Merhaba arkadaslar. Hizli hizli konuya girmek istiyorum.
Öncelikle bu hayatta kendimi cok yalniz hissediyorum. Hic duzgun arkadasim yok. Olsa bile beni disliyorlarmis gibi hissediyorum. Bazen gercekten de disliyorlar. Bu yuzden ben hep suskun kaliyorum. Yanlarina gitsem bile beni muhabbetin icine duzgun almiyorlar. Zaten suanda derdim olsa dertlesecegim birisi yok.
Benim hareketlerimle davranislarimla dalga geciyorlar. Bir kere cok yakin bir arkadasim birkac arkadasimin yaninda benimle sakayla karisik dalga gecmisti. Hayir anlamiyorum, bir insanin gozune hicbisey yapmasam bile nasil batabiliyorum? Yanlis birsey yapsam tamam, ama onu da yapmiyorum? Herkes artik benimle dalga gece gece ozguvenim baya dustu. Belki de kambur durmamin sebebi bu yuzdendir. Dik duramiyorum...
Bu dalga gecmeler yuzunden her yerde kendime ceki duzen vermeye calisiyorum. Fakat ceki duzen verememekle beraber ustune rezil oluyorum. Hem de cok fena bi bicimde. Rezil oldugum yere bir daha gitmek bile beni oldukca panik yapmaya yetiyor. Artik o kadar cok tedirgin oluyorum ki, yolda insanlar bana baksa sanki rezillik yapmisim gibi hissediyorum.
Bizim maddi durumumuz pek iyi sayilmaz, hatta arada bir sıkıntı bile çekiyoruz. Bu yuzden de moralim bozuluyor. Etrafa bakiyorum hep calanlar cirpanlar rahata eriyor. Peki ya biz? Biz bir gun bile gun yuzu gormedik. Bazen anama babama aciyorum. Bize zamaninda cok haksizliklar yapildi. Bunun sorumlularindan nefret ediyorum.
Gelecegimden gercekten endiseliyim. Bir dilegim olsa gelecegimde neler olacagina goz atmak isterdim. Cunku ben hayirli bir evlat olmak, aileme yararli birisi olmak istiyorum. Fakat gelecegimi nasil sekillendirecegim, orasi belli degil. Annemlerin tabiriyle ise yaramaz biri olmaktan korkuyorum, kendi hayatimi kurtaramamaktan korkuyorum.
Bazen gercekten Yüce Rabbime isyan edesim geliyor, ediyorum da. Cunku bazi seyler bizim hayata karsi dik durmamizi zorlastiriyor. Bazen isyan ettikten sonra pisman oluyorum, diyorum ki Allah bizi boyle sınıyor bizim imtihanimiz boyle. Boyle dusununce de isyan ettim diye kendime kiziyorum. Bu dunyada zaten hep iyiler kaybeder, ne kadar kotu, hirsiz, egoist insanlar varsa onlar kazanir. Fakat Allah in adaleti erken ya da gec elbette gelecek. Ben sadece buna inanmak istiyorum, Allah in adaletine...
Belki bu yazdiklarim sizlere hafif seyler gelebilir fakat bunlar sadece baslangic. Anlatmak isteyipte buradan yazamadigim cok sey var. Gercekten benim ne yapmam gerekiyor? Ya da ne yapmamam gerekiyor?
Öncelikle bu hayatta kendimi cok yalniz hissediyorum. Hic duzgun arkadasim yok. Olsa bile beni disliyorlarmis gibi hissediyorum. Bazen gercekten de disliyorlar. Bu yuzden ben hep suskun kaliyorum. Yanlarina gitsem bile beni muhabbetin icine duzgun almiyorlar. Zaten suanda derdim olsa dertlesecegim birisi yok.
Benim hareketlerimle davranislarimla dalga geciyorlar. Bir kere cok yakin bir arkadasim birkac arkadasimin yaninda benimle sakayla karisik dalga gecmisti. Hayir anlamiyorum, bir insanin gozune hicbisey yapmasam bile nasil batabiliyorum? Yanlis birsey yapsam tamam, ama onu da yapmiyorum? Herkes artik benimle dalga gece gece ozguvenim baya dustu. Belki de kambur durmamin sebebi bu yuzdendir. Dik duramiyorum...
Bu dalga gecmeler yuzunden her yerde kendime ceki duzen vermeye calisiyorum. Fakat ceki duzen verememekle beraber ustune rezil oluyorum. Hem de cok fena bi bicimde. Rezil oldugum yere bir daha gitmek bile beni oldukca panik yapmaya yetiyor. Artik o kadar cok tedirgin oluyorum ki, yolda insanlar bana baksa sanki rezillik yapmisim gibi hissediyorum.
Bizim maddi durumumuz pek iyi sayilmaz, hatta arada bir sıkıntı bile çekiyoruz. Bu yuzden de moralim bozuluyor. Etrafa bakiyorum hep calanlar cirpanlar rahata eriyor. Peki ya biz? Biz bir gun bile gun yuzu gormedik. Bazen anama babama aciyorum. Bize zamaninda cok haksizliklar yapildi. Bunun sorumlularindan nefret ediyorum.
Gelecegimden gercekten endiseliyim. Bir dilegim olsa gelecegimde neler olacagina goz atmak isterdim. Cunku ben hayirli bir evlat olmak, aileme yararli birisi olmak istiyorum. Fakat gelecegimi nasil sekillendirecegim, orasi belli degil. Annemlerin tabiriyle ise yaramaz biri olmaktan korkuyorum, kendi hayatimi kurtaramamaktan korkuyorum.
Bazen gercekten Yüce Rabbime isyan edesim geliyor, ediyorum da. Cunku bazi seyler bizim hayata karsi dik durmamizi zorlastiriyor. Bazen isyan ettikten sonra pisman oluyorum, diyorum ki Allah bizi boyle sınıyor bizim imtihanimiz boyle. Boyle dusununce de isyan ettim diye kendime kiziyorum. Bu dunyada zaten hep iyiler kaybeder, ne kadar kotu, hirsiz, egoist insanlar varsa onlar kazanir. Fakat Allah in adaleti erken ya da gec elbette gelecek. Ben sadece buna inanmak istiyorum, Allah in adaletine...
Belki bu yazdiklarim sizlere hafif seyler gelebilir fakat bunlar sadece baslangic. Anlatmak isteyipte buradan yazamadigim cok sey var. Gercekten benim ne yapmam gerekiyor? Ya da ne yapmamam gerekiyor?
Yorum