Yine duygularımı metin belgesine yazıyorum.
Bu siteye 1-2 yıl önce yine başka bir isimde yazardım. O zamanlar 13 yaşındaydım, şuan 15 yaşındayım.
Son 3 yıldır çok üzgünüm, intiharı düşünüyorum, hiçbir şeyden zevk almıyorum. Anneannem ve onun
ruh hastası eşiyle yaşıyorum.
Annemle işinden dolayı haftada 1-2 kez ancak görüşebiliyoruz.
Babam ise hapiste, 15 yıla yakın oldu gerçi gireli.
Anneannem anormal birisi, çok konuşuyor. Hani bu çok konuşma mecazi değil, gerçekten çok
konuşuyor. Ayrıca garip garip hareketleri var, nefret ediyorum ondan.
Dedem ise gerçekten ruh hastası. Herkes söylüyor bunu, anneannemle kavga ediyorlar zaten sürekli.
Şaklaban gibi bir herif, ailede kimse onu sevmiyor. Köpeğimiz var o bile sevmiyor.
Köpeğim var birde, o da bizde kalıyor fakat istemiyor kimse. Benim dedem, dedem demek istemiyorum ismi Savaş.
Bu savaş köpeğime vuruyormuş ikide bir, geçen gün anneannemle yakalamış. Zaten bu yüzden çok kavga ettiğimiz oluyor Savaş'la.
Annemin birde kocası var, üvey babam. Bu herifin adı Tolga, eli ayağı titriyor paranoyak bilmem ne hastalığı varmış.
Alkoliğin teki, geçen gün annem, ben ve Tolga yemeğe çıkmıştık. Biz Tolga'yla kavga ettik, bu herif kafayı bulunca
sapıttı iyice garip garip konuşmaya başladı. Bayağı küfürleştim, bağırdım.
Annemin birde kanser olma ihtimali varmış. Kanaması var. Tolga buna vurmuş geçen gün, gözü morarmıştı. Tolga vurdu diyorum
hayır o vurmadı diyor, Tolga ile bu yüzden kavga ettik biraz da.
Her gün insanlardan daha da nefret ediyorum. Yapmacık insanlar, aptal insanlar, sabit fikirli insanlar, korkak
insanlar... Bütün günümü evde geçiriyorum, çık sosyalleş diyeceksiniz hayır istemiyorum. Bu mahalledeki çocuklar aptalın
teki. Hepsinin aklı karı kızda. Zaten artık hiçbir şeyden zevk alamıyorum. Mesela bana şuan para verirse harcayacak
bir yer bulamam. Hani hiç bir isteğim yok hayatta. Tek isteğim kendimi öldürebilecek cesaret. Bir kere geldiğim
dünyanın bu kadar acı ve keder içersinde geçmesine dayanamıyorum.
Her gün nasıl olsa öleceğim zihni ile herkese her türlü şeyi aklımdan geçtiği gibi söylüyorum, önemsemiyorum kimseyi.
Politik değilim, insanların suyuna gidemiyorum. Gitmem gerektiğini biliyorum ama yapamıyorum, yapım böyle.
Çekingen ve utangaç birisiyim. Görünmez gibiyim, hiç bir sporda başarılı değilim. Yeni insanlarla tanışamıyorum,
etkili konuşmuyorum, diksiyonum iyi değil.
Zaten artık hiç bir şey yapmak istemiyorum. Sonuçta çok aciz bir dünyadayız ve zaman sürekli geçiyor. Maksimum 65 yıllık
ömrüm var, ne kadar bilgi edinebilir ki bu kadar az bir zamanda? Öldüğümde her şey bitecek, zihnimde hiç varolmamış olacağım, bilincim gidecek.
Bir insanın başına gelebilecek en kötü şey bence bu. Cehennemden bile daha kötü, bilincin yok olması, hiç varolmamış olmak, her şeyin hiç olması hiç...
İnsanlar basit canlılar, bir çoğu tanrıya inanıyor aklını kaçırmamak için, sorulara cevap bulamadığı için, kendini rahatlatmak için.
