Bazen geçer gibi oldu bazen cok yoğun yaşadım.
Normal hayatıma devam ediyorum, evet ama normal bi insan olamıyorum. Hep aklımın bir köşesinde. En mutlu oldugum anda bile dürtüyor beni çok mutlu olma her an gelebilirim diye.
Eşimle ilk tanıştığım zamanlar başladı, heyecandan yanında yemek yiyemiyordum, sonra yanında kusarım rezil olurum korkusu basladı, derken buyudu buyudu hiç yiyememeye başladım. Kusmuyordum ama korkusu vardı. 1 sene boyle geçti, ne oldugunu anlayamadım, pek kimseye de açamadım, 38 kg a kadar dustum, 20 yasındaydım. Sonra yeter artık dedim ve ailem de o halimi gorunce psikiyatra goturdu.. Dr yuzlesmem gerektiğini soyledi ve ödevler verdi. İlaç ile birlikte yavas yavas yemege cıkmaya yemek yemeye zorlamaya basladım kendimi. Bir kaç ayda 50 kg a çıktım ilaç ve vitaminler ile.( hatta protein tozu da kullandım) Paxil gayet iyi geldi, geçtiğini düşündüm..O sırada işe girdim, evlendim.. Dr a gitmeyi bıraktım keske hiç bırakmasaymısım. Sonra kendi bildiğime cipralex kullanmaya basladım. O da baslarda iyiydi sonra pek etki etmemeye basladı. Baska bi dr a gittim lustral ve buspon verdi. Bi anda dünyam karardı, carpıntılar, mutsuzluk, mide kasılması,bazen kusma, garip bi ruh hali.. sonra eski dr umu buldum, yine paxil ile basladık sonra prosac a gectim. Bebek düşünmeye basladıgım için paxil kesinlikle olmaz dedi. Prosac iyi ama onu da bırakman lazım dedi. Gün aşırı aldım, 3 günde bir falan derken tam bırakıcam ( 2 ay süren bırakma süreci) tekrar geldi buldu beni lanet olası!! Bebek olayını da erteledim, bu korku bu anksiyete varken değil bebek kendi kuşlarıma bile bakamıyorum.. Noldu tekrar prosacı her gün alıyorum her aksam da atarax.. Ben artık cok bunaldım, bıktım.. Normal biri olamicak mıyım? Cocuğum olamicak mı? 7,5 yıl oldu..
Hayatımın en güzel dönemi...
Cinsel isteksizlik de cabası.. 27 yaşındayım şimdi nereye kadar nasıl devam edicek bilmiyorum..
Yaşama sevincimi götürdü bu illet benden!!
Normal hayatıma devam ediyorum, evet ama normal bi insan olamıyorum. Hep aklımın bir köşesinde. En mutlu oldugum anda bile dürtüyor beni çok mutlu olma her an gelebilirim diye.
Eşimle ilk tanıştığım zamanlar başladı, heyecandan yanında yemek yiyemiyordum, sonra yanında kusarım rezil olurum korkusu basladı, derken buyudu buyudu hiç yiyememeye başladım. Kusmuyordum ama korkusu vardı. 1 sene boyle geçti, ne oldugunu anlayamadım, pek kimseye de açamadım, 38 kg a kadar dustum, 20 yasındaydım. Sonra yeter artık dedim ve ailem de o halimi gorunce psikiyatra goturdu.. Dr yuzlesmem gerektiğini soyledi ve ödevler verdi. İlaç ile birlikte yavas yavas yemege cıkmaya yemek yemeye zorlamaya basladım kendimi. Bir kaç ayda 50 kg a çıktım ilaç ve vitaminler ile.( hatta protein tozu da kullandım) Paxil gayet iyi geldi, geçtiğini düşündüm..O sırada işe girdim, evlendim.. Dr a gitmeyi bıraktım keske hiç bırakmasaymısım. Sonra kendi bildiğime cipralex kullanmaya basladım. O da baslarda iyiydi sonra pek etki etmemeye basladı. Baska bi dr a gittim lustral ve buspon verdi. Bi anda dünyam karardı, carpıntılar, mutsuzluk, mide kasılması,bazen kusma, garip bi ruh hali.. sonra eski dr umu buldum, yine paxil ile basladık sonra prosac a gectim. Bebek düşünmeye basladıgım için paxil kesinlikle olmaz dedi. Prosac iyi ama onu da bırakman lazım dedi. Gün aşırı aldım, 3 günde bir falan derken tam bırakıcam ( 2 ay süren bırakma süreci) tekrar geldi buldu beni lanet olası!! Bebek olayını da erteledim, bu korku bu anksiyete varken değil bebek kendi kuşlarıma bile bakamıyorum.. Noldu tekrar prosacı her gün alıyorum her aksam da atarax.. Ben artık cok bunaldım, bıktım.. Normal biri olamicak mıyım? Cocuğum olamicak mı? 7,5 yıl oldu..
Hayatımın en güzel dönemi...
Cinsel isteksizlik de cabası.. 27 yaşındayım şimdi nereye kadar nasıl devam edicek bilmiyorum..
Yaşama sevincimi götürdü bu illet benden!!
Yorum