Tweet
Orjinal yazı sahibi: sallagitsin
View Post
Merhaba.
46 yaşında iki üniversite mezunuyum. Bundan dört sene önce çok yıpratıcı bir evliliği sonlandırdım. İki kız bir erkek evlat annesiyken , boşanmamdan sonra , bir buçuk sene önce erkek evladımı kaybettim. Oğlum benim herşeyimdi. Anne oğul ilişkisinden çok daha fazlası , dostum ve neşe kaynağımdı. Derinlerdeki duygularımı birileriyle paylaşmak yerine yazmayı tercih edenlerdenim. O'nun acısını , kızlarımın beni teselli için ayrıca efor sarfetmesini istemediğimden , yazıya döktüm. O'ndan bir iki ay sonra yazdıklarımı kitaplaştırdım v.s. Biliyorum ki sınavların en büyüğüyle sınanmıştım. İsyan etmedim hiç Hattâ , sanki benden başka daha olgun bir ben vardı içimde de , isyan etmeden atlatmam için direktifler veriyordu bana. "Hobi edin , gıdana dikkat et , biraz yürüyüş iyi gelecektir sana , yeni çevreler edin v.s." İçimdeki olgun benin dediklerini yapıyorum. Görenler çok güçlü olduğumu söylüyor , takdirlerin bini bir para da , ben çok şey yapmama rağmen hiç bir şeyden zevk almıyorum. Hem de hiç.
Oğlumla birlikte hayata ve ölüme bakışım değişti. Hayat ayette denildiği gibi gerçekten oyun ve oyuncakmış. Bu sebeple hiç mi hiç değer vermiyorum. Ölüm ise , bir adımda sıçranan başlangıç Oğlum öbür tarafta olduğu için bana çok sevimli geliyor.
Bir kaç kişi benimle evlenmek istedi. Şartlar itibarıyle evlenmemiçin hiç bir engel yok iken , farkettim ki , mutlu olmaya ayak diretiyorum. Kızlarımdan biri evli diğeri üniversitede okuyor. Yani yalnız yaşıyorum. İnsanlara , (arkadaş-dost-komşu) yarım saatten fazla tahammülüm yok. Son zamanlarda kendimde şunu farkettim. Yakınlık derecesi kim olursa olsun , yanlışını gördüğüm , yalan söylediğini hissettiğim , samimiyetsizliğini farkettiğim kişileri bozuyorum , zira bu karaktersizlikler o insanların anında gözümden düşmesine sebep oluyor. Buna hakkım olmadığını biliyorum. Ben de mükemmel değilim ama birden bire tiksiniyorum insanlardan. Evde kitaplarımla tek başıma çok mutluyum. Huzurluyum demek daha doğru zira mutluluk yüreğimi acıtıyor.
Buraya yazma sebebim şu : Teklifini red ettiğim beyefendi , "Mutlu olmamak için kendini şartlandırmışsın. Kendine ve seni sevene haksızlık ediyorsun." dedi. Bir insanın evde kitaplarıyla meşgul olmakla huzurlu olması , insanlarla ancak kısa süreli birlikte olmaya tahammülü oluşu , zevk almasa da sonuçta her türlü sorumluluğunu yerine getiriyor olması patolojik bir durum mudur? Gerçekten tedavi edilmeye ihtiyacım var mı? Yani arkadaşları bozduğum zaman üzülüyorum sonra , belki bu yönümü değiştirebilirim ama , mutsuzlukta bulmuşsam mutluluğu , bu bir hastalık mıdır.?
Okuyan ve yorum yapanlara şimdiden teşekkürler.
46 yaşında iki üniversite mezunuyum. Bundan dört sene önce çok yıpratıcı bir evliliği sonlandırdım. İki kız bir erkek evlat annesiyken , boşanmamdan sonra , bir buçuk sene önce erkek evladımı kaybettim. Oğlum benim herşeyimdi. Anne oğul ilişkisinden çok daha fazlası , dostum ve neşe kaynağımdı. Derinlerdeki duygularımı birileriyle paylaşmak yerine yazmayı tercih edenlerdenim. O'nun acısını , kızlarımın beni teselli için ayrıca efor sarfetmesini istemediğimden , yazıya döktüm. O'ndan bir iki ay sonra yazdıklarımı kitaplaştırdım v.s. Biliyorum ki sınavların en büyüğüyle sınanmıştım. İsyan etmedim hiç Hattâ , sanki benden başka daha olgun bir ben vardı içimde de , isyan etmeden atlatmam için direktifler veriyordu bana. "Hobi edin , gıdana dikkat et , biraz yürüyüş iyi gelecektir sana , yeni çevreler edin v.s." İçimdeki olgun benin dediklerini yapıyorum. Görenler çok güçlü olduğumu söylüyor , takdirlerin bini bir para da , ben çok şey yapmama rağmen hiç bir şeyden zevk almıyorum. Hem de hiç.
Oğlumla birlikte hayata ve ölüme bakışım değişti. Hayat ayette denildiği gibi gerçekten oyun ve oyuncakmış. Bu sebeple hiç mi hiç değer vermiyorum. Ölüm ise , bir adımda sıçranan başlangıç Oğlum öbür tarafta olduğu için bana çok sevimli geliyor.
Bir kaç kişi benimle evlenmek istedi. Şartlar itibarıyle evlenmemiçin hiç bir engel yok iken , farkettim ki , mutlu olmaya ayak diretiyorum. Kızlarımdan biri evli diğeri üniversitede okuyor. Yani yalnız yaşıyorum. İnsanlara , (arkadaş-dost-komşu) yarım saatten fazla tahammülüm yok. Son zamanlarda kendimde şunu farkettim. Yakınlık derecesi kim olursa olsun , yanlışını gördüğüm , yalan söylediğini hissettiğim , samimiyetsizliğini farkettiğim kişileri bozuyorum , zira bu karaktersizlikler o insanların anında gözümden düşmesine sebep oluyor. Buna hakkım olmadığını biliyorum. Ben de mükemmel değilim ama birden bire tiksiniyorum insanlardan. Evde kitaplarımla tek başıma çok mutluyum. Huzurluyum demek daha doğru zira mutluluk yüreğimi acıtıyor.
Buraya yazma sebebim şu : Teklifini red ettiğim beyefendi , "Mutlu olmamak için kendini şartlandırmışsın. Kendine ve seni sevene haksızlık ediyorsun." dedi. Bir insanın evde kitaplarıyla meşgul olmakla huzurlu olması , insanlarla ancak kısa süreli birlikte olmaya tahammülü oluşu , zevk almasa da sonuçta her türlü sorumluluğunu yerine getiriyor olması patolojik bir durum mudur? Gerçekten tedavi edilmeye ihtiyacım var mı? Yani arkadaşları bozduğum zaman üzülüyorum sonra , belki bu yönümü değiştirebilirim ama , mutsuzlukta bulmuşsam mutluluğu , bu bir hastalık mıdır.?
Okuyan ve yorum yapanlara şimdiden teşekkürler.
doktora gitmemekte ısrar edersen bu sıkıntı hiç bitmeyebilir.
Kitabımı bu sitede yayımlayayım mı? Okur musunuz? Blog nasıl açılıyor?
Yorum