Arkadaşlar dinlerin olmasının tek sebebi insanları kontrol altına almak içindir. Size bir şey soracağım,
..: sizce ömür boyu hapiste kalmak mı, sonsuza kadar cehennemde yanmak mı daha korkutucu?
..: sizce bu kadar iyilik yaptığınız halde ölünce doğmadan önce olduğunuz gibi olmak mı, cennete gitmek mi kulağa daha iyi geliyor?
Dünyanın daha temiz ve az suç işlenilen bir yer olması için oluşturulmuş oldukça basit bir felsefe aslında şöyle bakıldığı zaman.
Şahsen ben dinleri destekliyorum, iyi ki var. Bir çok insan kendine bu sayede engel oluyor, gerçi götürüleri de yok değil ama olmalı dinler.
İnsanlar bir şeye inanmazsa ve kendilerini buna göre terbiye edip, tutmazlarsa dünya ne hale gelir bir düşünsenize?
Neyse buraya sizi ateist yapmak için yazmıyorum, o yüzden lütfen sizde beni müslüman yapmak için yazmayın.
İntiharı son 1 yıldır çok ciddi olarak düşünüyorum. Hayatta hiç bir amacım yok, günlerdir evdeyim. Sabah akşam bilgisayar
oyunu oynuyorum, forum sitelerinde geziyorum.
Dışarıya bir tek köpeğimi çıkartmak için çıkıyorum ki o da artık eziyet haline geldi çünkü elimde ki köpekten bile korkan insanlar var.
Yok yani eğer ısıran bir köpek olsa neden ağzına ağızlık takmayayım ki? Senin gibi önemsiz birisi için neden sorun yaşayayım ki?
Nasıl kendime gelirim bilmiyorum. İnançsızlık bu yüzden çok kötü bir şey. Hayatımın merkezine tanrıyı koyabilirdim.
Eğer ailemle büyümüş olsaydım, eğer beni yetiştiren şey internet değilse ailem olsaydı bende müslüman, hatta nasyonalist bile olabilirdim.
Bu siteye 1-2 yıl önce yine başka bir isimde yazardım. O zamanlar 13 yaşındaydım, şuan 15 yaşındayım.
Son 3 yıldır çok üzgünüm, intiharı düşünüyorum, hiçbir şeyden zevk almıyorum. Anneannem ve onun
ruh hastası eşiyle yaşıyorum.
Annemle işinden dolayı haftada 1-2 kez ancak görüşebiliyoruz.
Babam ise hapiste, 15 yıla yakın oldu gerçi gireli.
Anneannem anormal birisi, çok konuşuyor. Hani bu çok konuşma mecazi değil, gerçekten çok
konuşuyor. Ayrıca garip garip hareketleri var, nefret ediyorum ondan.
Dedem ise gerçekten ruh hastası. Herkes söylüyor bunu, anneannemle kavga ediyorlar zaten sürekli.
Şaklaban gibi bir herif, ailede kimse onu sevmiyor. Köpeğimiz var o bile sevmiyor.
Köpeğim var birde, o da bizde kalıyor fakat istemiyor kimse. Benim dedem, dedem demek istemiyorum ismi Savaş.
Bu savaş köpeğime vuruyormuş ikide bir, geçen gün anneannemle yakalamış. Zaten bu yüzden çok kavga ettiğimiz oluyor Savaş'la.
Annemin birde kocası var, üvey babam. Bu herifin adı Tolga, eli ayağı titriyor paranoyak bilmem ne hastalığı varmış.
Alkoliğin teki, geçen gün annem, ben ve Tolga yemeğe çıkmıştık. Biz Tolga'yla kavga ettik, bu herif kafayı bulunca
sapıttı iyice garip garip konuşmaya başladı. Bayağı küfürleştim, bağırdım.
Annemin birde kanser olma ihtimali varmış. Kanaması var. Tolga buna vurmuş geçen gün, gözü morarmıştı. Tolga vurdu diyorum
hayır o vurmadı diyor, Tolga ile bu yüzden kavga ettik biraz da.
