daha önce de bir blog paylaşmıştım. O zaman abimin taciz etmesi hakkındaydı ondan sonra çok şeyler değişti onu affetmeyi denedim gözümü kapattım her şeye ama yine yaptı yapacağını her şeyi mahvetti. Bundan sonra bir daha ne affetmeye mecalim var ne de isteğim. Birine aşık oldum gerçi buna aşk denemez çünkü bana göre eğer aşk diye bir şey varsa o karşılıklı yaşanan duygudur. o kadar saf duygularla değer verdim ki ona sanırım yaralarımı sarmak istedim bu şekilde. Geçti gitti bir erkek yüzünden yaşayamam ölürüm triplerine giren kızlara çok kızardım hala da kızıyorum. Bu sefer farklı bir şeydi bu. Kendime ağladım. Sanki bir daha asla düzelmeyecek duygularım, öldüm ben bir ölüyüm öylesine yaşıyorum. Abimin tacizlerinde bile ölmeyi istemedim ben. Ama şimdi ölmeyi istiyorum. Yarını ne merak ediyorum ne görmek istiyorum. Gün geçsin diye devam ediyorum görevlerimi yapmaya. Görünmez olmayı bu kadar istemek ve görünmez biri olmaktan nefret etmek. Sanmayın hiç eşim dostum yok. Beni benden daha çok düşünen dostlarım da var olmuyor işte ben düzelemiyorum yakalayamıyorum hayatın ipini. istemiyorum da gerçi.hiçbir şey istemiyorum. Ama şimdi öyle yalnız öyle tuhaf hissediyorum ki bu sefer korkuyorum o depresyon sürecini yaşamaktan. gerçekten ilk defa ölmeyi istiyorum. düşünüyorum hiç bir şeyi umursamadan tek korkum günah olması sanırım. Bu da bir umuttur değil mi?