Ne olursa olsun dedim ve bıraktım aksın gözyaşlarım.
Annem geldi noldu filan. Yok birşey diyorum. Off dedi. Hep moralimi bozuyorsunda şu da bu.
Belki ailemle biraz mutlu olsam.. Onu bu kadar özlemezdim..
Annem her gün basbagırıyor. Kardeşim ise üstüne düşen sorumlulukları yapmadığı için..
Annem çıgırıtılarını dinliyorum sabah akşam.
Üstüne bir de ihtiyacım olan birşey olduğunda para istediğimde vermeyen babam var..
Bunalıyorum.. Onlara derdimi anlatmam düşünülemez bile zaten..
Annem beni anlamayacak.. Ya da off der bagırır durur.. Ya da yengeme(biricik sırdaşına(!)) anlatır beni..
Sır tutmadığı için birşeyimi anlatmak istemiyorum zaten.
Uykumda da konuşuyormuşum..
İçimde tutamıyorum ..
Kalbimden , aklımdan da atamıyorum ..
Yakın bir arkadaşlarıma da anlatamıyorum..
Biri sınav derdinde hesabını filan kapatmış. Diğeri de 3 yaş küçük benden ve beni anlayacağını sanmıyorum.
Yorum