Her gün insanlardan daha da nefret ediyorum. Yapmacık insanlar, aptal insanlar, sabit fikirli insanlar, korkak
insanlar... Bütün günümü evde geçiriyorum, çık sosyalleş diyeceksiniz hayır istemiyorum. Bu mahalledeki çocuklar aptalın
teki. Hepsinin aklı karı kızda. Zaten artık hiçbir şeyden zevk alamıyorum. Mesela bana şuan para verirse harcayacak
bir yer bulamam. Hani hiç bir isteğim yok hayatta. Tek isteğim kendimi öldürebilecek cesaret. Bir kere geldiğim
dünyanın bu kadar acı ve keder içersinde geçmesine dayanamıyorum.
Her gün nasıl olsa öleceğim zihni ile herkese her türlü şeyi aklımdan geçtiği gibi söylüyorum, önemsemiyorum kimseyi.
Politik değilim, insanların suyuna gidemiyorum. Gitmem gerektiğini biliyorum ama yapamıyorum, yapım böyle.
Çekingen ve utangaç birisiyim. Görünmez gibiyim, hiç bir sporda başarılı değilim. Yeni insanlarla tanışamıyorum,
etkili konuşmuyorum, diksiyonum iyi değil.
Zaten artık hiç bir şey yapmak istemiyorum. Sonuçta çok aciz bir dünyadayız ve zaman sürekli geçiyor. Maksimum 65 yıllık
ömrüm var, ne kadar bilgi edinebilir ki bu kadar az bir zamanda? Öldüğümde her şey bitecek, zihnimde hiç varolmamış olacağım, bilincim gidecek.
Bir insanın başına gelebilecek en kötü şey bence bu. Cehennemden bile daha kötü, bilincin yok olması, hiç varolmamış olmak, her şeyin hiç olması hiç...
İnsanlar basit canlılar, bir çoğu tanrıya inanıyor aklını kaçırmamak için, sorulara cevap bulamadığı için, kendini rahatlatmak için.
Arkadaşlar dinlerin olmasının tek sebebi insanları kontrol altına almak içindir. Size bir şey soracağım,
..: sizce ömür boyu hapiste kalmak mı, sonsuza kadar cehennemde yanmak mı daha korkutucu?
..: sizce bu kadar iyilik yaptığınız halde ölünce doğmadan önce olduğunuz gibi olmak mı, cennete gitmek mi kulağa daha iyi geliyor?
Dünyanın daha temiz ve az suç işlenilen bir yer olması için oluşturulmuş oldukça basit bir felsefe aslında şöyle bakıldığı zaman.
Şahsen ben dinleri destekliyorum, iyi ki var. Bir çok insan kendine bu sayede engel oluyor, gerçi götürüleri de yok değil ama olmalı dinler.
İnsanlar bir şeye inanmazsa ve kendilerini buna göre terbiye edip, tutmazlarsa dünya ne hale gelir bir düşünsenize?
Neyse buraya sizi ateist yapmak için yazmıyorum, o yüzden lütfen sizde beni müslüman yapmak için yazmayın.
İntiharı son 1 yıldır çok ciddi olarak düşünüyorum. Hayatta hiç bir amacım yok, günlerdir evdeyim. Sabah akşam bilgisayar
oyunu oynuyorum, forum sitelerinde geziyorum.
Dışarıya bir tek köpeğimi çıkartmak için çıkıyorum ki o da artık eziyet haline geldi çünkü elimde ki köpekten bile korkan insanlar var.
Yok yani eğer ısıran bir köpek olsa neden ağzına ağızlık takmayayım ki? Senin gibi önemsiz birisi için neden sorun yaşayayım ki?
Nasıl kendime gelirim bilmiyorum. İnançsızlık bu yüzden çok kötü bir şey. Hayatımın merkezine tanrıyı koyabilirdim.
Eğer ailemle büyümüş olsaydım, eğer beni yetiştiren şey internet değilse ailem olsaydı bende müslüman, hatta nasyonalist bile olabilirdim.
Yorum