Tweet
Uzun zamandır sosyal-fobi ile mücadele etmekteyim. Artık yoruldum ve aklıma intihardan başka birşey gelmiyor...
Biraz kendimi tanıtıyım. 20 yaşındayım türkiyenin sayılı yabancı dil veren üniversitelerinden birinde burslu olarak mühendislik okuyorum. Hayatım boyunca birçok kişinin imrendiği kadar başarılı biri oldum. Ama hiçbir zaman istediğim ben olamadım. Çirkin veya antipatik(herneyse) olduğumdan (kimseden böyle birşey duymadım ama böyle olduğunu biliyorum.) üniversitede hep dışlandım, doğru düzgün arkadaşlarım, dostlarım olmadı. Hep bir umut geleceğe bakmaya çalıştım. Belki bir mucize bekledim. Dışarı çıktığımda insanların bana garip garip bakması beni o kadar rahatsız ettiki anlatamam. Birgün birini gerçekten dövücek kadar nefret besledim içimde hep. Ne alkol, ne sigara, ne uyuşturucu hiçbirini kullanmadım. Hep tanrıya soruyorum benim suçum neydi bana bu şekli verdin diye. Ünversitede bir tne kız arkadaşım olmadı. Evt arkadaşlarım var ama istediklerimi hiçbir zaman yapamadım. O kadar hayat dolu biriyken öyle bir hale geldimki 1 sene önce evden çıkamaz hala geldim. Çünkü her çıktığımda insanların garip bakışları beni bitiriyordu. Sonunda intihara kadar verdim. 8 ay önce ilaç içtim. Hastanede 3 gün yattım. Midem yıkandı. İlaçda kullanıyorum ama hala istediklerimin hiçbirini yapamayan biriyim. Hayat o kadar adeletsizki , benim yaşamam yaşamamamdan herkes için daha iyi olucak. Hyatımda hep güzel bir iki dost, beni seven bir kız arkadaşı ve istediğim gibi bir hayat istedim . Şuan maddi durumumuz çok iyi ama bunların hiçbiri beni mutlu etmiyor. Özellikle dışlanmak beni öldürüyor. Kendime yediremiyorum. Misafirliğe gidiyoruz , adam benim verdiğim emeğin akıttığım terin 10da birini akıtmamış. Ben gece gündüz çalışırken, uraşırken, çabalarken, yan gelmiş yatmış. Yinede sülalede o seviliyor. Neden sempatik diye. Başka hiçbir nedeni yok. Bu mu tanrının koyduğu adalet? İnsanlar malesef güzelliğe, yakışıklılığa tapıyor şöyle bir etrafınıza bakın, hiç yakışıklı veya güzel sosyal-fobili gördünüz mü? Ben görmedim.
Biraz kendimi tanıtıyım. 20 yaşındayım türkiyenin sayılı yabancı dil veren üniversitelerinden birinde burslu olarak mühendislik okuyorum. Hayatım boyunca birçok kişinin imrendiği kadar başarılı biri oldum. Ama hiçbir zaman istediğim ben olamadım. Çirkin veya antipatik(herneyse) olduğumdan (kimseden böyle birşey duymadım ama böyle olduğunu biliyorum.) üniversitede hep dışlandım, doğru düzgün arkadaşlarım, dostlarım olmadı. Hep bir umut geleceğe bakmaya çalıştım. Belki bir mucize bekledim. Dışarı çıktığımda insanların bana garip garip bakması beni o kadar rahatsız ettiki anlatamam. Birgün birini gerçekten dövücek kadar nefret besledim içimde hep. Ne alkol, ne sigara, ne uyuşturucu hiçbirini kullanmadım. Hep tanrıya soruyorum benim suçum neydi bana bu şekli verdin diye. Ünversitede bir tne kız arkadaşım olmadı. Evt arkadaşlarım var ama istediklerimi hiçbir zaman yapamadım. O kadar hayat dolu biriyken öyle bir hale geldimki 1 sene önce evden çıkamaz hala geldim. Çünkü her çıktığımda insanların garip bakışları beni bitiriyordu. Sonunda intihara kadar verdim. 8 ay önce ilaç içtim. Hastanede 3 gün yattım. Midem yıkandı. İlaçda kullanıyorum ama hala istediklerimin hiçbirini yapamayan biriyim. Hayat o kadar adeletsizki , benim yaşamam yaşamamamdan herkes için daha iyi olucak. Hyatımda hep güzel bir iki dost, beni seven bir kız arkadaşı ve istediğim gibi bir hayat istedim . Şuan maddi durumumuz çok iyi ama bunların hiçbiri beni mutlu etmiyor. Özellikle dışlanmak beni öldürüyor. Kendime yediremiyorum. Misafirliğe gidiyoruz , adam benim verdiğim emeğin akıttığım terin 10da birini akıtmamış. Ben gece gündüz çalışırken, uraşırken, çabalarken, yan gelmiş yatmış. Yinede sülalede o seviliyor. Neden sempatik diye. Başka hiçbir nedeni yok. Bu mu tanrının koyduğu adalet? İnsanlar malesef güzelliğe, yakışıklılığa tapıyor şöyle bir etrafınıza bakın, hiç yakışıklı veya güzel sosyal-fobili gördünüz mü? Ben görmedim.
Yorum