Duyuru

Collapse
No announcement yet.

İntihara ilk kez bu kadar yakınım.

Collapse
X
  • Filtrele
  • Zaman
  • Göster
Clear All
new posts

  • İntihara ilk kez bu kadar yakınım.

    Yine duygularımı metin belgesine yazıyorum.

    Bu siteye 1-2 yıl önce yine başka bir isimde yazardım. O zamanlar 13 yaşındaydım, şuan 15 yaşındayım.
    Son 3 yıldır çok üzgünüm, intiharı düşünüyorum, hiçbir şeyden zevk almıyorum. Anneannem ve onun
    ruh hastası eşiyle yaşıyorum.

    Annemle işinden dolayı haftada 1-2 kez ancak görüşebiliyoruz.
    Babam ise hapiste, 15 yıla yakın oldu gerçi gireli.
    Anneannem anormal birisi, çok konuşuyor. Hani bu çok konuşma mecazi değil, gerçekten çok
    konuşuyor. Ayrıca garip garip hareketleri var, nefret ediyorum ondan.
    Dedem ise gerçekten ruh hastası. Herkes söylüyor bunu, anneannemle kavga ediyorlar zaten sürekli.
    Şaklaban gibi bir herif, ailede kimse onu sevmiyor. Köpeğimiz var o bile sevmiyor.

    Köpeğim var birde, o da bizde kalıyor fakat istemiyor kimse. Benim dedem, dedem demek istemiyorum ismi Savaş.
    Bu savaş köpeğime vuruyormuş ikide bir, geçen gün anneannemle yakalamış. Zaten bu yüzden çok kavga ettiğimiz oluyor Savaş'la.

    Annemin birde kocası var, üvey babam. Bu herifin adı Tolga, eli ayağı titriyor paranoyak bilmem ne hastalığı varmış.
    Alkoliğin teki, geçen gün annem, ben ve Tolga yemeğe çıkmıştık. Biz Tolga'yla kavga ettik, bu herif kafayı bulunca
    sapıttı iyice garip garip konuşmaya başladı. Bayağı küfürleştim, bağırdım.

    Annemin birde kanser olma ihtimali varmış. Kanaması var. Tolga buna vurmuş geçen gün, gözü morarmıştı. Tolga vurdu diyorum
    hayır o vurmadı diyor, Tolga ile bu yüzden kavga ettik biraz da.


    Her gün insanlardan daha da nefret ediyorum. Yapmacık insanlar, aptal insanlar, sabit fikirli insanlar, korkak
    insanlar... Bütün günümü evde geçiriyorum, çık sosyalleş diyeceksiniz hayır istemiyorum. Bu mahalledeki çocuklar aptalın
    teki. Hepsinin aklı karı kızda. Zaten artık hiçbir şeyden zevk alamıyorum. Mesela bana şuan para verirse harcayacak
    bir yer bulamam. Hani hiç bir isteğim yok hayatta. Tek isteğim kendimi öldürebilecek cesaret. Bir kere geldiğim
    dünyanın bu kadar acı ve keder içersinde geçmesine dayanamıyorum.

    Her gün nasıl olsa öleceğim zihni ile herkese her türlü şeyi aklımdan geçtiği gibi söylüyorum, önemsemiyorum kimseyi.
    Politik değilim, insanların suyuna gidemiyorum. Gitmem gerektiğini biliyorum ama yapamıyorum, yapım böyle.

    Çekingen ve utangaç birisiyim. Görünmez gibiyim, hiç bir sporda başarılı değilim. Yeni insanlarla tanışamıyorum,
    etkili konuşmuyorum, diksiyonum iyi değil.

    Zaten artık hiç bir şey yapmak istemiyorum. Sonuçta çok aciz bir dünyadayız ve zaman sürekli geçiyor. Maksimum 65 yıllık
    ömrüm var, ne kadar bilgi edinebilir ki bu kadar az bir zamanda? Öldüğümde her şey bitecek, zihnimde hiç varolmamış olacağım, bilincim gidecek.
    Bir insanın başına gelebilecek en kötü şey bence bu. Cehennemden bile daha kötü, bilincin yok olması, hiç varolmamış olmak, her şeyin hiç olması hiç...

    İnsanlar basit canlılar, bir çoğu tanrıya inanıyor aklını kaçırmamak için, sorulara cevap bulamadığı için, kendini rahatlatmak için.
    Arkadaşlar dinlerin olmasının tek sebebi insanları kontrol altına almak içindir. Size bir şey soracağım,

    ..: sizce ömür boyu hapiste kalmak mı, sonsuza kadar cehennemde yanmak mı daha korkutucu?
    ..: sizce bu kadar iyilik yaptığınız halde ölünce doğmadan önce olduğunuz gibi olmak mı, cennete gitmek mi kulağa daha iyi geliyor?

