Tweet
Bu mesajı okuyunca kimseyle paylaşmadığım bir sorunum aklıma geldi. Yıllar önce yanımda su olmadan bir otobüse binmeye ya da araba kullanmaya cesaret edemezdim. Eğer yanımda su olmazsa boğazımda bir susuzluk, sonrasında yutkunma başlardı ve tükürüğü yutmaya çalışırdım. Bu öyle bir sorundu ki yolda yutkunamamaktan öleceğim diye korkardım, kalp atışlarım düzensizleşir, panik başlardı. Ama yanımda su varsa içmeye bile gerek görmezdim, suyun olması rahatlatıyordu. Aynı dönemde katı yemekleri sıvı olmadan yutamazdım. Çünkü katı bir şeyi yerken tam yutacağım sırada boğuluyorum sanıp hemen dışarı çıkarırdım. Hap yutamazdım mümkün değildi. Sonra bu sorunlar ortadan kalktı. İlaç almadım, doktora gitmedim. Şimdi geçmiş dönemime bakınca neden böyleydim diye düşünüyorum. Hep kendimle meşgulmüşüm yani insanları anlamak onları hissetmek yerine kendimi çok yalnız ve bu dünyada tek hissediyormuşum. Böyle bir his öyle tehlikeli ki, başıma gelecek şeyler sadece benim başıma gelir, ben şanssızım, hiç kimse yardım edemez diye görüyordum yani ölüm korkusu çok büyüktü. Eskiden ufak bir operasyona girmem bile mümkün değildi çünkü ölürüm sakat kalırım diye korkularım vardı. Bu sorunları aştıktan sonraki bir tarihte kalp ameliyatı olmam gerekli oldu, tıkanan damarların yanına ek damarlar takılacaktı, yani açık kalp ameliyatı. Bu dönemde sevgi öyle güçlü bir terapi oldu ki, stres, korku, panik yaşamadan (hatta ameliyat öncesinde youtube'ta kalp ameliyatlarını sakince izleyerek), benim için üzülenleri olayın mizahi yönüyle sakinleştirerek ameliyata girdim (ameliyat sonrasında aynı anda 10-15 hapı yuttuğumu biliyorum 
). Sevgiyle kastım şu: Herkesin sevgisinin benimle olduğunu hissettim ve kendimi çok güçlü gördüm. Ne olursa olsun altından kalkarım gücü veriyordu bu sevgi. Yalnız olmadığını hissetmek kadar iyi bir terapi olamaz. Bilmiyorum işe yarar mı ama kendimize odaklanmak yerine yakınımızdaki insanlara yardımcı olmak, onları anlamaya çalışmak çözüm olabilir bu korkuları aşmaya. Aynı zamanda korkunun üzerine gitmek de gerekiyor. Örneğin benim kalabalık bir grubun karşısına çıkıp konuşma yapmam imkansız bir şeydi. Ellerim ayaklarım tutuşur iki lafı bir araya getiremezdim. Kafamdan bin bir şey geçer ama hepsi de hakkımda olumsuz olan şeylerdi. Sonra kendime şöyle bir yol çizdim: dedim ki ben neden korkuyorum? rezil olmaktan, beğenilmemekten, adam yerine konmamaktan vb. O zaman bir sonraki grubun karşısına şu düşünceyle çıkayım: kendimi rezil edeyim, adam yerine koymasınlar, dalga geçsinler ve bunun için elimden geleni yapayım bari bu konuda başarılı olayım inanmayacaksınız ama bu tersi görüşle işe başlayınca olay çabucak çözülüyor (bu bir bakıma insanın kendi kendisiyle dalga geçebilmesi cesareti).
). Sevgiyle kastım şu: Herkesin sevgisinin benimle olduğunu hissettim ve kendimi çok güçlü gördüm. Ne olursa olsun altından kalkarım gücü veriyordu bu sevgi. Yalnız olmadığını hissetmek kadar iyi bir terapi olamaz. Bilmiyorum işe yarar mı ama kendimize odaklanmak yerine yakınımızdaki insanlara yardımcı olmak, onları anlamaya çalışmak çözüm olabilir bu korkuları aşmaya. Aynı zamanda korkunun üzerine gitmek de gerekiyor. Örneğin benim kalabalık bir grubun karşısına çıkıp konuşma yapmam imkansız bir şeydi. Ellerim ayaklarım tutuşur iki lafı bir araya getiremezdim. Kafamdan bin bir şey geçer ama hepsi de hakkımda olumsuz olan şeylerdi. Sonra kendime şöyle bir yol çizdim: dedim ki ben neden korkuyorum? rezil olmaktan, beğenilmemekten, adam yerine konmamaktan vb. O zaman bir sonraki grubun karşısına şu düşünceyle çıkayım: kendimi rezil edeyim, adam yerine koymasınlar, dalga geçsinler ve bunun için elimden geleni yapayım bari bu konuda başarılı olayım inanmayacaksınız ama bu tersi görüşle işe başlayınca olay çabucak çözülüyor (bu bir bakıma insanın kendi kendisiyle dalga geçebilmesi cesareti).
bi ara 5 hafta ialç içmedim kendi kendime bırakmıştım bu yüzden bir de panik atak başladı şu an yine yiyemiyorum boğazımda duruyor gibi hissediyorum midem gaz yaptığında o gazı dışarı çıkaramıyorum bende herhalde boğazımda birşey kaldı diye panik yapıyorum bu sefer panik atak yüzünden kendimi acilde buluyorum
Yorum