Tweet
Evet bunların hepsi yüzünden acı çekiyorum. Hayatım hayat olmaktan çıktı ; yaşıyorken ölmüş gibiyim. 26 yaşındayım 1 yıldan fazladır Toronto'da yaşıyorum. Buraya gelmeden önce 3 aylık, 3 farklı ilaç eşliğinde psikoterapi gördüm. Tabi ilk olarak bir psikiyatri merkezine gitmeden önce hastanelerin gitmediğim bölümü kalmamıştı. Artık hastanede yaşamak istiyordum, bir tek orada kendimi mutlu hissediyordum. Her türlü tetkik(mr,ekg,eeg vb) sonucunda bana b12 vitamin eksikliğim olduğunu ve belki ilerde midem için bir kontrol gerekebileceğini söylediler.Tabi söylenenlere inanmadım. Vücudumun her bölgesinde ağrılar,sızılar, kasılmalar hissediyordum. Nasıl bir şey çıkmaz değil mi? En sonunda artık ailemde dayanamadı bir psikiyatri merkezine gittik tedavim başladı. Dediler Kanada'ya gitmeyi kafana çok takıyorsun o da vücuduna vuruyor. Evet kafama takıyordum hayatımdaki diğer her şey gibi.
3 aylık tedavi sonrası ben bir kendime gelir gibi oldum ve sonrasında Kanada'daydım. Buradaki ilk 8 ayımda ben adeta ben değildim içimden resmen bir canavar çıkmıştı. Hiçbirşeyi, abartmıyorum hiçbirşeyi kafama takmıyordum. Bir özgüven patlamasıyla gittiğim okulun en popüler, en manyak herşeyi yapabilicek bir kişiye dönüşmüştüm. Şimdi o günleri öyle bir özlüyorum ki. İlaç kullanımını 8. ay sonunda azaltarak bıraktım. 2.aydan itibaren ilk yavaştan panik ataklar geri dönmeye başladı, umursamadım. Sonra yavaş yavaş ufak şeyleri kendime dert etmeye başladım, artık anksiyetem ,eski dostum, geri dönmüştü. Çok zaman geçmeden hastalık hastalığım(hipokondri). Bir kısır döngü içine girdim. Vücudumda bişeyler hissettikçe kafamda büyütüyor internetten araştırıyor, en kötü ihtimali kendi sorunuma vuruyor, doktora gitmek burada servet değerinde olduğu için elim kolum bağlı halde bekliyor, bu süreçte anksiyete artıyor, sonra vücudumda başka şeyler hissediyor, birşey yiyip içemiyor, geceleri uyuyamıyor, bir uyuduğumda da uyanamıyorum. Ben şuan öylesine karanlık bir durumun içindeyim ki gelecek için hiçbir ışık göremiyorum. Her şey çok karanlık. İlaçlara tekrar başlamaya çalıştım ama bu kez çok kötü yan etkiler hissettim, tekrar kullanmadım. Zaten biliyorum ki ilaçlar kendi başına çözüm değil.
Benim için en kötüsü fiziksel sorun hissetmek.Son zamanlarda ciddi bir şekilde gırtlak kanseri olduğumu düşünüyorum. Bir anda çok kilo kaybettim. zaten zayıf biriydim. Hiçbirşey yiyemiyorum.Tabi sadece o değil. Sorunlarımın hepsini anlatacak olsam saymakla bitmez. Arada intiharı düşünüyorum ama ölümden de bir o kadar korkuyorum. Büyük ihtimal ben intihar edebilecek biri değilim.
Bu yazdığım yayınlanır mı bilmiyorum biraz uzun oldu sanırım ama yayınlanırsa da derdimi ana dilimde rahatça anlatarak ,birileriyle paylaşmak istedim. Burada hiç Türk arkadaşım yok. Kıssadan hisse insanın ana dili gibisi yok.
3 aylık tedavi sonrası ben bir kendime gelir gibi oldum ve sonrasında Kanada'daydım. Buradaki ilk 8 ayımda ben adeta ben değildim içimden resmen bir canavar çıkmıştı. Hiçbirşeyi, abartmıyorum hiçbirşeyi kafama takmıyordum. Bir özgüven patlamasıyla gittiğim okulun en popüler, en manyak herşeyi yapabilicek bir kişiye dönüşmüştüm. Şimdi o günleri öyle bir özlüyorum ki. İlaç kullanımını 8. ay sonunda azaltarak bıraktım. 2.aydan itibaren ilk yavaştan panik ataklar geri dönmeye başladı, umursamadım. Sonra yavaş yavaş ufak şeyleri kendime dert etmeye başladım, artık anksiyetem ,eski dostum, geri dönmüştü. Çok zaman geçmeden hastalık hastalığım(hipokondri). Bir kısır döngü içine girdim. Vücudumda bişeyler hissettikçe kafamda büyütüyor internetten araştırıyor, en kötü ihtimali kendi sorunuma vuruyor, doktora gitmek burada servet değerinde olduğu için elim kolum bağlı halde bekliyor, bu süreçte anksiyete artıyor, sonra vücudumda başka şeyler hissediyor, birşey yiyip içemiyor, geceleri uyuyamıyor, bir uyuduğumda da uyanamıyorum. Ben şuan öylesine karanlık bir durumun içindeyim ki gelecek için hiçbir ışık göremiyorum. Her şey çok karanlık. İlaçlara tekrar başlamaya çalıştım ama bu kez çok kötü yan etkiler hissettim, tekrar kullanmadım. Zaten biliyorum ki ilaçlar kendi başına çözüm değil.
Benim için en kötüsü fiziksel sorun hissetmek.Son zamanlarda ciddi bir şekilde gırtlak kanseri olduğumu düşünüyorum. Bir anda çok kilo kaybettim. zaten zayıf biriydim. Hiçbirşey yiyemiyorum.Tabi sadece o değil. Sorunlarımın hepsini anlatacak olsam saymakla bitmez. Arada intiharı düşünüyorum ama ölümden de bir o kadar korkuyorum. Büyük ihtimal ben intihar edebilecek biri değilim.
Bu yazdığım yayınlanır mı bilmiyorum biraz uzun oldu sanırım ama yayınlanırsa da derdimi ana dilimde rahatça anlatarak ,birileriyle paylaşmak istedim. Burada hiç Türk arkadaşım yok. Kıssadan hisse insanın ana dili gibisi yok.
Nasıl üstesinden geleceğiz bilemiyorum. Bunun üstesinden gelebilenler varsa o hikayeleri okumak isterim, bize umut olacaklardır 
ben de paylaşmak istedim sorunumu...
Yorum