Kaygi bozukluğundan kaynaklanan yabancilaşma (depersonalizasyon)

[İlayda]

merhaba. bu foruma birkaç gün önce üye oldum. ben tamı tamına 37 gündür yabancılaşma yaşıyorum. bu yabancılaşmalarım 37 gün önce yaşadığım bir olaydan sonra başladı. bu olayı anlatmak gerekirse ben neredeyse 4 yıldır sosyal fobi çekingenlik kendine güvensizlik kaygılar vs. bunları yaşıyorum. yani tabii ki 4 yılın hepsinde de üst düzeyde değildi zamanla artarak devam etti bu sorun. yani kendime güvenim daha fazlaydı ilk başlarda ve 4 yılın sonunda gizli bir şekilde ilerledi. bu sosyal fobinin ya da kendime güvensizliğimin nedeni yani kökeni sanırım ilk olarak insanların bana neden hiç konuşmuyorsun demeye başlamasından sonra oldu. bu cümleyi duyunca birazcık bozuluyordum nedensizce. yani rahatsız oluyordum insanların bunu söylemesinden. aklıma ne geliyorsa onları söylüyordum yani sürekli konuşacak halim yoktu. ben nedense bunları çok kafaya takıyordum. böyle denmesini. bir keresinde de sınıftaki bir kız bana ağzı var dili yok lakabını takmıştı. yani gerçekten çok rahatsız oluyordum. küçüklükten beri sessiz sakin akıllı uslu çocuk olarak tanımlanan bir insandım derslerim çok iyiydi. çocukken bana böyle demeleri hoşuma gidiyordu. ama işte zaman geçtikçe bana sessiz denilmesinden sakin denilmesinden rahatsız olmaya başladım. neden ben de diğer insanlar gibi çok konuşmuyorum eğlenceli değilim diye aslında bir nevi kendi kişiliğimi kendimi sevmemeye başladım sanırım. insanların söylediklerini çok kafaya takıyordum. ve bu 4 yılın içinde bir sevgilim oldu ve onunla buluştuğumuzda da ne konuşacağımı düşünmekten hiç konuşmuyordum bile. sürekli o konuşmak zorunda kalıyordu. konuşma işini zamanla kafamda çok fazla büyütmüşüm sanırım. yani insanlar nasıl konuşacak bir şeyler buluyor diye düşünüyordum bazen. ve sevgilim bu durumu sevdiğini beni sevdiğini dile getirse de aslında içten içe bu durumdan rahatsız oluyordu yani biliyorum bunu. kim böyle bir sevgili ister ki. yani yanında hiç rahat ve kendim gibi davranamıyordum. aşırı utangaç davranıyordum. ve bu sevgilimin bazı sinir sorunları vardı ve bazen ya da çoğunlukla bana çok kötü davranıyordu. aşırı kıskançtı bir dönem. sanırım bunların da etkisi var benim şu an bu durumda olmamda. neyse işte zamanla benim bu sosyal fobim artmaya başladı eskiden arkadaşlarımın yanında falan yaşamıyordum ama yani çok az bir şekilde vardı ama zamanla artmaya başladı. artık kendimi tamamen başkalarına göre şekillendirmeye başladım. konuşmak için konuşmaya başladım. sürekli ne konuşacağım diye düşünmekten hiç konuşmuyordum ve insanlar yine arada sırada bana sessiz demeye devam ettiler. biriyle başbaşa kalmak en büyük korkum oluyordu. sanki sürekli benim konuşmam gerekiyormuş gibi hissederdim. sessiz kalmak bir zulüm gibi geliyordu. ama mesela 3 kişi yani başbaşa kaldığım insan dışında bir kişi bile olsa rahat hissediyordum. sürekli ben konuşmak zorunda kalmayacağım diye. işte bu sorun her sene bir kademe daha arttı ve ben zamanla arkadaşlarımdan ailemden uzaklaşmaya başladım. yani eskiden sadece arkadaşlarımla ya da sevgilimle yaşadığım bu sorunu ailemle de yaşamaya başladım. akrabalarımla kuzenlerimle yaşamaya başladım. kendime olan güvenim her sene daha da azalıyordu. ve en sonunda sadece kardeşimin yanında yani düşünün annem bile değil kardeşimin yanında rahat hissediyordum. sadece onun yanında kendim gibi davranıp istediğim gibi konuşabiliyordum. benden 5 yaş küçük bu arada. sonra evet 37 gün önce onda da bir anda bu duyguları yaşadım yani her şey aniden oldu. aniden bir şekilde ondan da utandığımı ve çekindiğimi farkettim. nasıl olduğunu bilmiyorum. o günün öncesinde de her şey normaldi yani. ve ben bunu düşünüyordum önceleri yanında tek rahat olabildiğim kardeşim eğer onu kaybedersem kişiliğimi kaybeder miyim diye düşünüyordum. yani yanında kendim olabildiğim tek kişi oydu. ve bu da gerçekleşince gerçekten çok korktum ve ilk yabancılaşmam o an başladı. kardeşimin suratına sanki ilk kez bakıyordum. sonra içeri gittik ben onunla odada yalnız kalmak istemedim o an ve annemin olduğu odaya geldik ve ben bir şey daha farkettim annemin suratına da yabancılaştığımı farkettim. başımdan kaynar sular dökülmüş gibi oldu. yani gerçekten çok korktum. kalp atışlarım hızlanmaya başladı beynim karıncalanır gibi oldu ve birkaç dakika kendime gelemedim. sonra geçti bu olay ama hala kökü duruyordu. kardeşime ders anlatırken eskiden çok rahat anlatırdım ama artık anlatamıyordum. bir şeyler değişmişti işte. ve o gün bu gündür bu yabancılaşmalarım artarak devam etti arkadaşlarıma kendime akrabalarıma herkese yabancılaşır oldum. sanki onlarla beraber yıllardır yaşayan ben değilmişim gibiydi. geçmişime yabancılaşıyorum yani sanki ben yaşamamışım gibi önceki yaşladığım anıları. ve onları unutmaktan korkuyorum gerçekten sanki ölseler üzülmeyecekmişim gibi geliyor bu düşünceler beni gerçekten çok korkutuyor ve gerçekten ne yapacağımı bilmiyorum. şu an bunları yazarken bile bunları yaşıyorum sanki bu yazdıklarımı bile ben yaşamamışım gibi geliyor gerçekten ne yapacağımı bilmiyorum. bu arada psikoloğa gittim ve bana kaygı bozukluğundan kaynaklanan depersonalizasyon dedi bu düşüncelerin gerçek olmadığını hatırlat kendine geçer dedi ama bir gelişme yok. lütfen gerçekten yardımcı olmak isteyenler yazarsa sevinirim. ve gerçekçi yorumlar yapalım lütfen çünkü her dediğiniz beni etkileyecek iyi ya da kötü. şimdiden teşekkürler.

