Tweet
Orjinal yazı sahibi: larabennu
View Post
Buradan da olduğu kadarı ile anlatayım. Ya da en azından çıkardığım ders şu idi.Her gün 1-2 saat hiçbir düşünmeden sadece ve sadece ilişkimi düşündüm.Neler yaptım, ayrılmalı mıydım, neler yapmalıydım vs..
Yani, sadece ilişkime konsantre oluyordum her gün birkaç saat.
Sonra, şunu anladım.En kötü karar, yeri geliyor kararsızlıktan daha iy oluyor.Çünkü kararsız kaldıkça, kendi hayatından da çalıyorsun, karşındakinin hayatından da.
Eğer ayrılırsam, üzülecektim, belki beni bir daha bu kadar seven olmayacaktı (zira Allaha tapar gibi tapıyordu bana), evet bu kadar seveni bulamayacaktım.
Peki doğru olan bu mudur. Birinin bir başkasını çok sevmesi, diğerinin o derece sevmemesi hatta sadece kendisine olan sevgi yüzünden karşısındakini sevmesi. Doğru bir ilişki bu mudur?
Elbette değil.
Sevmek ve sevilmek. Olması gereken bu. İki taraflı bir ilişki.
Hayatta karşımıza neler çıkacağını bilmiyoruz. Çok kötü insanlarla da karşılaşabiliriz, çok iyi insanlarla mutlu da olabiliriz. Ama ne olursa olsun, doğru ve sağlıklı bir ilişki çift taraflıdır.
Bizi çok sevenlerle karşılaşmasaydık, ileride bizi nasıl bir hayatın bekleyeceğini yine bilmeyecektik.Onlar hayatımızda olmasaydı, ilerisini yani geleceği yine göremeyecektik.
Onlar olmayınca da aynısı olacak.
İlişkimi sonlandırdım ama tek seferde ve bir anda değil.Ağır ağır.Karşı tarafın etkilenmemesi için çeşitli taktikler izledim. Bir gün ileride paylaşırım.Zaten o taktikler olmasaydı, muhtemelen intihar ederdi.Çünkü, hayatım sen olmazsan intihar ederim diyordu ve sözünün eriydi.
Yorum