    Dünyanın daha temiz ve az suç işlenilen bir yer olması için oluşturulmuş oldukça basit bir felsefe aslında şöyle bakıldığı zaman.
    Şahsen ben dinleri destekliyorum, iyi ki var. Bir çok insan kendine bu sayede engel oluyor, gerçi götürüleri de yok değil ama olmalı dinler.
    İnsanlar bir şeye inanmazsa ve kendilerini buna göre terbiye edip, tutmazlarsa dünya ne hale gelir bir düşünsenize?

    Neyse buraya sizi ateist yapmak için yazmıyorum, o yüzden lütfen sizde beni müslüman yapmak için yazmayın.

    İntiharı son 1 yıldır çok ciddi olarak düşünüyorum. Hayatta hiç bir amacım yok, günlerdir evdeyim. Sabah akşam bilgisayar
    oyunu oynuyorum, forum sitelerinde geziyorum.

    Dışarıya bir tek köpeğimi çıkartmak için çıkıyorum ki o da artık eziyet haline geldi çünkü elimde ki köpekten bile korkan insanlar var.
    Yok yani eğer ısıran bir köpek olsa neden ağzına ağızlık takmayayım ki? Senin gibi önemsiz birisi için neden sorun yaşayayım ki?

    Nasıl kendime gelirim bilmiyorum. İnançsızlık bu yüzden çok kötü bir şey. Hayatımın merkezine tanrıyı koyabilirdim.
    Eğer ailemle büyümüş olsaydım, eğer beni yetiştiren şey internet değilse ailem olsaydı bende müslüman, hatta nasyonalist bile olabilirdim.



  • #2
    İnanıp inanmamak senin iraden, ancak inanan insanları değerlendirmen çokça yanlış geldi. Hayatımdaki boşluğu doldurmak için değil, yaşadığım hayat, şahit olduğum olaylar ve biraz mantıklı düşünebilme sonucu ALLAH'ın varlığını bulmak gayet basit. İnsanın kağıda bir çöp ali çizip incelemesini ve o çöp alinin kendiliğinden oluşma ihtimalini, bir de ayna karşısında tırnaklarından göz kapaklarına, sinir sisteminden boşaltım sistemine organların görevi ve konumuna kadar inceleyip trilyonlarca hücrenin nasıl kusursuz bir bağ oluşturduğunu ve bütün bunların kendiliğinden olması olasılığını düşünmesi bile yeterli. En basiti şu bilgisayarın dahi kendiliğinden oluşması imkansızken, bilgisayardan çok daha üstün olan bilgisayarı üreten insanın neyse amacım seni müslüman yapmak değil benim üstüme de vazife değil anlatmak istediğim islama inanan insanlar sadece korkudan inanmıyor bu bambaşka bir şey...

    Zor bir hayat yaşamışsın, burada anlattıkların buz dağının sadece görünen kısmı ki kim bilir daha ne acılar yaşamışsın ki ölümü düşünüyorusn. İslam inancı olan birisi olaraktan bende düşünüyorum, ama inan o kadar kolay bir iş değil. Ha bir silah, tüfeğin varsa bir anlık hamle ile olabilir ama; ilaç, zehir, asmak, bilek boyun kesmek vs. kolay değil. Vücud yaşama devam etme refleksi ile aldığın kararı egale edip kurtulman için seni yönlendirebiliyor.

    Kendini derslere vermeyi denesen ya da bir meslekte ilerlemeyi. Sonrasında da çekip gitsen o şehirden herşeyi arkanda bırakıp... Kim sıkdıysa canını, hepsini aklının ücra köşelerine atıp

    Yorum


    • #3
      dostum hiç birşeyden korkma dik dur dik yürü mademki yalnız kendini sev , kendine güven, intihar etmek acizlerin işidir, korkakların işidir, kendine güven dünya 65 yıl değil dünya gerçekten uzundur. kendini motive et, saglıklı düşün saglam kararlar al. ve sonuna kadar git. sen kendini zayıf görürsen herkes seni ezer, kendi kendine direleceksin. sen iyi ve temiz bir insansın bu dünyayı zalimlere sahtekarlara bırakma kardeşim kendine iyi bak herzmn yanındayız sıkıldıkça yazabilirsin kendi kendini güçlü kılacaksın ve tamamlayacaksın.
      İşin en kötü yanıdaaa bıraktığınn yerdeyim...
      hayat bana boş olmayan birşeyler söyleeee
      anlamaz kii hiçbiriii hiç bişeyyy....

      Yorum

      İşleniyor...
      X