[YerGökHayat]

Canim git annene saril.icten bi sekilde saril.aklina ne gelirse gelsin.annecim kendimi cok kotu hidsediyorim.bana yarfimci olun de.senin gevsemeye ve sevildigini hissetmeye ihtiyacin var gibi geldi bana.anne baba cocugunu her kosulda sever.onlarin sevgisini hissetmen lazim.sonra da kesinlikle psikiyatriste git ve ilac yazarsa duzenli kullan.cok yalniz kalmissin.insan sosyallestikce kendini tanir.sen kendi kendini yiyip biyitiyotsun icinde.bence bu sefer konusmus olmak icin drgil.gercekten ibtoyacin oldugun icin annenle veya babanla saril ve konus.

[İlayda]

Söyledikleriniz doğru gerçekten yalnız kalmışım ve en son bu raddeye geldi işte. İnsanlardan kaçmayı bir çözüm sanmışım bir zamanlar ama bu sorun büyüyerek beni bu hale getirdi. İnşallah düzelir bir an önce. Çok teşekkürler içten cevabınız için.

[Antidepresyon]

Geçmiş olsun öncelikle. Kendinizi insanlardan uzak tutmayın.

[İlayda]

Teşekkür ederim. Evet öyle yapmaya çalışıyorum ama insanlarin yanindayken de kendim gibi davranamıyorum ve aşırı çekingen oluyorum. Bu sanırım kaygi bozuklugumdan kaynaklaniyor.

[galaksi]

bir şey sormak istiyorum, sizi çevrenizdeki insanlardan farklı hissettiren bir şey var mı? ve arkadaşlarınız nasıl insanlar, yani onlar da sessiz mi yoksa konuşkan mı?

[İlayda]

Genel olarak konuşkan insanlar. Kendimi diğer insanlardan farklı hissetiğim konu ise başkalarının nasıl bu kadar rahat ve hiç düşünmeden konuşacak bir şey bulabilmeleri ya da konuşurken veya bir şey anlatırken rahat hissetmeleri. Yani benim istediğim şey biriyle başbaşa kaldığımda sırf sessizlik olmasın diye konuşmak için konuşan bir insan değil de, anından zevk alan ve sadece olduğu gibi davranan olayların kendiliğinden geliştiği ve kendine güveni olan bir insan olmak. Kendimi çok fazla başkalarına göre sekillendiriyorum.

[galaksi]

konuşmak istiyorsunuz ama bu isteğinizi bir şeyden dolayı baskılıyorsunuz gibi hissettim, eskiden -4 yıl önce- bir probleminiz yokmuş anladığım kadarıyla. sanki eskiden bu dediğiniz insanlar gibi (rahat, olduğu gibi davranan, konuşkan vs) bir insanmışsınız da sonra bir şey olmuş bunu kaybetmişsiniz gibi, yani eskiden konuştuğunuz bir zaman ile yaşadığınız kötü bir olayı birleştirip (çok konuştuğum için böyle oldu vs) konuşursam yine böyle olur (klasik koşullanma gibi) gibi bir nedenle bu isteğinizi baskılıyormuşsunuz gibi, aslında konuşmak istiyorsunuz ama konuşmasam da olur gibi, ya da kendinizde hissettiğiniz bir eksikliği gizlemek için konuşmamayı tercih ediyorsunuz gibi hissettim. (okuduğum kadarıyla yorumlamaya çalıştım, belki de yazdıklarım doğru değildir? geri dönüş yapabilirseniz sevinirim.)

[parçalıbulutlu]

Yaş kaç acaba?